Steamをインストール
ログイン
|
言語
简体中文(簡体字中国語)
繁體中文(繁体字中国語)
한국어 (韓国語)
ไทย (タイ語)
български (ブルガリア語)
Čeština(チェコ語)
Dansk (デンマーク語)
Deutsch (ドイツ語)
English (英語)
Español - España (スペイン語 - スペイン)
Español - Latinoamérica (スペイン語 - ラテンアメリカ)
Ελληνικά (ギリシャ語)
Français (フランス語)
Italiano (イタリア語)
Bahasa Indonesia(インドネシア語)
Magyar(ハンガリー語)
Nederlands (オランダ語)
Norsk (ノルウェー語)
Polski (ポーランド語)
Português(ポルトガル語-ポルトガル)
Português - Brasil (ポルトガル語 - ブラジル)
Română(ルーマニア語)
Русский (ロシア語)
Suomi (フィンランド語)
Svenska (スウェーデン語)
Türkçe (トルコ語)
Tiếng Việt (ベトナム語)
Українська (ウクライナ語)
翻訳の問題を報告
W połowie pierwszej dekady XXI wieku, po 20 latach przerwy, Dodge zdecydował się reaktywować nazwę Charger po raz trzeci w historii. Tym razem otrzymał ją nie klasyczny samochód sportowy z nadwoziem coupé, lecz duży 4-drzwiowy sedan klasy wyższej, który w dotychczasowej ofercie razem z podobnej wielkości kombi Magnum zastąpił model Interpid. Standardowe przeniesienie napędu na tylną oś było rezultatem zastosowaniem platformy "LX" współdzielonej z Chryslerem 300.
Pierwsza generacja współczesnego Chargera zyskała charakterystyczną, masywną sylwetkę bogatą w masywnie zaroswane błotniki, wyraźnie zaakcentowane tylne błotniki, a także wysoko poprowadzoną linię okien i agresywnie ukształtowane detale pasa przedniego. Zwieńczyły go duży wlot powietrza w kształcie trapezu, który zdominowały akcenty z chromu wraz z centralnie umieszczonym logo firmowym.