Doom ile ilk tanışmam 2017 yılında Doom ile oldu. Evet garip geliyor ama oyunun adı direk “Doom” idi. Doom eski ve köklü olan serinin 2016 yılında reboot edilmesine karar verildikten sonra çıkan ilk oyunuydu. Her ne kadar o vakte kadar Doom serisine dair bir bilgim olmasa da Doom 2016’yı (evet ismi Doom 2016 değil ama İlk Doom ile karışmaması için incelemenin geri kalanında Doom 2016 diyeceğim) ağzımın suları aka aka oynayıp bitirmiştim. Evet neredeyse herkesin şikâyet ettiği, oyunun fazla uzun olması durumu beni de oyunun sonlarına doğru biraz sıksa da en sevdiğim oyun türü olan fps shooter türünden bir oyun olduğundan dolayı benim kafamdaki puanını düşürmeye yetmemişti. Yıl oldu 2020 ve karşımızda yepyeni ve çok sağlam cilalanmış yeni Doom oyunu duruyor. Gelin bir bakalım neler iyi, neler kötü.

Oyuna başladığım andan itibaren kafamda olan düşünce buydu. Fena ters köşe oldum ve bundan aşırı memnunum. Doom Eternal, 2016 Doom’un üzerinde neredeyse hiç durmadığı bir konu olan hikâyeye gerçekten çabalamış ve iyi ki de öyle yapmış. Doom Eternal da geçirdiğim 31 saat boyunca bir sonra ki sahnede neler gerçekleşeceğini merak ettim dersem yalan söylemiş olurum. Hikâye bütün oyun boyunca her ne kadar ön planda kalsa da konu Doom olduğu zaman maalesef ana etken değil. Bunun bazı yanlış anlaşılmalara yol açabileceğini bildiğimden dolayı şöyle özetleyeyim. Doom Eternal bir hikâyeye sahip, hem de baya güzel bir hikâyeye sahip ama oynadığınız süre boyunca oyunun ve geliştiricilerin dikkatinizi çekmek istediği yön hikâye kısmı değil. İlk oyunun yarım kalan hikayesini Doom Eternal alıyor, kırıyor, topluyor ve sonlandırıyor. Bu yüzden 2016 Doom’u oynamadan Eternal’a girişmenizi kesinlikle önermiyorum. Şöyle bir bakacak olursak hikâyeye; Doom Slayer’ımız her zamanki gibi aşırı sinirli, durdurulamaz ve karizmatik ve önüne gelen her bir şeytanı paramparça etmeye ant içmiş ama bu sefer bizden sakladığı birkaç yeni harekete sahip. Amacımız ilk oyunda Marsta Dr. Samuel Hayden’ın 2016 Doom’da yaptığı seçimden dolayı Dünya’ya gelen iblisleri bir şekilde dünyamızdan kovmak. Bunun içinse bir sürü gezegene gidip bazı silahları, bıçakları ve de bazı rahiplerle “konuşmamızı” gerektiriyor.

Grafikler, ah grafikler… Oyunun sistem gereksinimleri maalesef gerçekten yüksek. Bu kadar güzel bir fps oyununu herkesin deneyimlemesini gerçekten çok isterdim. Burada sistem gereksinimlerinden bahsetmeyeceğim ama sağlam bir PC gerektirdiğini de eklemek istedim. Sistem gereksinimlerinden de anlaşılabileceği üzere dokular gerçekten etkileyici derecede detaylı kaliteli bir şekilde modellenmiş. Her bir şeytan üzerindeki damarlardan tutun da boynuzlarının üstündeki çiziklere kadar modellerden detay fışkırıyor. Harita dizaynı kelimenin tam anlamıyla müthişti. Sanki gerçekten cehennemden fırlamış gibi duran heykeller mi dersiniz, yoksa gerçekten cehennemde geçen yerlerdeki tüyler ürpertici hava mı? Oyunun gerçekten en etkileyici yönlerinden birisi genel olarak grafikleri kesinlikle. RTX 2060, İ7 10750H 16 GB Ram’e sahip olan bilgisayarımla 1080P çözünürlük ve ultra ayarlarda, Oyunun başlarında Ortalama 160 fps alırken oyunun ortalarına doğru 80 ile 90 FPS almaya başladım. Sorunun benim bilgisayarımda olup olmadığını öğrenmek için FPS değerlerini hatırladığım oyunlarda aldığım FPS değerlerini kontrol ettiğim zaman aynı değerleri aldığımı görünce sorunun benim bilgisayarımda değil, oyunda hikâyede ilerledikçe açtığımız yeni yetenek, silah ve sürekli değişen ve büyüyen haritalardan kaynaklı olduğunu düşünüyorum. Bu sorunun dışında optimizasyon gerçekten başarılı, oyunun doğası gereği çok sık ve aşırı haraketli savaşlara giriyoruz ve bu anlarda FPS düşüşleri kesinlikle yaşanmıyor.

Eternal’ı 2016 Doom’dan ayıran en önemli şey çatışma mekaniklerinde yatıyor. Doom 2016 beni her ne kadar tatmin etmiş olsa da bir yerden sonra monotonlaşabiliyordu. Eternal’da bu sorun benim için tamamen çözülmüş durumda. Her bir düşman için mutlaka zayıf noktalara gereken silah ile vurulması gerekli hale getirilmiş. Eğer ben rastgele vururum modunda gezerseniz çok geçmeden kendinizi köşe bucak healthpack, mermi ve kalkan ararken bulmanız işten bile değil. Kalkanınız mı bitti? Alev silahınız ile iblisleri yakın. Canınız mı azaldı? Glory kill yapıp iblislerin healthpack düşürmesini sağlayın gibi gibi bir sürü püf noktası var. Yukarda bahsettiğim gibi her bir iblisin de bir zayıf noktası var: Mesela Cacodemon’a bir şarjör mermi boşaltsanız ölmez ama ağzına bir bomba atarsanız direk Glorykill için hazır duruma gelir böylece hem mermiden tasarruf eder hem de canınızı tamlayabilirsiniz. Bunun gibi örnekler çoğaldıkça çoğalır. Kısacası oyunda gezerken de ateş ederken de mutlaka bir amacınız olmalı, yoksa aynı yerlerde dönüp durmaktan başka yapacağınız bir şey kalmaz.

Oyunda 11 ayrı, toplamda ise 215 adet toplanabilir eşya bulunuyor. Maalesef bunlardan çoğu bir işe yaramıyor. Meraklısı için (ben gibi) çok hoş olsa da deliler gibi uğraşıp 215’inide topladığında verdiğin emeğe değmediğini gördüğünde pişman olabiliyor insan.

Mick abimizin yaptığı işleri Doom 2016’dan beri takip ediyorum. Faust, Rip n Tear gibi başyapıtları kafama estiği zaman son ses dinlemek çok hoş oluyor açıkçası. Maalesef Eternal’ın müziklerini Doom 2016’yı bitirdiğim zaman yaptığım gibi açıp açıp tekrar dinlemedim. Müzikler çok iyiydi, yanlış anlaşılmasın. Bütün oyun boyunca gaza gelip kendimi bir sağa bir sola güç fantezisi yaparken buldum müzikler sayesinde, sadece Eternal’ın müziklerinin 2016 Doom kadar kuvvetli olduğunu düşünmüyorum bu kadar.

Doom benim şu ana kadar oynadığım en iyi Story based Fps shooter oldu. Gerçekten her açıdan bütün rakiplerine kıyasla o kadar iyiydi ki, kitap diye okutulsa yeridir. Şundan bahsetmeden incelemeyi sonlandırmak istemiyorum. Oyun medyasından aynı Doom 2016’nın aldığı “fazla uzun” eleştirilerini Eternal da almış olsa da ben buna kesinlikle katılmıyorum. Eternal bir Fps’e göre uzun bir oyun, bu bir gerçek ama Eternal her açıdan o kadar iyi ve çıtayı yükselten bir yapım ki 31 saatlik oyun sürem bittiği zaman daha olsa da oynasam dedim. Ancient Gods part 1 ve part 2 isimli 2 adet Dlc’ye sahip olacak olan Eternal geçtiğimiz günlerde part 1’e kavuştu, ana oyunu sindirdikten sonra Dlc’lere de bir göz atacağım mutlaka. Doom Eternal’ı gerçekten çok beğendim, eğer Fps türüne dair bir nefretiniz yok ise ne olursa olsun Eternal’a bir şans vermelisiniz. Oynamazsanız çok şey kaybedeceğinizi düşündüğüm oyunlardan birisidir kendileri. Sağlıcakla kalınız efenim…
95/100

Psychonauts 1 ismini çok duyduğum ve çok kaliteli, özgün bir oyun olduğu söylendiği için uzun yıllar boyunca radarımdaydı. Steam indirimlerinden bir tanesinde aldım ve uzun yıllar boyunca kütüphanemde paslanmaya bıraktım, uzundan kastım rahat bir 4 sene olmuştur yani. Üniversitem başlamadan önce kütüphaneme göz gezdirirken bir anda parlayan bir oyun gördüm ve ismi hentai öhöm şey… Psychonauts orda duruyordu. Hazır okullar açılmamışken ve boş vaktim varken indireyim oynayayım dedim. Oyunun bitiş jeneriği akarken aklımdan geçen sadece 2 şey vardı.
1-I am The Milkman, my milk is delicious.
2-Ben bu oyunu neden daha önce oynamamışım.
Psychonauts hakkında uzun uzun konuşabilirim ama bu inceleme Psychonauts üzerine değil onun devam oyunu olan Psychonauts 2 üzerine. Psychonauts 2’den bahsedebilmem için birinci oyundan biraz bahsetmem gerekiyor. Evrenimiz bazı kişilerin psişik güçler olarak adlandırabileceğimiz güçlere sahip olarak doğdukları ve bu güçlere sahip olan insanların oluşturduğu Psychonaut’lar olarak adlandırılan bir örgütün olduğu bir evren. Psychonaut’ları evrenin süper kahramanları olarak düşünebiliriz. Psychonaut’lar başkalarının zihinlerine girip, zihinlerine girdikleri kişilerin sorunlarını, sevdikleri ve sevmedikleri şeyleri, travmalarını görebilmekle beraber sahip oldukları özel güçler ile değişikler yapabilmektedirler. Yönlendirdiğimiz ve iki oyunumuzun da ana karakteri olan Razputin Aquato da bu psişik güçlere sahiptir ve o da resmi bir Psychonaut olmak istemektedir. Birinci Psychonaut oyunu Raz’ın bir Psychonaut olma hikayesini anlatıyordu; ikinci oyun ise birinci oyunun tam bittiği yerden devralıp olayları devam ettiriyor.

Hikaye hakkında konuşmadan önce bu oyunun arkasında ki çılgın adama küçük bir teşekkür etmek istiyorum: Tim Schafer. Dürüst olayım Ben Tim Schafer’ın bütün oyunlarını yalayıp yutmuş değilim. Ama 2 Psychonauts oyununu da oynayıp bitirmiş ve oyun dünyasının başyapıtlarından bir tanesi olarak kabul edilen Grim Fandango’yu sayısız defa oynamayı deneyip 90’lar Adventure genre’sı zorluğuna sayısız defa küfredip bırakmış birisi olarak Tim abimizin hikaye ve hayal gücüne hayran kaldım. Hikayemiz yukarda da dediğim gibi ilk oyunun bittiği yerden devam etmekte. İlk oyunun hikayesi biraz daha küçük bir ölçekte olmasına rağmen daha konsantre hissettirmişti bana. Hiçbir bölümünde sıkılmamış tabiri caiz ise yağ gibi akıp gitmişti. İkinci oyunun hikayesi piyasadaki oyunların çoğundan daha ilgi çekici, sürükleyici ve konsantre olmasına rağmen ilk oyunu aratmadı değil. Bunun sebebinin oyunun hikayesinin konseptinin biraz şekil değiştirmesine bağlıyorum. Biraz diyorum çünkü birinci ve ikinci oyun birbirine bir hayli benziyor Hikaye olarak hacim olarak büyüse de içini birinci oyun kadar doldurmayı başaramamış. Yine de oynadığım 24 saatlik süreç boyunca sadece sonlara doğru gelen 1 bölümün başlarında biraz sıkıldım, onun dışında kesinlikle sürükleyici ve eğlenceli bir hikayeye sahip bir oyun Psychonauts 2. Serinin ikinci oyunu hala daha canlı, renkli, üstünde düşünülmüş bölüm tasarımlarına sahip olmakla beraber birinci oyunun gölgesinde kalmış. Birinci oyunda bulunan 2 bölüm hala daha aklıma kazınmış durumda bunlardan bir tanesi “Milkman Conspiracy” diğeri ise “Waterloo World” idi ve ek olarak da Black Velvetopia bölümü de fena değildi. Psychonauts 2 de ise, oyunu bitirmemin üzerinden 1 ay geçmemiş olmasına rağmen bazı bölümleri unuttuğumu farkediyorum ama bu oyunun bölüm tasarımlarının kötü olmasından ziyade 1. oyun kadar iyi olamadığı anlamına geliyor benim için. Yine de Psychonauts 2 de bulunan Master Chief benzeri bölüm ve Hollis Forsythe’ın zihnine girdiğimiz bölümleri unutacağımı zannetmiyorum. Son olarak yan karakterlere değinip hikaye kısmını bitireceğim. İlk oyunda da bulunan karakterlerimiz zaten ilk oyunda da iyi yazılmış karakterlerdi ikinci oyunda bu karakterleri daha az görmemize rağmen karakterlerin yapılarının bozulmamasına sevindim, aynı hatırladığım, bildiğim ve yakınlaştığım karakterler olduklarını hissetirmeyi başardı bana Psychonauts 2; ama maalesef yeni eklediği karakterlerden sadece 3 tanesi benim aklımda kalmayı başardı. Bir tanesi yukarda dediğim Hollis Forsythe, Sam ve Büyükannemiz Lucrecia Mux. Forsyhte oyunda çokça gördüğümüz için aklımda kalmış ama Sam gerçekten komik ve eğlenceli bir karakter olmuş, Büyükannemizi ise söylememek daha doğru olacaktır, sürprizi kaçmasın. İlk oyundaki çocuklar bu oyunda maalesef karşımıza çıkmıyor, bu oyunda kendimiz gibi stajyerler bulunmakta yan karakterler olarak ve maalesef bu stajyerlerden sadece Sam ilgi çekici ve unutmadığım karakterlerden birisi haline gelmiş. Burada da 1. oyundaki yan karakterleri özlediğimi belirtmeliyim.

Ben hiçbir zaman oyunlarda grafiğe önem veren birisi olmamışımdır. Benim için birinci sırada hikâye hemen ardından da oynanış gelmektedir. Bu yüzden Pscychonauts 2’nin grafikleri beni hiç ama hiç rahatsız etmedi hatta ben bu oyunun grafiklerini çok sevdim. Ben çizgi film, anime, animasyon dizi ve filmleri severek izleyen birisi olarak Pscyhonauts 2’nin grafiklerini çok beğendim. Yukarıda rahatsız etmedi dememin sebebi ise Metacritic sitesindeki kullanıcılardan bazılarının günümüz şartlarında bu grafiklerin çok kötü olduğunu ve kabul edilemez olduğunu söylemelerinden kaynaklı. Bunun dışında Psychonauts 2 diğer incelemelerimde özelliklerini bulabileceğiniz bilgisayarımda olabilecek en yükse ayarlarda 120-160 Fps arasında hiçbir kasma, donma olmadan süper bir şekilde çalıştı. Optimizasyon konusunda çok iyi bir iş çıkarmışlar ama maalesef minimum sistem gereksinimlerine baktığım zaman bu oyunu her bilgisayarın açamayacağını söyleyebilirim.

Bir Nintendo Switch sahibi olarak son zamanlarda Mario oyunlarını oynuyorum ve 3D platformer türünden bir hayli zevk aldığımı anladım. Psychonauts bir Mario Odyssey olamamakla beraber belki de Mario Odyssey’den sonra oynadığım en iyi 3D platformer oyunlarından birisi olabilir, Süper tepkisel haraketler, hiçbir zaman oyunu suçlayamayacağınız perspektif ve platform ögeleriyle Psychonauts 2 oynanabilirlik ve türünün standartlarını karşılayan ve hatta bir kademe üste taşıyan bir oyun olmuş diyebilirim. Yine burda bir “Ama” bulunmakta. Psychonauts 1’de yaptığımız geliştirmelerin gerçekten bir işe yaradığını hissedebiliyorduk maalesef 2. Oyunda bu geliştirmeler biraz işlevsiz kalmış bana sorarsanız. Çok ümitli olduğum “Kara düşüncelere tutunma” yeteneğini puan kasıp açtığımda duyduğum hayal kırıklığı beni biraz oyundan soğutmadı değil. Combat kısmına gelirsek ise ne türünün en iyisi ne de kötü diyemeyeceğim bir combat sistemi mevcut oyunda. Çok sık savaşmadığımız için iyi ki koymuşlar diyebilirim. Tadında bıraktıkları için zevkli olan bu sistem biraz daha geliştirilebilse oyunu bir-iki tık üste taşıyabilirmiş.

Pyschonauts 2 Bir sürü güzel müziklere sahiplik etmekle beraber bu müzikler sadece oyunu oynarken bölümlerin içinde size eşlik etmek için bestelenmişler. Bu müziklerin hiçbirini oyunu kapadıktan sonra dinleyeceğinizi düşünmüyorum. Ama oyunun müzikleri yapmaları gereken şeyi tam tamına yaptığı için bu Psychonauts 2’nin güçlü olduğu yönlerden birisi diyebilirim.

Özetlemek gerekirse, Psychonauts 2 son zamanlarda oynadığım en iyi oyunlardan birisiydi kesinlikle, sıra dışı bölüm tasarımları, güçlü atmosferi, çılgın fikirleri ve sahip olduğu bütün mekanikleri tam tadında ve kıvamında kullanarak çok sağlam bir oyun olmuş. Verdiğim 60 liranın tam karşılığı ve fazlasıydı benim için. Olur da incelememi okuyarak oynamaya karar verirseniz 2. Oyunu oynamadan önce mutlaka 1. oyunu oynamanızı öneririm. Tim Schafer bir sonraki oyununu heyecanla bekliyor iken ben gidip Grim Fandango’yu bitirmeyi deneyeyim. Sağlıcakla kalın…
90/100