Vroeger wisten mijn klasgenoten wel hoe ze me scherp moesten houden. Een harde klap, gevolgd door een plagend: ‘Ben je bang voor je vader en moeder?’ Continu was ik op mijn hoede, want ik wilde me niet laten kennen door met mijn ogen te knipperen.

Tegenwoordig jaag ik mezelf de stuipen op het lijf. Net als ik mijn automatische piloot aanzet, wordt mijn dagelijkse routine wreed verstoord. Voor enkele seconde ben ik niet toerekeningsvatbaar en moet ik een ravage herstellen.