Ave Dominus Nox!

Ponieważ Wilki zabijają czysto, a my nie. Zabijają też szybko, a my nigdy tego nie robiliśmy. Walczą, wygrywają i wracają do swoich statków z wysoko uniesionymi ogonami. Gdyby kiedykolwiek otrzymali rozkaz zniszczenia innego Legionu, zrobiliby to, rzucając wojownika na wojownika, starając się zmiażdżyć wrogów godnymi podziwu urojeniami „szlachetnego dzikusa”. Gdybyśmy kiedykolwiek otrzymali rozkaz zaatakowania innego Legionu, zbombardowalibyśmy wirusem ich światy rekrutacyjne; wymordowali ich poddanych i niewolników; zatruli ich magazyny genów i spędzili następne kilkanaście dekad, patrząc, jak umierają powolną, upokarzającą śmiercią. Noc po nocy, najazd po najeździe, przytłaczalibyśmy maruderów z ich flot i wybielalibyśmy ich czaszki, aby powiesić je na naszych zbrojach, aż nie zostałoby ani jednego. Ale to nie jest szybka egzekucja, której potrzebuje Imperator, prawda? Wilki biorą się za gardło. My za oczy. Potem za język. Potem za ręce. Potem za stopy. Potem obdzieramy ze skóry okaleczone szczątki i dajemy je jako przykład każdemu, kto wciąż daje świadectwo. Wilki były wojownikami, zanim stały się żołnierzami. My byliśmy mordercami, najpierw, na końcu i zawsze!