The Elder Scrolls V: Skyrim ile serinin önceki oyunlarına da ev sahipliği yapan Tamriel kıtasının kuzey bölgesine konuk oluyoruz.Sislerin arasında bembeyaz bir örtüyle kaplı sarp dağları,gürleyerek akan nehirleri,uçsuz bucaksız bitki örtüsü ve çetin hava koşullarıyla sert ve güçlü Nord’ların memleketi Skyrim’e…
Oblivion krizinin üzerinden geçen iki yüzyıl boyunca Tamriel’in halkları göreceli bir barış içinde yaşamış olsalar da,dünya üzerindeki her şey gibi bu barışın da sonsuza kadar sürmesi mümkün değildir.Skyrim Kralı’nın bir gün aniden öldürülmesi, bu göreceli barışın sonu olur.Bu olayın hemen ardından Cyrodiil’in (Arena ve Oblivion burada geçiyordu hatırlarsanız) imparatorluk güçleri,Skyrim üzerinde hak iddia etmeye ve dahası Nord’ların asırlardır süregelen yaşam tarzlarını tehdit etmeye başlar.İleri gelen komutanlar yakalanır,bütün bu olanlar karşısında yerel isyancı gruplar Ulfric Stormcloak önderliğinde bir araya gelir,Skyrim’i İmparatorluk’un elinden tamamen kurtarıp özgürleştirmek için.Bir yandan da yerel soylular arasında lobi faaliyeti yürütmeye başlarlar.Ülke hızla umutsuz bir iç savaşa doğru sürüklenirken,Elder Scrolls’un satır aralarında unutulup gitmiş kadim bir kehanet, binlerce yıllık uykusundan uyanmak üzeredir. Alduin…Ejderha tanrı.Diğer adıyla Yıkımın Tanrısı,“Dünya Yiyici” (böyle yazınca pek tatmin etmedi nedense).
Tahmin etmenin pek zor olmadığı gibi ağzına kadar kötülükle dolu bu kadim kehanetin karşısına dikilecek,bir başka deyişle bütün bu kargaşanın ortasında şamar oğlanına dönecek kişi de biz oluyoruz… Bir Dovahkiin.Yani Ejder Doğumlu.Kabul edelim; Elder Scrolls oyunlarının asıl güçlü yanı hiçbir zaman ana hikayesi, anlatımı veya üzerimizde yarattığı sinematik etki değildi.Hatta Morrowind dışında hemen hepsi bu açıdan korkunç derecede başarısızdı desek abartmış olmayız.Skyrim,serinin bu göreceli olumsuz şöhretinden büyük ölçüde sıyrılmayı başarıyor açıkçası.Tabii siz yine de süper sinematik bir anlatım falan beklemeyin derim. Mesela diyalog seçeneklerinin daha uzun hale gelmiş olması ve oyunun artık diyalog esnasında tamamen durmuyor oluşu (evet arkadaki insanlar falan hareket ediyor artık),serinin kanayan yarası haline gelen diyalog sisteminin kütüklüğüne pek derman olamamış gibi. Lakin kesin olan bir şey varsa, bu kez ana hikaye çok daha merak uyandırıcı, çok daha sürükleyici ve çok daha özenli yazılmış.Her ne kadar dünyanın kaderini değiştirecek kahraman olma hissi yine tam anlamıyla verilememiş olsa da…Yine de bunun Oblivion’daki kadar sahte ve ucuz bir his olmadığı da kesin.Tabii bütün bunlar,Skyrim’in yalnızca ana hikayeye odaklanan bir oyun olduğu anlamına gelmiyor.Tam aksine ana hikaye akışı,oyunun bize sunduklarının yalnızca küçük bir parçası, tıpkı serinin önceki oyunlarında olduğu gibi. Tek bir farkla.Bu kez çok daha kaliteli ve yoğun bir içerik, çok daha keyifli bir keşif duygusu, çok daha başarılı bir anlatım, kısacası çok daha doyurucu ve heyecan verici bir serüven bekliyor bizleri.Kimi sarp bir tepenin eteklerine,kimi gürleyerek akan bir çağlayanın üzerine,kimi yemyeşil ağaçların arasına,kimi de deniz kıyısına kurulmuş; farklı politik oyunlarla,dini baskılarla,etnik ayrımcılıkla,ihanetle ve türlü sahtekarlıklarla çalkalanan tamamen farklı dokulara sahip şehirleri ve sislerin arasında uzanan heybetli sıradağların parçaladığı eşsiz doğasıyla Skyrim’in 40 kilometre karelik oyun dünyası,sonsuza kadar uzanıyormuş gibi görünüyor.Öyle ki onlarca saatin sonunda bile bu gizemli dünya korkunç derecede büyük ve yabancı gelmeye devam ediyor.Daha da önemlisi;ana hikayeyi bitirdikten sonra da yeni yerler keşfetmeye,yeni karakterlerle tanışmaya ve yeni görevleri kucaklamaya devam edebiliyoruz. Oblivion’a 100-150 saat gömmüş oyun severler 200-250 saatlerini hazır etseler fena olmaz…
Ama ben bu oyuna aşıık olduğum için abartmış olabilirim :)