Gözümü bile kırpmadan verdiğim bir karar sonucunda 24 kişiyi ölüme mahkum ettim. Onları doğrudan öldürmedim, ama sağ çıkma şanslarının olmadığını net biçimde biliyordum. Kararımın sonucunu umursamadım bile.

Günlerini oyun oynayarak geçiren, en azından azıcık da olsa mutlu olmaya çalışan çocukları madenlerde çalışmaya gönderdim. Tereddüt bile etmeden. Ne yani, donarak ölseler, donarak ölsek daha mı iyi olacaktı?

Tutukluları idama mahkum ettim. Zaten şehir olarak çok zor günler yaşıyorduk, bir de dışarıdan gelmiş olanları, hele ki bunlar gibilerini besleyecek halim yoktu. Vicdani olarak en ufak bir rahatsızlık bile hissetmiyorum.

İşte Frostpunk bu. Bir kabus senaryosu. İyiyle kötü arasında değil, kötü ile daha kötü arasında seçim yapma oyunu.
Frostpunk bir toplumu yönetmenizi isterken bireyleri önemsememenize neden oluyor. Niye önemseyesiniz ki? Oyunda karşınıza çıkan çoğu ekranda bireyleri isim olarak değil ‘bir adam’ veya ‘bir kadın’ olarak görüyorsunuz. “Öfkeli bir kadın devriyelerimize saldırdı”. Kim o kadın? Sandra Perkins mi? Cassandra Shawn mu? Hiçbirini tanımıyorsunuz ki, bağ yok çünkü ortada. O yüzden de ‘cezalandırın’ veya ‘devriyeleri azarlayın’ seçenekleri arasında çok bir fark olmuyor sizin için. Vatandaşların kişisel sayfalarına girince aile üyelerini görebiliyorsunuz ama bunun dışında bu biyografi sayfaları çok boş. Tüm bu bireyler şehrin çalışmasını sağlayan dişliler ve bir işi biri yapamıyorsa diğeri yapar dediğiniz için de kimseyi kişisel olarak umursamak mümkün değil. Kömür tasarrufu yapmak için ısıyı düşürdüğünüzde uzaktaki o evde yaşayanları donarak öleceğini biliyorsunuz. Bunu yapmam gerektiğinde o evde acaba kimler yaşıyor diye düşünmedim bile, olan tek şey yaşayanların sayısında gördüğüm azalmaydı. İşte bu maalesef benim oyunla ilgili en ciddi sıkıntım oldu, istediğim o daralma, yaptıklarımdan pişman olma hissini yaşatamaması.

Ama belki de oyunun asıl amacı budur. Soğuğa dair bir oyunda kendinizi duygusuz, ruhsuz, soğuk hissetmekten daha normal ne olabilir ki?