https://steamproxy.net/sharedfiles/filedetails/?id=3167583218
Seneler önce, henüz Before the Storm çıkmamışken ilk oyuna başlayıp yarım bırakmıştım. Bırakma sebeplerimden bir tanesi de Chloe'nin ağır ergen triplerine katlanamamamdı açıkçası. Şimdi kütüphanemde dururken sıfırdan bir şans vereyim dedim ve ana olayların öncesinde geçtiği için bu oyunla başlamak istedim. Galiba doğru bir tercihti.

Gerçek hayatta, Chloe mizaç olarak uyuşmayacağım bir tip, yine de sabırlı olup anlayabilmek için normalden fazla çaba gösterdiğinizde sevilecek bir şeylerle karşılaşıyorsunuz. Bu kadar aksi bir kabuğun altında, ergenliğin verdiği duygusallığa has biçimde biraz abartılsa da kendince yaralı, fakat her anlamda duygularını çok yoğun yaşayan duyarlı bir genç kız var aslında. Aidiyet duygusunun eksikliğinin verdiği o bastırılmış öfkeyi ve üzüntüyü yer yer çok fazla hissediyorsunuz. Azıcık ilgi ve sevgi belirtisinde adeta ehlileşmeye meyilleniyor. Bu yanına kayıtsız kalamadım açıkçası.

Her ne kadar başımızın bir türlü b*ktan çıkmamasından dolayı ara ara fenalık gelse de, karakterlerin psikolojilerini anlayabilmek ve empati kurabilmek anlamında beklediğimden daha başarılı buldum. İlginç bir şekilde oyunun sonlarına doğru kimseye de gıcık olmadığımı fark ettim, Elliot dangalağı hariç.. İnisiyatif kullanmamız gereken bazı önemli seçimler cidden zorlayıcıydı.

Life is Strange serisine gerek kronolojik olarak, gerekse psikolojik bir ön hazırlık olarak tam buradan başlanması gerekiyor bence.

https://steamproxy.net/sharedfiles/filedetails/?id=3167583218 Seneler önce, henüz Before the Storm çıkmamışken ilk oyuna başlayıp yarım bırakmıştım. Bırakma sebeplerimden bir tanesi de Chloe'nin ağır ergen triplerine katlanamamamdı açıkçası. Şimdi kütüphanemde dururken sıfırdan bir şans vereyim dedim ve ana olayların öncesinde geçtiği için bu oyunla başlamak istedim. Galiba doğru bir tercihti. Gerçek hayatta, Chloe mizaç olarak uyuşmayacağım bir tip, yine de sabırlı olup anlayabilmek için normalden fazla çaba gösterdiğinizde sevilecek bir şeylerle karşılaşıyorsunuz. Bu kadar aksi bir kabuğun altında, ergenliğin verdiği duygusallığa has biçimde biraz abartılsa da kendince yaralı, fakat her anlamda duygularını çok yoğun yaşayan duyarlı bir genç kız var aslında. Aidiyet duygusunun eksikliğinin verdiği o bastırılmış öfkeyi ve üzüntüyü yer yer çok fazla hissediyorsunuz. Azıcık ilgi ve sevgi belirtisinde adeta ehlileşmeye meyilleniyor. Bu yanına kayıtsız kalamadım açıkçası. Her ne kadar başımızın bir türlü b*ktan çıkmamasından dolayı ara ara fenalık gelse de, karakterlerin psikolojilerini anlayabilmek ve empati kurabilmek anlamında beklediğimden daha başarılı buldum. İlginç bir şekilde oyunun sonlarına doğru kimseye de gıcık olmadığımı fark ettim, Elliot dangalağı hariç.. İnisiyatif kullanmamız gereken bazı önemli seçimler cidden zorlayıcıydı. Life is Strange serisine gerek kronolojik olarak, gerekse psikolojik bir ön hazırlık olarak tam buradan başlanması gerekiyor bence.