Steamをインストール
ログイン
|
言語
简体中文(簡体字中国語)
繁體中文(繁体字中国語)
한국어 (韓国語)
ไทย (タイ語)
български (ブルガリア語)
Čeština(チェコ語)
Dansk (デンマーク語)
Deutsch (ドイツ語)
English (英語)
Español - España (スペイン語 - スペイン)
Español - Latinoamérica (スペイン語 - ラテンアメリカ)
Ελληνικά (ギリシャ語)
Français (フランス語)
Italiano (イタリア語)
Bahasa Indonesia(インドネシア語)
Magyar(ハンガリー語)
Nederlands (オランダ語)
Norsk (ノルウェー語)
Polski (ポーランド語)
Português(ポルトガル語-ポルトガル)
Português - Brasil (ポルトガル語 - ブラジル)
Română(ルーマニア語)
Русский (ロシア語)
Suomi (フィンランド語)
Svenska (スウェーデン語)
Türkçe (トルコ語)
Tiếng Việt (ベトナム語)
Українська (ウクライナ語)
翻訳の問題を報告
Solidarność z ofiarami pedofilii i szacunek dla prawdy domagają się zbadania stawianych Janowi Pawłowi II zarzutów o zaniechania w zwalczaniu tych przestępstw w Kościele. W poniższym tekście zajmujemy się zarzutami dotyczącymi okresu pontyfikatu. Przedstawiamy dokumenty źródłowe i ustalamy podstawową faktografię.
Ogłoszenie Kodeksu Prawa Kanonicznego przez Jana Pawła II. Nowy kodeks zastąpił poprzedni z 1917 r. Prace nad tym dokumentem rozpoczął Jan XXIII w 1963 r. i kontynuował Paweł VI. Kwestii pedofilii dotyczy przede wszystkim paragraf 2 kanonu 1395. Jest tu mowa o „sprawiedliwej karze” z możliwym nałożeniem najcięższej kary – wydalenia ze stanu duchownego. W porównaniu z kodeksem z 1917 r. pozostawia sądzącym większą decyzyjność w sprawie stopnia surowości kary, zdaniem krytyków obniża dolny wymiar kary. Jednak pedofilia jest tu nadal potraktowana jako jedno z najcięższych przestępstw kościelnych a kwestie kluczowe - wiek ofiary i stosowanie najwyższego wymiaru kary - w obu wersjach kodeksu pozostaje taka sama.