Mroczny Rycerz po raz czwarty występuje w serii Arkham. Czy studiu Rocksteady udało się należycie zwieńczyć sagę? Możecie być spokojni – ze wszech miar tak, producent podołał.

Fabuła recenzowanej odsłony kontynuuje wątki przedstawione w poprzednich odsłonach, Arkham Asylum oraz Arkham City, zamykając je i wyjaśniając wiele spraw, a także rozwijając tematy ledwie zaznaczone, które wydawały się nie mieć większego znaczenia. Jak się okazuje, Arkham Knight korzysta z tych furtek i robi to w sposób mistrzowski. Nie będę oczywiście rysował Wam historii, nie chcę Wam psuć zabawy płynącej z jej odkrywania (wspomnę tylko, że jest nieco zwrotów fabularnych, których się nie spodziewałem), ale wydarzenia wciągają i nie pozwalają oderwać się od monitora.

Przykuwa do niego także oprawa wizualna. Batman: Arkham Knight to jedna z najlepiej wyglądających gier, jakie widziałem (ustępuje chyba jedynie Wiedźminowi 3). Spadający i zatrzymujący się na pelerynie Nietoperza deszcz robi wrażenie. Podobnie jak oczywiście, standardowo dla dzieci Rocksteady, animacje. Ciosy wyprowadzane przez przeciwników i Gacka wyglądają bardzo naturalnie i realistycznie (po przymknięciu oka na ciągle niepoprawione półmetrowe uniki naszego bohatera). Warto nadmienić, że w Arkham Knight można wykorzystywać w walce otoczenie – wisząca lampa, szafka pod napięciem, reflektor – wszystko to, i wiele więcej, jest w stanie momentalnie wyłączyć oponenta z dalszej gry. Za dodanie interakcji z elementami środowiskowymi należą się studiu Rocksteady wyrazy uznania.

Podobnie jak oklaski aktorom użyczającym swych głosów. Batman to klasa sama w sobie, Alfredowi również nie można niczego zarzucić, tak, jak chociażby Robinowi, czy pewnej powracającej postaci (która w Arkham Knight spełnia się w roli życia). Udźwiękowienie jest na bardzo przyzwoitym poziomie w najnowszym Arkham. Przesuwanie się kół batmobilu, wypadanie z kraty prosto na przeciwnika, odgłosy otoczenia – bardzo łatwo można poczuć, że jest się Batmanem.

Rozgrywka nadal wciąga i jest wiele do robienia, o wiele więcej niż w poprzednich częściach. Na gameplay składa się kilka elementów, które można podzielić na kategorie: batmobil, eksplorowanie, walka, skradanie i misje poboczne. Pierwsza z nich była najsilniej promowana przez studio odpowiedzialne za stworzenie nowych przygód Batmana i przyznam, że miałem pewne obawy – bałem się, że pojazdu zamaskowanego mściciela będzie w grze za dużo. Niestety, miałem rację. Batmobil pojawia się zdecydowanie za często i po pewnym czasie ma się go po dziurki w nosie. Jest on niezbędny do wykonywania misji głównych (polegających często na walkach czołgów), odnajdywania i zdobywania trofeów Człowieka-Zagadki, detonowania porozrzucanych po Gotham min – zastosowań jest sporo i o ile samo poruszanie się pojazdem dostarcza przyjemnych wrażeń, podobnie jak wyścigi z czasem w misjach Nigmy, o tyle skoncentrowanie sporej części rozgrywki na tym samochodzie zniechęca do korzystania z niego.

Zwiedzanie Gotham odbywa się na dwa sposoby. Pierwszy z nich, opisany poniekąd powyżej, dotyczy Bat-pojazdu, a drugi wykorzystuje standardowe ruchy Batmana – bieg, skok, szybowanie i tak dalej. System szybowania uległ delikatnym zmianom, które usprawniają takie przemieszczanie się i sprawiają, że jest ono szybsze. Nie zmienia to jednak faktu, że do pokonania większych odległości bardziej przydaje się batmobil – można go wezwać w zasadzie w dowolnym momencie i płynnie dostać się za kierownicę, nawet z szybowania.

Co do walki – można, jak już wspomniałem, wykańczać przeciwników z wykorzystaniem elementów środowiskowych, ale nie tylko tu jest nowość. W Arkham Knight dochodzi także możliwość nokautowania oponentów przy pomocy batmobilu (zaznaczałem, że jest go sporo w tej grze), wspólnego zdejmowania przeciwników ze znanymi z kart komiksowych pomagierami Nietoperza z jednoczesnym przejęciem kontroli nad tą nową postacią – Dual Play, bo tak nazywa się ta opcja, wydaje się jednak wciśnięte na siłę, nie wnosi niczego nowego do rozgrywki.

W skradaniu nie ma większych istotnych zmian, poza usprawnieniem cichego zdejmowania nieprzyjaciół – teraz nawet z niewielkiej wysokości można wykonać cichy nokaut – Batman automatycznie opada wtedy za przeciwnika i wykonuje dyskretne ogłuszenie. Miłośnicy bardziej agresywnego podejścia z kolei ucieszą się na wiadomość o występowaniu szybkich silnych i głośnych nokautów. Odblokowują się one po wykonaniu cichego nokautu. Gdy podejdziemy za kilku, niespodziewających się nas oponentów, możemy szybko zdjąć jednego przeciwnika, wycelować kamerę w drugiego, zdjąć go i tak dalej, aż do czterech osób, które nie są po naszej stronie. Przyznam, że często korzystałem z takiego nokautu – jest on bardzo efektowny i efektywny.

Ostatnim elementem składowym rozgrywki, o którym chciałbym wspomnieć są misje poboczne. Początkowo ich liczba, nieco ponad 10, może wydawać się mała, ale trzeba zauważyć, że są to zadania wielopoziomowe. Przykładowo, jedna z misji wymaga znalezienia lekarstwa dla pewnego bohatera z „tych złych” - musimy wtedy znaleźć daną postać, złapać ją, zaaplikować antidotum i tak kilka razy. Inna misja z kolei wymusza na nas niszczenie określonej liczby składów broni, czy śledzenia furgonetek – w Gotham zdecydowanie jest co robić i nie ma powodów do narzekania na nudę.

Batman: Arkham Knight to rewelacyjna gra. Gameplay jest zróżnicowany i poza kilkoma drobnostkami (jak na przykład zbyt częste występowanie batmobilu) nie daje powodów do niezadowolenia. Bardzo cieszy dobór aktorów do podkładania głosów, strona wizualna (choć zaznaczam, że u wielu osób wersja PC działa bardzo słabo, wręcz niegrywalnie – u mnie na szczęście sprawuje się idealnie, więc nie uwzględniam tych problemów przy wystawianiu końcowej noty), a także mnogość nawiązań do komiksów – głównie „Zabójczego Żartu” i „Śmierci w rodzinie”. Arkham Knight to godne zwieńczenie tego, co zaczęło Arkham Asylum.


Grafika: 9.1
Udźwiękowienie: 9.5
Rozgrywka: 9.2
9.28/10

Plusy:
grafika
nawiązania do komiksów
udźwiękowienie
różnorodna i długa rozgrywka

Minusy:
za dużo batmobilu
niepotrzebnie wprowadzony Dual-Play