Arthur Morgan, bugüne kadar bir oyunda gördüğüm en iyi yazılmış ve en gerçek karakterlerden birisiydi. Dürüst olmam gerekirse kendisi oyunun başında garip aksanlı sığ bir karakter gibi gelmişti. Bu adam neden bu kadar sevilmişti diye düşünmeden edememiştim. Oyunda ilerledikçe karakterin derinleştiğine tanık oldum ve bu düşüncelerim ortadan kayboldu. Oyunun sonunda ise Arthur sizin bir parçanız veya bir yakınınız gibi hissettiriyor. Benim için Arthur kendimden yansımalar bulduğum birisiydi.

Arthur iyi birisi mi yoksa kötü birisi mi derseniz bunun cevabını kendisi bile bilmiyor. Birine iyilik yaptığı zaman o kişi “sen iyi birisin” dediğinde Arthur “hayır değilim” veya “beni tanımıyorsun” şeklinde cevaplıyor. Nedeni ise kötü olması değil kendine karşı dürüst olması. Arthur geçmişinde pişman olduğu bolca hata yapıyor ve bunlar şimdi iyi biri olsa bile onun böyle düşünmesine engel oluyor. Kendisini iyilik yapan kötü birisi olarak görüyor çünkü olmak istediği iyi birisi olmadığını biliyor. Benim gözümde de kendisi, kötü şeyler yapmış iyi birisi.

Herkes bu hayata eşit başlamıyor ve hayat, Arthur’a kötü bir el dağıtıyor. Ailelerini defalarca kaybedip ayakta kalıyor. Karşısındaki tehlike ne kadar büyük olursa olsun pes etmiyor, ihanet etmiyor ve korkmuyor. Arthur, çeteyi bırakıp kendine rahat bir hayat sürebilecekken, orada ona ihtiyacı olanların olduğunu düşünüp asla kendi yoluna gitmiyor.

Arthur’u tamamen anlatmak için çok uzun yazmam gerekiyor ama uzatıp sıkmak ve çok detay vermek istemiyorum. Son olarak kişisel bağlarından bahsedelim. Çetenin kurucusu Dutch ve Hosea onun için birer baba figürleri denebilir. John için bir abi gibi olduğunu söylemiştim ama bu konuda John tek değil. Gözlemlediğim kadarıyla kamptaki gençler ve çocuklar da onu bir abi veya amca olarak görüyor. Sadie ve Charles için de gerçek bir dost olduğunu söyleyebilirim. Son olarak unutamadığı eski sevgilisi Mary Linton var. Kendisiyle oyunda karşılaşıyoruz ve ben, Mary’ye yardım etmenizi öneririm. Orada gerçekten duygusal ve güzel bir hikaye var.