Recent reviews by Legacy

The Last of Us Part II – Spoilersız İnceleme

The Last of Us Part II, unutulmaz bir hikâye anlatımı, gelişmiş oynanış mekanikleri ve muhteşem atmosferiyle oyunculara derin bir deneyim sunuyor. Naughty Dog’un titizlikle hazırladığı bu yapım, karakter gelişimi, detaylı dünyası ve duygusal etkisiyle oyun dünyasında önemli bir yer edinmiş durumda.

Grafikler ve Atmosfer
Oyunun grafikleri, önceki oyuna kıyasla ciddi bir sıçrama yapmış. Çevresel detaylar, ışıklandırmalar ve karakter animasyonları olağanüstü seviyede. Post-apokaliptik dünyanın kasvetli ve çarpıcı atmosferi, her sahnede hissediliyor. Ormanlık alanlardan terk edilmiş şehir kalıntılarına kadar her ortam, büyük bir özenle tasarlanmış.

Oynanış ve Mekanikler
The Last of Us Part II, serinin önceki oyununa kıyasla oynanış anlamında çok daha akıcı ve derinlemesine bir deneyim sunuyor. Dövüş mekanikleri daha çeşitli ve gerçekçi, gizlilik unsurları daha gelişmiş. Düşman yapay zekâsı daha zeki ve grup halinde taktik geliştirebiliyorlar. Ayrıca, karakterin çevreyle etkileşimi oldukça detaylı hale getirilmiş. Oyuncular farklı oynanış tarzlarına uygun şekilde ilerleyebiliyor.

Ses Tasarımı ve Müzikler
Oyunun ses tasarımı gerçekten üst düzey. Adımlarınızın yankısından, doğadaki en ufak seslere kadar her detay büyük bir özenle işlenmiş. Gustavo Santaolalla’nın müzikleri ise hikâyeye büyük bir derinlik katıyor ve oyuncunun duygusal bağ kurmasını sağlıyor.

Artılar & Eksiler
Artılar:
✅ Muhteşem grafikler ve detaylı dünya: Her sahne adeta bir sanat eseri gibi görünüyor.
✅ Derinlemesine karakter gelişimi: Hikâyedeki karakterler son derece iyi yazılmış ve gerçekçi hissettiriyor.
✅ Gelişmiş oynanış mekanikleri: Dövüş, gizlilik ve keşif mekanikleri tatmin edici ve akıcı.
✅ Etkileyici ses tasarımı ve müzikler: Çevresel seslerden müziklere kadar her şey oyunun atmosferine katkı sağlıyor.
✅ Zenginleştirilmiş yapay zekâ: Düşmanlar daha akıllı ve her çatışma daha stratejik ilerliyor.
✅ Uzun oynanış süresi: Oyun, içerik açısından oldukça dolu ve keşfedilecek pek çok şey sunuyor.

Eksiler:
❌ Ağır ve depresif atmosfer: Hikâye genel olarak karanlık ve duygusal olarak yıpratıcı olabilir.
❌ Bazı oyuncular için temposu zaman zaman yavaş: Hikâye anlatımı odaklı olduğu için bazı bölümler yavaş ilerleyebiliyor.
❌ Bölüm tasarımı zaman zaman tekrara düşebiliyor: Keşif ve çatışma bölümleri bazen birbirine benzeyebiliyor.
❌ Lineer ilerleyiş: Açık dünya öğeleri olsa da, büyük ölçüde hikâyeye bağlı ve yönlendirilmiş bir oynanış sunuyor.

Oynaması Keyifli ama karşımıza Atatürk ve silah arkadaşları geliyor sonraki oyun savaş tanrısı nickli elemanlar geliyor biz tankı süremeden herifler bizi sürüyor oynayıp bu zevki deneyimleyin

Oyunun kendine has ve çok ayrı bir havası var. Naughty Dog, hikaye odaklı oyunlara gerçekten çok fazla emek veriyor. Ve bu emeğinin karşılığını ziyadesiyle aldığını düşünüyorum. Oyun içerisinde bazen Joel, bazen Ellie olarak oynama fırsatımız bulunuyor. Sinematikler ile bezenmiş bir hikaye sayesinde film tadında, başından kalkmadan dakikalarınızı buraya gömebilirsiniz. Hala oynanamayan sistemler elbette vardır ama önümüzdeki güncellemeler ile bu sıkıntıların giderileceğini düşünüyorum.

Dediğim gibi, karşılaştırma yapma gibi bir lüksüm yok bu yüzden sizlere oyunu ilk defa oynayan birisi olarak sesleniyorum. The Last of Us Part I, çok güzel mekaniklere ev sahipliği yapıyor. Karakter animasyonları bir yana, verilen tepkiler ve mekan tasarımları da dudak uçuklatacak seviyede. Oyunun 2013’teki halinden epey farklı bir çizgi çekiliyor, görsel anlamda. İlk versiyona sadık kalınsa bile atmosfer daha fazla ön plana çıkarılmış denebilir. Tabii bu durum kişiden kişiye göre değişecektir ancak oyuna bir kere atıldınız mı başından kalkmak istemiyorsunuz, ama sisteminiz el verirse :’)

Ağır bir temposu bulunan oyun, karşınıza birçok düşman çıkarmayı da ihmal etmiyor. Zaten kıyameti yaşamış bir dünyada, yetmezmiş gibi birde haydutlar ve gözü dönmüş insanlar ile karşı karşıya gelmeniz gerekiyor. Oyun bölüm bölüm ilerliyor da denebilir. Yani güzel bir sinematik sonrası oyun sizi bir bölüme bırakıyor ve sonuna ulaşana kadar çeşitli şeyler yapıyorsunuz. Bölüm sonuna ulaştığınız zaman araya bir sinematik giriyor ve o zaman anlıyorsunuz ki artık başka bir tarafa yönelecek yapım. Bence bu çok güzel çünkü günümüzde çizgisel oyunlar pek kalmadı denebilir. 4 kişiyle oynanan veya rekabetçi oyunların hüküm sürdüğü şu dönemlerde The Last of Us Part I gibi oyunlar çok güzel hissettiriyor.

Basitçe söylemek gerekirse, eğer bir seviye tasarımı fetişiniz varsa, hemen bu oyuna bir şans verin. Bu anlamda, oyun bana benzer şekilde etkileyici Scene Investigators yapıtını hatırlattı ama bu sefer gizemi kendi başınıza çözmeniz beklenmiyor, sadece işiniz bittiğinde her yerin gıcır gıcır temiz göründüğünden emin olmak için buradasınız. İyi haber şu ki gösterinin ana yıldızları, yani temizlemeniz gereken yerlerin hepsi tatmin edici derecede çeşitli, her şekil ve boyutta ve her birinin kendine ait bir kişiliği var. Yalnız, her şey de bunlarla alakalı değil, merak etmeyin.

Bu elementler, oyunun çevresel hikaye anlatımını mükemmel bir şekilde kullanıyor olmasını öne çıkarıyor. Bir mafya çatışmasının yaşandığı şık bir pizzacıyı temizlemenizi sağlamaktan, sizi tüyler ürpertici bir cinayet-intihar vakasına sahne olan görünüşte perili bir malikaneye davet etmeye kadar, Crime Scene Cleaner sizi her zaman tetikte tutuyor ve kahramanın telefonu yeni bir teklifle her çaldığında, bir sonraki görevimin ne olacağını öğrenmek için heyecanla bekliyordum. Her yeni seviyede kendinizi gerçekten bu işe adamak istiyorsunuz ve oyun da sizi meşgul etmesini biliyor.

Olumlu
+ Türünün diğer örneklerinden hemen kendisini ayıran; özenle geliştirilmiş ve kaliteli bir deneyim
+ Tatmin edici ve oldukça akıcı bir oynanışa sahip; bu oynanış ayrıca derin ve inanılmaz eğlenceli.
+ Fizikler oldukça gerçekçi hissettiriyor; her obje size olmasını beklediğiniz gibi tepki veriyor.
+ Görsellik, sanat tasarımı, sesler ve müzikler tek kelime ile şahane; sunum kategorisi kusursuz.

Olumsuz
- Oyunun bir sonu var..

Elden Ring hikaye olarak Souls oyunlarında olduğu gibi bir işleyiş ile karşımıza çıkıyor. Fakat hem sunum hem de hikaye detaylarının dağılımı daha açıklayıcı ve görsellikle süslenen bir şekilde tasarlanmış. Kullanılan ara sahneler, bazı karakterlerin odak noktası ve karşılaştığınız NPC'lerin kendi hikayeleri oyun alanına güzel bir şekilde dağıtılmış. Alalade karşılaştığınız ve önemli görmediğiniz bir karakterin hikayesinde bile çok farklı detaylar ve dallanan bir görev yapısı ile karşılaşabiliyorsunuz. Bu görev sistemi kimi zaman sizi yerden yere vuran bir boss mücadelesine sürüklerken kimi zaman da dramatik bir şekilde son bulabiliyor.

Bazı quest, görev yapısını çözmek için oyunu pür dikkat oynamanız bile yeterli olamayabiliyor. Oyun bazı noktalarda sizi dış kaynaklara itebiliyor. Bazen konuşmanız gereken bir karakter daha önce tamamladığınız bir zindan da ya da bölgeye gidebiliyor. Bu da zaten devasa olan dünyada, o bölgeyi tamamen temizlediğinizi düşündüğünüz için karşılaşacağınız bazı diyalogları kaçırmanıza sebep olabiliyor. Bu durum bence oyunun görev yapısı olarak eksi kaldığı tek nokta olsa da aslında diğer taraftan da artısına yazılabilecek bir durum.

Çünkü diğer açık dünya oyunlarına nazaran Elden Ring bu keşif dinamiğine sıkı sıkıya tutulmuş. Herhangi bir açık dünya oyununu düşünün; Solda yapmanız gereken, hatta konuşmanız gereken kişileri söyleyen kocaman bir ibare, haritayı açtığınızda sizin için rota oluşturan bir sistem, hatta karakteri bu rotada otomatik koşturan oyunlarla bile karşılaşabiliyorsunuz.

Elden Ring tüm bu işleyişi elinin tersiyle itiyor ve oyundaki bu şahane deneyimin tamamen size özel olmasını sağlıyor. Birazdan da bahsedeceğim, devasa bir bölgeyi hiç görmeden oyunu bitirebilir, birçok quest kaçırabilir ya da hiç görmediğiniz silahlar, büyüler, hatta boss'lar olabilir. Bunların hepsi mümkün ama oyunu bitirdiğinizde tamamen kendi yolunu çizmiş, gerektiğinde riske girmiş, gerektiğinde bölgeyi keşfetmek için saatler harcamış bir karaktere bürünüyorsunuz. Ve bu deneyim tamamen size özel bir deneyim haline geldiği gibi, oyunu tekrar oynamanız için de itici bir güç oluyor. Bu noktada yeniden oynanabilirliğinin de yüksek olduğunu belirtmem gerek.

Kurban Bayramı Simulatör

Sons of the Forest selefinin başarmış olduğu her şeyi biraz daha iyi bir şekilde yapıyor. İlk oyundan ne kadar keyif aldığımı düşündüğümde bu güçlü devam oyununu rahatlıkla önerebileceğim anlamına geliyor. Değişen mevsimler eşliğinde devasa, muhteşem ve ölümcül olan bir adayı keşfetmek başlı başına bir zevk. Yeni üs kurma mekanikleri ana hikâye ile hiç ilgilenmeden günlerimi harcamama yetecek düzeyde. Tüm bunların üstüne daha zeki ve huzursuz edici düşman davranışlarının, akıllıca geliştirilmiş dövüş mekanikleriyle birleştirilmesi epey iyi olmuş. Oyun henüz erken erişimde olmasına rağmen şimdiden harika durumda. Oyunun ‘etkileyici ama maalesef problemli sonu’ geliştirilince ve ‘genel performans optimizasyonu’ yapılınca, Sons of the Forest muhteşem bir yapıt haline gelebilir.

Oyunun sonu, hem aklınızı başınızdan alacak düzeyde, hem de an itibarıyla biraz özensiz duruyor. Sonu ile ilgili hiçbir şeyi burada paylaşmayacağım ama bu oyunun erken erişimde olduğunu en çok hissettiğim noktalardan birisi burasıydı çünkü diyalogların epey bir kısmı yoktu ve karakter etkileşimlerinde hatalar vardı. Aslını isterseniz hikâyenin sonu doğru düzgün tamamlanana kadar oyunu bitirmemenizi öneririm, zaten oraya gelene kadar oyunda yapılacak pek çok şey var.

Yapabileceğiniz şeyler arasında, hayalinizdeki ♥♥♥♥♥♥ geçirmez kalenin inşası da var. Artık yeni ve tamamen modüler bir inşa sistemi ile pencereler ve destek kirişleri gibi her bir yapı ögesini istediğiniz şekilde yerleştirebiliyorsunuz. Oyunda geçirdiğim 25 saatin kafadan beş altı saatini üssümü kurmak ile harcadım ve yapabileceğim şeylerin sadece ufak bir kısmını görebilmiştim. Özellikle çok oyunculu modda eksiksiz bir şekilde sekiz kişilik bir takım kurabilirseniz yapabileceğiniz şeylerin sınırı yok. Bu arada bu konuda da oyun oldukça iyi çalışıyor ve hiçbir önemli sunucu sıkıntısı ile karşılaşmadım.

Hepsinin ötesinde, Journey gerçek bir maceraydı…

Oyun bana hiçbir şey anlatmıyordu. Çölün ortasında bir başıma oradan oraya koşturuyordum. Çözülmeyi bekleyen bir gizem vardı fakat, anahtara kendi başıma ulaşmam gerekiyordu. Bu, benim maceramdı ve sonuna kadar öyle kaldı.

Oyunun çevrimiçi yapısı gereği, oyun sırasında diğer maceracılar size konuk oluyorlar. O noktada devreye paylaşım giriyor ve notalar eşliğinde doyumsuz bir serüvenin tadını çıkartıyorsunuz. Yanınızda hiç tanımadığınız biri var ama ona öyle kısa sürede alışıyor ve benimsiyorsunuz ki bir süre sonra iki adım atıp, geriye bakmaya başlıyorsunuz. Yol arkadaşınızı kaybetmek, yalnız bir halde çölde dolaşmak istemiyorsunuz.

Ve tam o sırada bunun aslında sizin maceranız olmadığını anlıyorsunuz… Bu hepimizin macerası oluyor.

Karlarla örtülü dağın eteklerinde bunu anlamıştım. İlk ateşimizi bulduğumuzda çılgınlar gibi sevinmemiz unutulacak gibi değildi. Hele ki bir an vardı, uzun zaman sonra bir oyunda bu kadar duygulandığımı hatırlıyorum.

GTFO oldukça sert bir hayatta kalma oyunu, öyle haldır haldır dalamıyorsunuz. Birkaç istisna haricinde yeni girdiğiniz odalardaki düşmanlar uyur halde oluyor. Çok ses çıkarırsanız uyanıp ağız burun dalıyorlar. Uyandırmadan yanlarına sessizce yaklaşmanız ve pıçağı takmanız lazım

Ağasının kızına laf edilmiş aşiret misali üzerinize gelen sürüyü savuşturmaya çalışırken bir yandan duracağınız yeri görmek ve arkadaşlarınızı vurmamaya çalışmak oldukça zorlayıcı olabiliyor. Bir de en son kayıt noktasından yirmi dakika önce geçmişseniz alarmı çalıştıracak o düğmeye basasınız gelmiyor hiç. “Basıyorum bak!” derken takım arkadaşlarınızın itiraz etmesini ve daha güzel bir alternatif önermesini bekiyorsunuz ama nafile. Yapabileceğiniz tek şey kapılara mayınlar döşeyip alarmı devre dışı bırakacak kadar hayatta kalabileceğinizi umut etmek.

Çok güzel de olay nedir? Ne işimiz var bu Dark Souls’tan fırlamış Umbrella çakması laboratuvarlarda? İnanın ki ben de bilmiyorum. İlerlemenin yanı sıra hikâyeyi öğrenmek için de çabalamanızı istiyor oyun. Arada bir megafondan birileri size bir şeyler anlatıyor ama genel olarak olan biteni terminallerden bulduğunuz mesajlardan ve ses kayıtlarından buluyorsunuz. Ancak kişisel merakınızı gidermek adına dört kişiyi bekletmek hoş olmuyor pek, o yüzden bunları görmezden geliyorsunuz çoğu zaman. Ama zevkli Alıp oynayabilirsiniz.

Forza Horizon 4 serüvenimizin ardından, bence Meksika mükemmel bir seçim olmuş. İngiltere, zaten oyunların büyük çoğunluğunda denk geldiğimiz bir ülke. Meksika gibi ilgi çekici bir atmosfere sahip bir ülkenin seçilmesi, gerçekten çok iyi olmuş. Oyun içerisindeki atmosferi güzelleştiren, aktif bir yanardağ bile bulunuyor.

Bizlere Forza Horizon 5'in güzelliklerini kısaca gösteren heyecanlı 'minik' ilk görevin ardından, üç farklı araç seçimiyle karşı karşıya bırakıldım. Oyunun tanıtımlarını veya oynanış videolarını izlemeyenler için bu küçük sürprizi bozmak istemesem de, içlerinden favorim olan Ford Bronco'dan bahsetmek istiyorum. Meksika'nın engebeli ve arazimsi topraklarındaki en büyük dostum olan Ford Bronco, benim vazgeçilmez aracım hâline geldi. Gerçekten muhteşem gözüken McLaren Senna'yı bile bırakmama sebep olan Bronco, Forza Horizon 5 maceramdaki en büyük eşlikçim olmaya devam edecek gibi gözüküyor.

Artılar
+ Mükemmel manzaralar
+ Meksika'nın muhteşem doğası
+ Gelişmiş ses efektleri
+ Daha büyük ve detaylı tasarlanmış harita
+ Birbirinden güzel etkinlikleri
+ Eğlenceli sürüş dinamikleri
+ Detaylı fotoğraf modu

Eksiler
- Bazı teknik problemler