Produkcja tej gry pokazała, że choć z krótkim gamplayem, masz pełną satysfakcję z ogrania tego tytułu. Gris, (czyli inaczej imię głównej bohaterki), jest grą bardzo łatwą, nie wymaga od ciebie specjalnych umiejętność w przejściu przynajmniej jednego poziomu, czy już od razu całej gry – jednakże. Największą zaletą tej gry, jest jej konstrukcja artystyczna, która jest tutaj główną, a nawet budującą całą grę – Podstawą wizualną. Gra choć prosta w swoich założeniach w mechanice, jak i przejściu z punktu A, do punktu B. Posiada, nie trudną do zrozumienia fabułę, jednakże jest o tyle przyjemna, że mogę ją tu przedstawić (zaznaczam, iż niektóre rzeczy, sam zinterpretowałem) . Wcielamy się w postać tytułowej ,,Gris”, która za sprawą pewnego incydentu, traci uczucia, które były przedstawione w formie namalowanej, każdy kolor symbolizował inne uczucia, które nie jako budowały cały przedstawiony świat. Przemierzamy tytułową bohaterką po świecie wyszczutym z jakichkolwiek barw, aby powoli odbudowywać to, co zostało wyblakłe w trakcie napotykamy – jednego sojusznika, jak i jednego przeciwnika (mającego barwę czarną), który pod postacią, początkowo ptaka, próbuje nam przeszkodzić. Przeciwnik nie jest jakimś trudnym wyzwaniem, właściwie jest tylko po to, aby konstrukcja fabularna się trzymała. Kiedy bohaterce, udaje się odzyskać barwy (uczucia), znów wszystko wraca do normy. Tak się prezentuje fabuła, która jest trzecią po dokonaniach wizualnych zaletą. Drugą natomiast jest oprawa dźwiękowa – zachwyca w każdym, możliwym, momencie – naprawdę, jestem nią zachwycony. Idealnie wpasowuję się w całą grę. Polecam ,,Gris”, bo uważam, że jest to gra znacznie bardziej stworzona z sercem, niż jeżeli z użyciem pełnego portfela.