Devil May Cry 5 oynamaya başladığımdan beri bir şekilde serinin bütün oyunlarını (reboot olan da dahil) oynama gibi bir planım vardı ve son bir haftamı bu amacıma ulaşmak için harcadım. Bugün itibariyle bu seriyi bitirdiğime göre artık seriyi rafa kaldırma zamanı geldi. Devil May Cry HD Collection bildiğiniz gibi ilk 3 oyunun HD versiyonlarının tek bir çatıda buluştuğu bir paket. Bu da üç oyunu ayrı ayrı değerlendireceğim bir inceleme demek oluyor. Son olarak oyunları çıktıkları yıllara göre değil günümüz standartlarına göre değerlendireceğim. Hadi, lafı fazla dolandırmadan incelemeye geçelim.

DMC 1'i gerçekten şu zamanda oynamak için ya benim gibi "Serinin her oyununu oynamalıyım yoksa kendimi eksik hissederim" demeniz ya da aşırı derecede Devil May Cry hayranı olmanız lazım. Bu saydığım grupların dışındaysanız bu oyunu oynamanıza hiç gerek yok çünkü oyun eskidiğini çok belli ediyor.

Öncelikle hikayeden başlamak gerekirse, lafı fazla uzatmayacağım hikaye saçma arkadaşlar. Hikaye anlatımı diye bir şey yok oyunda. Oyunun başında iki ara sahne gösteriliyor ve oyunun sonuna kadar bir daha hikaye ile ilgili hiç bir şey öğrenemiyoruz. Bu durum karakterler ile bağ kurmamızı da engelliyor çünkü kimseyi doğru dürüst görmüyoruz. Önüme çıkan herkesi katledeyim, nasılsa yolumu bulurum kafasıyla oynuyorsunuz koca oyunu kısaca.

Oynanış ise tek kelime ile sıkıcı. Silah çeşitliliğinin olmaması da oynanışa darbe vuruyor maalesef. Bir de oyun zor, hem de öyle böyle değil. Normal düşmanların bazıları ve neredeyse bütün bosslar size saldırma fırsatı vermediğinden akıcı bir şekilde oyunu oynamak zorlaşıyorken bir de rezalet ötesi save sistemi var ki anlatamam. Sadece bölüm aralarında save alabiliyorsunuz ve herhangi bir yerde öldüğünüzde direkt bölüm başından başlıyorsunuz. Bu da iki kat probleme yol açıyor.

Bölüm tasarımı dönemine göre nasıldır bilmiyorum ama ben oynarken aşırı sıkıldım. Birbirinin aynısı dar koridorlarda zaman öldürmek gerçekten çok can sıkıcı. Son olarak bosslardan bahsedeyim. Genel olarak bosslar pek iç açıcı olmasa da son boss fena değil. Keşke bir de sırf oyunu uzatmak için hepsi ile üçer kez kapışmasak.

Devil May Cry 1 ile ilgili pek olumlu konuşmadığımın farkındayım ama daha yeni başlıyoruz. DMC 1'den bile daha kötüsü var.

DMC 2, zamanında da iyi eleştiriler almamış. Nedenini oynayınca daha iyi anladım. Hiç kibar olmaya çalışmayacağım oyun bok gibi. Başında geçirdiğiniz her dakikadan sıkılmanız için elinden geleni yapıyor oyun. Oynadığım süre boyunca "seriyi bitirmeye çalışmasam mı bunu salıp direkt üçüncü oyuna mı geçsem" diye çok söylendim kendi kendime. Ama belki ileride açılır diye sabrettim. Tahmin edeceğiniz gibi bu hiç olmadı bu yüzden nedenlerine geçeyim hemen.

Hikaye ilk oyundan da kötü. Ulan ilk oyundaki hikayenin saçma da olsa bir mantığı vardı. Bu oyundaki hikayenin elle tutulabilir hiç bir yanı yok. Dante, en ciddi durumda bile dalgasını geçen, hiç susmayan birisi iken hangi akla hizmet bu oyunda Dante'yi sessiz yaptınız abi. Peki ya Lucia? O nasıl bir karakter derseniz yani onunla ilgili de düşüncelerim aynı, bok gibi. Kötü adam da ilgimi çekmeyince hikaye gibi karakterler de sınıfta kalıyor.

Hikayeden istediğimi alamadım ama oynanış iyidir diye umut ettim ama oynanışta iyi değil. İlk oyun zor demiştim ya. Yapımcılar da bunun farkına varmış olacaklar ki bu sefer kolay olsun demişler ama ulan bu sefer de aşırı kolay olmuş. E haliyle aynı tuşlara basarak önünüze çıkan herkesi alt edebildiğiniz bir oyun sıkıcı oluyor maalesef. Sıkılmamın sebebi sadece kolay olması değil. Aynı zamanda silah çeşitliliğinin ilk oyundan da beter olması, ateşli silahların özellikle Devil Trigger modundayken aşırı OP olması, auto lock sisteminin rezalet çalışması ve çok fazla düşman spawn olması da oyunu sıkıcı yapıyor.

Bosslar ise tek kelimeyle rezalet. Akılda kalıcı ve kaliteli olmamalarını geçtim hiç birinin hikaye ile zerre bağlantısı yok. Bir boss hikaye ile doğru orantılı bir şekilde karşına çıkmalı, ya her şeyden önce senin düşmanın olduğunu hissettirmeli. Bunlar ise NPC gibi "ben geldim hadi beni kes" diyor sadece. Ha bir de ilk oyundaki Phantom bossunu burada da görünce sinirlerim bozuldu. İlk oyunda kesene kadar canımın çıktığı hem de bunu üç kez yaptığım bossu elimi kolumu sallayarak geçince kafayı yedim. Bölüm tasarımları da sıkıcı. Dar koridorların sıkıcı olduğunu yapımcılar da anlamış olacaklar ki daha geniş alanlar tasarlayalım demişler ama bunlar da oynanış gibi rezalet olmuş. Bir de Chapter 14'te havada asılı duran mavi küreleri koymayı aklına getiren kimse onun ben ağzına sıçayım.

Devil May Cry 2'yi hardcore eleştirdikten sonra incelemenin seyrini değiştiren oyuna yani Devil May Cry 3'e geçeyim artık.

Bu oyunun gerçekten neden serinin en iyi oyunlarından olduğunu anladım. İlk iki oyunun da öncesine giderek temiz bir sayfa açan DMC 3, ilgi çekici ve bir o kadar da kaliteli bir hikaye ile karşımıza çıkıyor. Hikaye anlatımının da ilk iki oyundan oldukça iyi olduğu açıkça ortada. Karakterler de iyi bu arada. İkinci oyunda şikayet ettiğim durum çözülmüş, konuşkan ve alaycı Dante geri dönmüş, Lucia gibi bir faciadan sonra Lady gibi bir karakter gelmiş, Vergil ve Arkham gibi kaliteli kötü adamlar getirilmiş. Daha ne olsun.

Gelelim oynanışa. Yapımcılar ilk iki oyunda tutturamadığı zorluk derecesini sonunda dengelemeyi başarmışlar. Zorluğu halletmişler ama oynanış ne alemde derseniz, tek cümleyle "bu sefer olmuş" derim. Öncelikle yeni ve farklı hissettiren bir çok silah getirilmiş. Özellikle Agni & Rudra silahına bayıldım. Silah çeşitliliği dışında bir de DMC 5'ten aşina olacağımız stiller gelmiş. Ben seriye geriden başladığım için stiller çok yabancı gelmedi bana ama bu onun güzel olmadığı anlamına gelmiyor. Toplamda 6 farklı stil var ve her biri de oynanışı çeşitlendirmeye yetiyor. Benim stiller ile tek şikayetim ise stilleri sadece bölüm aralarında ve bölüm esnasında item satın aldığımız heykellerden değiştirebilmemiz oldu. Bu durumun gözüme batmasını anlayabiliyorum o yüzden tam olarak bir eksi sayılmaz.

Bossların her biri oldukça iyi. Palyaço hariç, ona da sinir olduğum için :) . Bölüm tasarımları ise ne ilk oyundaki gibi dar koridorlardan oluşuyor, ne de ikinci oyundaki gibi geniş alanlarda geçiyor. Tam olması gerektiği gibi. Uzun uzun anlatmama gerek yok sanırım inceleme yeterince uzadı bence.

Üç oyunda da maalesef ara sahneler olduğu gibi bırakılmış bu yüzden gözünüz kanayabilir. Sanırım üç oyunda da sabit kamera açıları yüzünden işkence çektiğimi söylemem gerek. Bir de Devil May Cry 2'de oyunu "ALT+TAB" kısayoluyla arkaya atarsanız istisnasız oyun donuyor. Bunları da göz önünde bulundurmanız adına yazmak istedim.

Oyun ile ilgili söyleyeceklerim bu kadar, ufaktan kapanışa geçebiliriz artık.

Devil May Cry HD Collection, sadece üçüncü oyun için alınabilecek bir paket. İlk iki oyuna dokunmasanız da olur gerçekten. Ben dokundum siz dokunmayın. Genel olarak olumsuz konuşsamda üçüncü oyun bütün olumsuzlukları silip süpürdü benim için. Fiyatı üç eski oyun için hatta bir tane eski ve iyi oyun için oldukça pahalı, indirimli fiyatı da indirimsiz fiyatı da. Ama bu fiyattan da kolay kolay düşer mi emin değilim. O yüzden üçüncü oyunu oynamak için alabilirsiniz. "Yok ben diğer oyunlara da bakacağım" derseniz siz bilirsiniz. İncelemeyi okuduğunuz için teşekkür ederim.