Zainstaluj Steam
zaloguj się
|
język
简体中文 (chiński uproszczony)
繁體中文 (chiński tradycyjny)
日本語 (japoński)
한국어 (koreański)
ไทย (tajski)
български (bułgarski)
Čeština (czeski)
Dansk (duński)
Deutsch (niemiecki)
English (angielski)
Español – España (hiszpański)
Español – Latinoamérica (hiszpański latynoamerykański)
Ελληνικά (grecki)
Français (francuski)
Italiano (włoski)
Bahasa Indonesia (indonezyjski)
Magyar (węgierski)
Nederlands (niderlandzki)
Norsk (norweski)
Português (portugalski – Portugalia)
Português – Brasil (portugalski brazylijski)
Română (rumuński)
Русский (rosyjski)
Suomi (fiński)
Svenska (szwedzki)
Türkçe (turecki)
Tiếng Việt (wietnamski)
Українська (ukraiński)
Zgłoś problem z tłumaczeniem
Solidarność z ofiarami pedofilii i szacunek dla prawdy domagają się zbadania stawianych Janowi Pawłowi II zarzutów o zaniechania w zwalczaniu tych przestępstw w Kościele. W poniższym tekście zajmujemy się zarzutami dotyczącymi okresu pontyfikatu. Przedstawiamy dokumenty źródłowe i ustalamy podstawową faktografię.
Ogłoszenie Kodeksu Prawa Kanonicznego przez Jana Pawła II. Nowy kodeks zastąpił poprzedni z 1917 r. Prace nad tym dokumentem rozpoczął Jan XXIII w 1963 r. i kontynuował Paweł VI. Kwestii pedofilii dotyczy przede wszystkim paragraf 2 kanonu 1395. Jest tu mowa o „sprawiedliwej karze” z możliwym nałożeniem najcięższej kary – wydalenia ze stanu duchownego. W porównaniu z kodeksem z 1917 r. pozostawia sądzącym większą decyzyjność w sprawie stopnia surowości kary, zdaniem krytyków obniża dolny wymiar kary. Jednak pedofilia jest tu nadal potraktowana jako jedno z najcięższych przestępstw kościelnych a kwestie kluczowe - wiek ofiary i stosowanie najwyższego wymiaru kary - w obu wersjach kodeksu pozostaje taka sama.