Parkur, aksiyon ve korku… Normalde benim gibi bir adamın herhangi bir korku-gerilim oyununu oynaması hayal ama adamlar öyle bir oyun yapmış ki, bir yandan elimin ayağımın titremesine rağmen zombileri parçalamanın ve o çatıdan öbürüne atlamanın hissettirdikleri sayesinde ben bile oyunun başından kalkamadım.

Şimdiye kadar bolca parkur elementi içeren oyun oynadım ama Dying Light’ın verdiği his bambaşka. Hareketler o kadar akıcı ki, sanki karakterinle aranda bir duvar yokmuş gibi geliyor. Koşuyorsun, tırmanıyorsun, atlıyorsun, kancayla ordan oraya uçuyorsun ve hepsi o kadar doğal o kadar akıcı ki anlatamam.

Oyunun gece-gündüz mekaniği sadece görsellikten ibaret değil, gerçekten oynanışı kökten değiştiriyor. Gündüzleri Harran’ı keşfederken, çatıdan çatıya atlarken kafa rahat. Zombileri tek tek avlıyorsun, malzeme topluyorsun, yan görevden yan göreve uçuyosun. Ama güneş battığında? Öyle bir panik başlıyor ki, saklanacak delik arıyorsun. Çünkü geceleri zombiler değil, siccinler, deccaller, o.ç'ları var. Ve bunlar koşuyor. Hem de senden hızlı koşuyor.

Dövüş sistemine gelirsek… İlk başlarda çaresizsin. Silahın yok, baltan paslı, sopan kırılacak gibi duruyor. Ama zamanla güçlendikçe işler değişiyor. Yakın silahların güçleniyor, çeşitleniyor. Ve bu silahlara sonsuz craft imkanı ekleniyor. Tabi birde yanına uzak silahlar da ekleniyor. Oyun ilerleyip de kendini geliştirdikçe hareketlerin hızlanıyor, düşmanları daha etkili avlıyorsun. Oyunun sana güçlenme hissini baya iyi veriyor yani.

Hikaye tarafında öyle inanılmaz bir derinlik yok ama fena da değil. Benim için bu oyunun olayı tamamen oyunun atmosferi ve oynanışın bağımlılık yapan akıcılığı oldu. Zaten hikayesi aman aman olmayan bir oyuna benim inceleme yazıyo olmam düşünün yani.

Sonuç?
Hayatımda ilk defa bir korku-gerilim temalı oyunu yan görevler dahil sonuna kadar bitirdim ve zerre pişman değilim. Oyun hem gerdi, hem eğlendirdi, hem de akıcılığıyla bağımlı etti. Oynayın oynattırın ama güneş battığında dua etmeye başlayın.