Recent reviews by 𝐬𝐞𝐫𝐞𝐢𝐧

Oldukça kısa oynanışa ve çok tatlı pastel renk tonlarına sahip, tadımlık bir duygusal deneyim Before I Forget. Daha mağaza sayfasında olası senaryoları tahmin edebiliyorsunuz aslında, bile bile lades diyerek oynadım, pişman etmedi. Çok derin bir hikaye anlatımı yok, ama yüzeysel de değil; yapışkanlı notlar, fotoğraflar, kartposttallar ve mektuplardan iz sürerek birleştiriyorsunuz kafanızın içindeki bilinmezliğin parçalarını..

Süresini göz önünde bulundurunca, indirimsiz fiyatı biraz uçuk kalıyor. Bilhassa duygusal oyunlardan hoşlanan ve bu kategoride çok uzun uzadıya bir oyun arayışında olmayanlara tavsiye edebilirim.

https://steamproxy.net/sharedfiles/filedetails/?id=3120026328

Coffee Talk 2, ilk oyunun tatlı çizgisini hiç bozmayan çok başarılı bir devam oyunu olmuş. Temel oynanışta bir farklılık yok, yine sıcak içeceğinizi servis edip, müşterilerinizin hayatlarının kendiliğinden bir parçası olmaya devam ediyorsunuz. Şöyle söylemem gerekirse, bu kadar sınırlı etkileşimle bile oynanıştan yine ve hala zevk alabilmiş olmam bir yana, benim için oynanışın bu kadar ‘önemsiz bir detay’ olduğu pek az oyundan da biridir..

Soğuk ve yağmurlu havada sıcacık bir yere sığınıp, içimi ısıtacak bir şeyler içerken muhabbet etme fikri, basitliği ve içtenliğiyle beni hep büyülüyor açıkçası. O yüzden bu oyunun vaat ettiği duygusal zenginliği ve ‘sıcak battaniye’ hissini çok seviyorum, çok da tadında verebildiğini düşünüyorum.

İlk oyundan da tanıdığımız bazı karakterlerin yanısıra yeni karakterler de görüyoruz bu sefer, ki hepsi birbirinden çok farklı kişilik özelliklerine ve üsluplara sahip olsalar dahi mutlaka söyleyecek bir şeyleri olan altı dolu tiplemeler. Kafa açmıyorlar (hadi Lucas’ı da hoş göreyim), bunaltmıyorlar, en önemlisi de mizaçlarına uygun biçimde dışarıya farklı şekillerde aksetse de samimiyeti hiç bırakmıyorlar.. Her birini kusurları, zaafları ve incelikleriyle tanımanın ayrı bir zevki var bu yüzden. Özellikle ilk oyundaki haline bilinçsizce önyargı geliştirdiğimi fark ettiğim Hyde’ın duvarlarının arkasındaki gerçek Hyde’ı tanımak apayrıydı bu oyunda.

Yalnız içi değil, kalbi de ısıtıyor.

Oyun boyunca Brash'ı isteyen kalbim ve böyle erkeklerden hoşlanamazsın kendine gel diye darlayan mantığım savaştı, sonunda mantığım kazandı, ben sevdiğime kavuşamadım; o beladan bu belaya daldım, komplo ve ihaneti dibine kadar yaşadım, dert üstüne dert sahibi oldum ama güzel visual novel. Şimdi yapımcıdan psikolojik destek ücretimi istemeye gidiyorum.

Oyunun sonunda ekranda görünmez bir 'tanıdık geldi dimi?' yazısı beliriyor. Ey gidi...

Depresyon ve anksiyete bir arada nasıl görünür..

Benim gibi ilginç taşlar ve deniz kabukları bulunca hazine bulmuş gibi sevinçten ağzı kulaklarına varanlar için kafa boşaltmalık, keşfedilmemiş bir huzur seansı.

Daha ne kadar iyi olabilirdi? diye sorguluyorum şuan.

Görsel roman gurusu değilimdir, dolayısıyla vn kategorisi içerisindeki başarısını kıyaslayabilecek engin bir bilgim yok ama yine de kendi türünde çok başarılı işlerden biri olduğuna emin olarak hayranlıkla yazıyorum bu incelemeyi. İçine sevgisini katmış, deriz ya, gerçekten arka planda ki emek ve sevgi alenen belli oluyor oynarken.

Belki görselliğin ve metnin birazcık doyurucu olması bu tür için temelde kafidir o yüzden diğer oyunları başarısız diye nitelendiremiyorum ama Tiny Bunny bundan çok daha fazlası, o kesin. Anlatmak istediği hikayeyi verirken gerek çizimleriyle, gerek renk tonlarıyla, gerekse müthiş ses efektleri ve müzikleriyle size öyle bütüncül bir atmosfer sunuyor ki, hikayeyi okumuyorsunuz da yaşıyorsunuz adeta. Özellikle işitsel anlamda ki tatmin ediciliği muazzamdı.

Hikayeyi 90'lı-2000'li yılların arasında küçük bir çocuğun gözünden deneyimlediğiniz için, hem o yılların kendine has sadeliğinin masalsılığıyla, hem de o yıllarda çocuk olmanın verdiği hissin büyüsüyle sizi çocukların sahip oldukları o tuhaf korkularla geriyor. Yani direkt korku değil de psikolojik gerilim anlamında iddialı olduğunu söylemek daha doğru olur.

Oyun henüz bitmiş değil ama halihazırdaki 5 chapterı bitirmiş ve tadı damağımda kalmış olduğu için, bu haliyle bile alınabileceğini gönül rahatlığıyla söyleyebilirim. Tabii fiyatı birazcık şey.. :') Ama değer mi? Kesinlikle.

Aslında incelemeyi Kayıp Miras’ı da oynayıp bitirdikten sonra yazmayı planlıyordum ama o zamana kadar Drake kardeşlerin üstü biraz toz tutacak gibi, o yüzden bu inceleme şimdilik sadece Bir Hırsızın Sonu bölümünü kapsıyor.

Oyun inanılmaz lezzetli. Başka bir kelimeyle ifade etmek istemiyorum. Her şeyden evvel Türkçe seslendirmenin verdiği zevk, son derece sürükleyici bir hikayeyi deneyimliyor oluşunuzun tadını ikiye üçe katlıyor. Kayıp Miras’ı bilemiyorum ama Nathan’ın hikayesinin adeta tamamı parkur üzerinden ilerlediği için, belki bundan nefret ediyorsanız sizi o yönüyle usandırabilir ama benim kadar parkurdan hazzetmeyen birine bile parkur hazzını yaşattığını söyleyebilirim.

İç ve dış mekan tasarımları tam bir görsel şölen, oyun boyunca bir parmağım ss almaya hazır halde duruyordu. Bir oyun evreni içinde doğadan alabileceğiniz zevki had safhada yaşatıyor size. Aynı şekilde çatışma bölümleri de haddinden fazla keyifliydi benim için.

Özetle, oyun üstlendiği her şeyin hakkını layığıyla fazla fazla veriyor, bittiğinde de size tatlı bir “vay be” bırakıyor.

Kayıp Miras’tan sonra yorumu güncellerim..

K*hpe Vincent'ı öldürdüğüm için kundaktaki bebeği babasız kaldı diye benim gözler şelale oldu, sonra oyunu bu sonla hatırlamak istemediğim için Vincent'ın beni öldürdüğü alternatif sonu oynadım. Hem sırtımdan vuruldum, hem güvenim paramparça oldu, hem gerçekten öldüm. Bazen hayat böyledir..

50 dakikada ilk sona ulaştım ama emin olun 35-40 dakikası sahne geçişlerini beklerken geçmiş gibi geliyor şuan bana, o sebeple asla diğer sonları görme isteği kalmadı içimde. Resmen işkence çektirmek ister bir yavaşlıkla ilerliyor oyun. Ha değdi mi derseniz, ona da değmedi. Tek güzel yanı çizimleri maalesef.