Bir oyunu oyun yapan etmenleri düşünüyorum. Hikaye, karakterler, oynanış mekanikleri gibi pek çok unsur oyunların olmazsa olmazı. Bazen hikayesi ne kadar kötü olsa da oynanış yüzünden o oyun bizim için unutulmaz bir deneyimdir, bazen ise hikaye ve karakterler çok iyi olduğu için mekanik olarak çok basit kalan oyunlar fark etmeden saatlerimizi yiyebilir. Bu iki unsur bir arada olursa da zaten ortaya başyapıt demeye yakışan oyunlar çıkar. Hogwarts legacy'de bunlardan birini bile bulamadım. Dünyasında gezmesi ne kadar zevkli de olsa beni oyunda tutabilecek bir şeye rastlamadım. Oyunun dünyası sanatsal yönden ince ince tasarlanmış. Hareket eden tablolar ve heykeller, her köşede nefes kesen manzaralar gerçekten çok etkileyici. Özellikle filmleri sevenler için adeta sanal bir müze gibi Hogwarts legacy.


Oyunla ilgili ilk kopukluk burada başlıyor. Harry potter evreni hiçbir zaman düzgün bir lore'a sahip olmadı. Evrenin düzgün bir ismi bile olmadı. Tembelce "Wizarding world" ya da çoğumuzun da kullandığı gibi "harry potter" evreni şeklinde isimlendirilen ve onca filmine rağmen doğru düzgün tarihini, kurallarını bilmediğimiz bir dünyaydı bu. Hal böyle olunca beslediğimiz nostaljik duygular dışında da evrenle hiçbir bağ kuramıyoruz. Fakat buna rağmen orijinal seri karakter bakımından bence epey başarılı bir seriydi. Dramalar ve çatışmalar iyi kurulmuştu, ana karakterle çok rahat bağ kurabiliyorduk, hikaye twistleri ile hepimizi şaşırtmayı başarıyordu. Halen "always" kelimesini duyunca birçoğumuzun aklına o ikonik sahne geliyordur. Fakat dönüp oyuna bakınca bu karakterizasyon başarısının en ufak bir yansımasını hogwarts legacy'de göremiyorum. Hal böyle olunca da sığ bir evrenin sığ karakterlerini oynamış oluyoruz.


Ana karakterimiz kadim büyü olarak nitelendirilen normal büyüden farklı olduğu söylenen ama doğru düzgün neden farklı olduğu açıklanmayan uydurulmuş bir şeyi görebilen seçilmiş kişilerden biri. Yine. Seçilmiş kişi kalıbı hem Harry potter filmlerinde hem de Joseph Campbell'ın kahramanın yolculuğu şemasında önemli yer tutar. İnsanlık kadar eskidir bu kalıp ve seyirci kolayca bu karakterle bağ kurabilir. Reddetme, yolculuk, mentor, çatışma, sembolik ya da kelimenin tam anlamıyla ölüm ve yeniden daha güçlü bir şekilde doğum bu kalıbın anahtar kavramlarıdır. İsa'dan herkül'e, star wars'un luke'undan hobbit frodo'ya kadar izlediğimiz ve oynadığımız pek çok karakter bu kalıbı kullanır. Oyunun daha ilk sekansında da ana karakterimizin bir seçilmiş kişi olduğunu öğreniyoruz fakat hepsi bu kadar. Ortada bu mitolojik kalıbı izleyen bir hikaye yok. Sadece ana karakterimiz özel hissettirsin diye seçilmiş kişi olduğunu düşünmemizi istemişler sanırım. Keza karakter, benim oyun dünyasında gördüğüm en boş karakter. Bu boşluğun oyunun rpg olmasıyla da alakası yok. Karakterin kişiliğine biz karar veremiyoruz. Sadece diyalog seçeneği çıktığında daha kibar veya kaba olmayı seçebiliyoruz. Ana karakterden çıkıp yan karakterlere baktığımızda da durum değişmiyor. Orijinal serideki sıkı karakter ilişkileri bu seride yok. Yan karakterler de ana karakter kadar ruhsuz ve sadece bize oyunu tanıtmak amacıyla etrafa serpiştirilmiş. Dersler ve derslerdeki karşı haneyle çekişme durumu yok, ortak oda ve yatakhanede en yakın arkadaşlarımız yok, arkadaşımız bile yok. Tüm yan karakterler konu mankenlerinden hallice. Örneğin Profesör Weasley (GÖNDERME VAR!) önemli olduğunu söyleyip bizi yanına çağırıyor ve ihtiyaç odasını tanıtıyor. Hikayesel bir anlatım da değil bu. Odanın mekaniklerini anlatıp "Acaba şu koltuğu biraz daha mı büyütsek" diye mimar selim beye dönüşüyor koskoca profesör. Karakterlerin bize sürekli mekanikleri anlatması da ayrı komik. Büyü gücümüz tıpkı bizden önceki kadim büyüyü görenler gibi yeni açığa çıktığı için (neden ve nasılı boş ver) hogwarts'a yeni gelmişiz. Beşinci sınıfta okula başlayan ve en temel büyüleri bile yeni yeni öğrenen biriyiz biz.
Ve buna rağmen yüzlerce karanlık büyücüyü tekte alabiliyoruz. Neden? Eee seçilmiş kişi abi...


Oyunun mekanik kısmı aslında fena değil, derdim eğer hogwarts legacy 8-10 saatlik bir oyun olsaymış. Combat için kullanabileceğimiz çok az büyü var ve oyunun süresini hesaba katarsak oynanış çok kısa sürede tekdüzeleşiyor. Yetenek sistemi ile halihazırdaki büyülerimize ufak yeni etkiler ekleyebiliyoruz ama gözle görülebilir bir oynanış farklılığı sunmuyor bu sistem. Büyülerin birbiri ile etkileşimleri ise güzel. Önce havaya kaldırdığım rakibimi yanıma çekip yakmak ya da rakibimin elindeki silahı expelliarmus ile alıp onun kafasına fırlatmak zevkli. Fakat oyun o kadar kolay ki bir noktadan sonra hiç düşünmeden var gücünüzle rakibinize büyü spamlamanız yetiyor. Savaşların stratejik bir derinliği olmadığı için acaba hangi büyüm ile neleri kombinlesem diye düşünmeye de gerek kalmıyor. Ayrıca, gördüğüm kadarıyla oyunun kötü boss tasarımları da büyülerimizi kombinlememize izin vermeyen, hareket ettirilemez mermi süngerlerinden ibaret. Tüm bu nedenlerden ötürü başlarda fena gelmeyen combat çok hızlı bir şekilde sıkıcılaşıyor.
Savaş dışında da oyunda vakit geçirmemizi sağlayacak tonla mekanik var. Bunlardan birçoğu artık açık dünya oyunların olmazsa olmazı olan toplanabilir koleksiyon ögeleri ve puzzellardan oluşuyor. Daha önce oyun olarak benzerini deneyimlemediğimiz bir evrende olduğumuz için koleksiyon peşinde koşmak ve puzzle çözmek başlarda eğlenceli geliyor ama hem doğru düzgün bir ödül vermemeleri hem de çok tekrar binmelerinden ötürü bir süre sonra yeterince cazip gelmemeye başlıyor. Öte yandan oyunun en sevdiğim kısmı ihtiyaç odası dekore etme kısmı ise benim için epey rahatlatıcı bir deneyimdi. Eğlenceli değil ama rahatlatıcı. Kozmetikleri vermek konusunda oyun epey cimri davransa da kendi zevkime göre ihtiyaç odası dizayn etmek güzeldi.

Hogwarts legacy içinde gezmesi güzel bir oyun. Adeta sanal bir müze gibi. Özellikle serinin hayranlarının oyunu neden bu kadar sevdiğini gayet iyi anlayabiliyorum. Fakat oyunu oyun yapan ögelere, yani karakterlere, hikayeye ve oynanışa baktığımızda benim için çok büyük bir hayal kırıklığıydı Hogwarts Legacy. Oynanış bir yere kadar tatmin etse de hikaye ve karakterler gördüğüm en vasat işlerdendi. Filmleri sevmeme rağmen oyundaki karakterlerle bağ kuramadım. Karakterlerin ruhsuzluğu ve sürekli oyunu tanıtmaları, kendimi bitmek bilmez bir tutorialda gibi hissetmeme neden oldu. Zaten zayıf olan lore'un bu oyunla beraber iyice "osur osur ipe dize" kıvamına gelmesi de beni oyuna tamamıyle yabancılaştırdı. Ara ara ihtiyaç odamı düzenlerim, süpürgem ile uçup sağ solun fotoğrafını çekerim ve bir gün çok vasat olsa da hikayeyi bitiririm belki diyerek incelememi sonlandırıyorum. Beklentinizi düzgün ayarlarsanız Hogwarts Legacy'i sevebilirsiniz. Ama ben sevemedim.