Need for Speed: Undercover zostało wydane 18 listopada 2008 roku. Jest to kolejna gra z serii Need for speed. O samej grze trafiamy do wielkiego miasta Tri-City Bay, tym razem nie jako chłopiec na dorobku, ale jako dojrzały policjant działający pod przykryciem. Nie musimy się męczyć jak we wcześniejszych NFS-ach, by uzyskać dostęp do jego wszystkich dzielnic – możemy pojechać w każdy zakątek w momencie rozpoczęcia gry. Jako tytułowy tajniak musimy się wykazać, aby być zauważonym przez interesujące nas środowisko. Oznacza to również, że wiele razy musimy zmagać się z nieświadomymi sytuacji kolegami po fachu.Wykonywanie kolejnych misji pcha fabułę do przodu, a my otrzymujemy doświadczenie, które przekłada się na kolejne poziomy. Wyższy poziom kierowcy to wyższa reputacja, która daje możliwość brania udziału w kolejnych, coraz trudniejszych wyścigach. W grze bowiem cały czas mamy na mapie dostępne różne wyścigi, a tylko kilka z nich to te kluczowe, związane z fabułą.Gra oferuje całą masę aut posegregowanych w trzech grupach: amerykańskie, europejskie i japońskie. Zakres wyboru jest naprawdę duży, od Bugatti Veyron, McLaren F1, Pagani Zondy, kilku Porsche, Lamborghini przez BMW, Audi, Mitsubishi, Toyote, Dodge’a aż po Volkswagena. Kilkadziesiąt aut, co naprawdę wystarcza. Skoro wracamy na ulice miasta, znowu z dreszczykiem emocji na plecach ścinamy zakręty, nie wiedząc, czy jakiś niedzielny kierowca nie czai się za rogiem. Wracają też stare, dobre tryby gry: Sprint, Punkt kontrolny oraz Tor, czyli to co standardowe dla serii przed Pro Streetem. Jeżeli chodzi o zabawę z policją, dostajemy mniej więcej to samo co w Most Wanted – a naszym zadaniem jest albo spowodować zniszczenia o danej wartości, albo wyeliminować gliniarzy bądź też po prostu uciec. Warto zaznaczyć, że wraz z postępem w grze policja robi się coraz bardziej niesforna. Po zwykłych radiowozach pojawiają się ciężkie jeepy, a potem Nissany GT-R czy superszybkie Porsche GT2. Ponadto cały czas nad naszą głową krąży śmigłowiec, który odlatuje tylko po to, by uzupełnić paliwo. Mimo to zabawa ze stróżami prawa jest – jeżeli można tak powiedzieć – fajna i przyjemna. Gdy znikamy im z oczu – jak w przeszłości – po pewnym czasie odpuszczają. Możemy to przyspieszyć, korzystając z zaznaczonej na mapie jednej z kryjówek. Na pochwałę zasługuje też to, co dzieje się w policyjnym radiu. Stróże prawa precyzyjnie opisują nasze działania, kierunek, w którym jedziemy czy też przełamanie ich blokady – bo te w grze tradycyjnie też się pojawiają.Same zadania związane z wątkiem fabularnym są bardzo ciekawe. Oprócz pokonywania kolejnych przeciwników, by udowodnić środowisku naszą wartość, przede wszystkim kradniemy bryki. Zwykle po takiej akcji, zanim dotrzemy do dziupli w policyjnym „radiowęźle”, przekonujemy się, jak jesteśmy popularni. Dojeżdżając do celu, musimy być czyści, więc jeśli policja nas namierzy, należy ją zgubić. Ale są też inne zadania w postaci dostarczenia przesyłki czy zniszczenia bryki pewnego typka. Niestety, po kilku godzinach zabawa może wydać się troszkę nużąca.Model jazdy jest NAPRAWDĘ zręcznościowy. Auto trzyma się drogi jak przyklejone, a po wyskokach lądujemy jak kot, na cztery opony, nawet gdy lecieliśmy ostro przechyleni. Jeżeli ktoś oczekuje jakiegokolwiek symulatora, od razu ostrzegam, to naprawdę zły adres. Natomiast jeśli ktoś chce sobie po prostu bezstresowo pojeździć, to dobrze trafił. Gra, nie licząc wyścigów w Bitwie na autostradzie, jest dosyć prosta. Nie oferuje żadnych uszkodzeń mechanicznych, a jedynie te wizualne, które nic nie zmieniają w jakości jazdy. Odgrywają rolę tylko w zadaniu, gdzie musimy dostarczyć brykę we w miarę nienaruszonym stanie.Na pochwałę zasługuje dosyć spory, ale nie przesadzony, subtelny tuning. Jest on dodatkiem i nie ma za zadanie odgrywać pierwszorzędnej roli. Tuningowanie mechaniczne możemy skrócić, kupując kilka paczek (zamiast wchodzić w poszczególne części i kupować je pojedynczo). Natomiast wizualnie możemy znowu zaszaleć dzięki autosculp. Brawo, bo to w zupełności wystarcza! Gra oferuje rozgrywkę internetową za pomocą konta na EA Online. Jest to dobrze zorganizowane, a w zabawie internetowej możemy uczestniczyć w trzech trybach: sprint, tor oraz (powracający z Carbona) policjanci i złodzieje. Dwóch pierwszych opisywać nie trzeba, natomiast w trzecim jeden z graczy jeździ radiowozem, a drugi autem cywilnym. Celem tego drugiego jest zgarnięcie paczki i dowiezienie jej do kryjówki. Oczywiście policja ma w tym przeszkadzać. Potem role się odwracają, a najważniejsze jest to, że można się w to bawić nawet i w ósemkę. Sukces zależy od ilości zdobytych punktów.
Moim zdaniem gra jest warta polecenia sam ja ukończyłem ze 2 lub 3 razy mimo wieku i tak dobrze się trzyma.

Need for Speed: Most Wanted zostało wydane 30 października 2012 roku.Jest to drugi need for speed o tej samej nazwie pierwszy powstał w 2005 roku przez dużą część zwolenników serii uważany jest za najlepszą odsłonę tego cyklu na konsolach obecnej generacji. Nic dziwnego – gra ukazała się tuż po premierze Xboksa 360 i jak na tamten czas zachwycała technologicznym poziomem wykonania, świeżością w sposobie prowadzenia fabuły oraz wielkim miastem skąpanym w promieniach zachodzącego słońca. To był tytuł, który zdefiniował markę na nowo, stając się odniesieniem do porównań dla następnych gier z cyklu. Rok po roku kolejne edycje NFS-ów traciły nieco na jakości (z wyjątkiem Shiftów), trzeba było więc jakoś temu zaradzić. Narodził się pomysł wskrzeszania starych dzieł w nowej formie, a wykonawcą tej myśli miało być zaprawione w wyścigowych bojach brytyjskie studio Criterion Games. Tak powstał kontrowersyjny Hot Pursuit oraz nowe wcielenie Most Wanted. Być może dla niektórych informacja ta będzie zaskoczeniem, ale nowe Most Wanted nie ma nic wspólnego z tym Most Wanted, które kiedyś pokochaliście. Oba te tytuły łączy w zasadzie jedynie występowanie miasta i policyjnych pościgów. Pod niemal każdym innym względem gra zdecydowanie bardziej przypomina inny hit Criterionu, a mianowicie Burnouta Paradise. A może nawet nie przypomina, ale w ogromnej części zaprezentowanych rozwiązań jest jego zwyczajnym klonem. Po kilku godzinach zabawy nie sposób oprzeć się wrażeniu, że Criterion dokonał po prostu autoplagiatu. Need for Speed: Most Wanted to Burnout Paradise z inaczej „pomalowanym” miastem i prawdziwymi markami samochodów. Po tej straszliwej konstatacji staje się jasne, że Electronic Arts wyraźnie skończyły się pomysły na rozwój serii. Sięganie do ogranych chwytów, i to tak oczywiste, w każdej innej grze traktuję jako samobója czy wręcz przegraną walkowerem. Na nowe Most Wanted można jednak spojrzeć na dwa sposoby. Pierwszy z nich prowadzi do stwierdzenia, że oto pazerny wydawca próbuje wcisnąć graczom produkt o doskonale kojarzonej i dobrze wspominanej nazwie, będący w rzeczywistości zrzynką z zupełnie innej produkcji. Druga, zdecydowanie mniej agresywna i bliższa temu, co myślę po spędzeniu z tą produkcją mnóstwa czasu, brzmi: „Hej, to Criterion Games, oni nie robią słabych gier. W odróżnieniu od jej starszego „imiennika” w nowej propozycji EA nie ma żadnej fabuły. Nie uświadczymy tu aktorskich popisów, a przed maskami samochodów nie paradują modelki. To samochodowy sandbox, w którym gracz ma stuprocentową swobodę w podejmowaniu decyzji, ograniczoną jedynie koniecznością uzbierania tzw. speed points, służących do odblokowania opcji zmierzenia się z dziesięcioma różnymi samochodami z listy Most Wanted. To, gdzie pojedziemy, w jakim aucie zasiądziemy i który wyścig rozegramy, zależy wyłącznie od nas. W mieście w różnych punktach stoją samochody, do których wystarczy podjechać i nacisnąć przycisk, by się do nich przesiąść. W sumie w ten sposób można odszukać nieco ponad 40 aut, które sukcesywnie pojawiają się na liście w podręcznym menu. Rozwiązanie to wyklucza konieczność ponownego dojazdu do konkretnego modelu. Wystarczy wybrać go z menu i natychmiast następuje podmiana. To zupełna nowość w serii, niekoniecznie w guście każdego fana, ale w rzeczywistości wygodne i przede wszystkim szybkie rozwiązanie.Dla każdego z modeli samochodów przewidziano pięć wyścigów. Jeden na poziomie łatwym, dwa na średnim i dwa na trudnym. Niby to niewiele, ale pomnożone przez liczbę dostępnych aut daje całkiem zadowalający wynik, a przede wszystkim skłania do korzystania ze wszystkiego, co przygotowali autorzy, a nie wyboru jednego czy dwóch ulubionych pojazdów. Celem zmagań są oczywiście wspomniane wcześniej speed points, ale także możliwość zdobycia ulepszeń auta, które potem da się w dowolnej chwili wykorzystać czy zmienić. Nawet podczas samego wyścigu, o ile ktoś dysponuje trzecią ręką i małpią zręcznością. Nie każdemu takie rozwiązanie się spodoba, ale nie ma co się oszukiwać – cykl Need for Speed, z wyjątkiem Shiftów, nigdy nie miał ambicji być realistycznym symulatorem. Od zawsze są to tylko, a może aż, niezłe „arkadówki” i rozwiązania zastosowane w tej części nie powinny nikogo rozsądnego a priori odrzucić. Możliwość zmiany opon z fabrycznych na terenowe czy szosowe, zamontowania dwóch rodzajów nitro lub zwiększenia wytrzymałości nadwozia i kilku innych elementów to bardzo skromna pomoc w stosunku do oferty konkurencji. Gdy się jednak zastanowić nad istotą rozgrywki, zamieniającej się najczęściej w istne destruction derby, fakt potraktowania tuningu nieco po macoszemu staje się zrozumiały.Bo Most Wanted, dokładnie tak jak Burnout Paradise, to w dużej mierze gra nastawiona na totalną rozwałkę, podkreślaną zwolnieniami animacji i specjalnymi ujęciami kamery w przypadku kraks. W trakcie wyścigu nie liczy się jedynie to, kto szybciej dojedzie do mety, ale również spychanie oponentów i taranowanie ich, za co też otrzymujemy punkty. To, co w Hot Pursuit było subtelnym dodatkiem, teraz nabrało pełnej mocy. Już nie tylko stawiamy czoła ścigającym nas radiowozom, ale wyżywamy się na wszystkim, co nawinie się przed maskę. Oczywiście starając się jednocześnie unikać zderzeń z neutralnymi pojazdami. Blacha karoserii deformuje się, wypadają szyby – autorzy przygotowali całkiem niezły model wizualnych zniszczeń – możemy nawet stracić opony, co odbija się choćby na osiąganej szybkości i manewrowości. W sukurs w takim przypadku przychodzą porozmieszczane przy drodze warsztaty. Wystarczy przez taki przejechać, by natychmiast naprawić wszystkie szkody i na dodatek zmienić kolor nadwozia. Przypomnijcie sobie, gdzie rozwiązano to w identyczny sposób. No właśnie: w Burnout Paradise.Wzorem Burnouta poza wyścigami warto także pozwiedzać miasto i poszukać różnych atrakcji. Tak jak w Paradise na zniszczenie czeka tu grubo ponad sto bilboardów i co najmniej tyle samo bram wjazdowych. Warto też gnać na złamanie karku, bo naszą prędkość rejestrują poustawiane tu i ówdzie fotoradary, dzięki czemu można popisać się przed znajomymi za sprawą obsługującego czynione w grze postępy Autologa. Fajnie, że twórcy dają graczom dodatkowe zajęcie, ale malkontenci stwierdzą, że przecież to już było. I będą mieli rację. Pamiętam, że w Burnoucie szukanie tych „znajdziek” sprawiało mi ogromną frajdę. Zupełnie jednak nie chciało mi się robić tego samego po raz drugi w NFS-ie. Gdyby tak wymyślono coś nowego... Rozwałki w zwykłych wyścigach to jedno, ale starcia z bossami z listy Most Wanted to nieco inne doświadczenie. Po pierwsze – przy każdej powtórce oponent zachowuje się dokładnie tak samo, a jakby tego było mało, sztuczna inteligencja zwyczajnie oszukuje. Skoro mamy do czynienia ze zręcznościówką, to przymknijmy na to oko w imię jeszcze większych emocji, niemniej rakietowa szybkość bossów przy naszym najmniejszym nawet potknięciu bywa frustrująca. Ponadto goniąca nas policja (która notabene pojawia się prawie za każdym razem przy dowolnym wyścigu) raczej nie zwraca zupełnie uwagi na bossa i robi za „przeszkadzajkę” wyłącznie w przypadku gracza.Wygrana w wyścigu z jednym z dziesięciu bossów nie powoduje bynajmniej automatycznego zdobycia jego auta. Identycznie jak w Burnoucie musimy jeszcze takiego koleżkę staranować gdzieś przy najbliższej okazji. Samochody z listy Most Wanted podlegają potem dokładnie takim samym regułom jak te zwyczajne: pięć wyścigów i możliwość tuningu. Podsumowując poleciłbym kupno tej gry ale na promocji z pakietem dlc jednak przez mało nerwowe osoby ponieważ prowadzenie auta i sama mechanika gry może być irytująca.