Nefes aldığın şehir...
ne kadar şanslı
kim bilir,
Sesini gökyüzü sanan kuşlar bile vardır.

İçinde biriken zehir
Sadece kendini öldürecektir;
Ölümdür yaşanan tek başına,
Aşk, iki kişiliktir..

Hasretinden prangalar eskittim.
Saçlarına kan gülleri takayım,
Bir o yana
Bir bu yana...

Aynanın ardında bekler seni Erinyeler,
orada ikamet ederler.
Yeterince derinse,
en berrak suda bile boğulur insan.

Otogarlar vedalar taşır.
Vedalar kemikleri kırar.
Ayrılık zehri bedeni sarar ve rutubet kokarsın. Sonrasında bir şeyler eksilir.
Rehberindeki kişiler, uyumadan önceki hayaller, kafanın içindeki ses.
Vücudunun sol yanı gibi şeyler.
Hep eksilmiyor tabi bazen artanlarda oluyor.

Ağır, ağır çıkacaksın bu merdivenlerden,
Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak,
Ve bir zaman bakacaksın semâya ağlayarak...

Sular sarardı... yüzün perde perde solmakta,
Kızıl havâları seyret ki akşam olmakta...

Eğilmiş arza, kanar, muttasıl kanar güller;
Durur alev gibi dallarda kanlı bülbüller,
Sular mı yandı? Neden tunca benziyor mermer?

Bu bir lisân-ı hafîdir ki ruha dolmakta,
Kızıl havâları seyret ki akşam olmakta...