No hejka, co tam się z Tobą dzieje? Skąd to zwątpienie? Dlaczego chcesz teraz się poddać, tylko dlatego, że raz czy drugi Ci nie wyszło? To nie jest żaden powód. Musisz iść i walczyć. Osiągniesz cel. Prędzej czy później go osiągniesz, ale musisz iść do przodu, przeć, walczyć o swoje. Nie ważne, że wszystko dookoła jest przeciwko Tobie. Najważniejsze jest to, że masz tutaj wole zwycięstwa. To się liczy. Każdy może osiągnąć cel, nie ważne czy taki czy taki, ale trzeba iść i walczyć. To teraz masz trzy sekundy żeby się otrąsnąć, powiedzieć sobie "only negev kochani", pięścią w stół, idę to przodu i osiągam swój cel. Pozdro.



Budyń – gotowana na parze, lekkostrawna potrawa o puszystej strukturze, przyrządzana na bazie utartych z cukrem lub masłem żółtek jaj oraz piany ubitej z białek[1][2]. Budyń różni się od sufletu tym, że pierwszy gotuje się na parze a ten drugi jest zapiekany w piekarniku[3].

Uwaga: Wbrew współczesnej terminologii gastronomicznej, w dawnych polskich książkach kucharskich obok budyni gotowanych na parze znajdują się przepisy na „budynie” pieczone. Niniejszy artykuł poświęcony jest budyniom gotowanym na parze.

Budynie dzieli się na słone oraz słodkie, które podawane są jako desery[1]. Głównym składnikiem masy na budyń słodki może być np. ser, orzechy, migdały, mak lub ciasto parzone[1]. Budynie słone zaś przyrządza się zazwyczaj z warzyw, gotowanych grzybów lub mięsa mielonego (drobiu lub cielęciny)[1].

Typowa masa budyniowa wymaga zazwyczaj dodatku w postaci mąki (pszennej, ziemniaczanej) lub produktów mącznych takich jak: czerstwe bułki, bułka tarta, zmielone herbatniki itp.[4][5]. Nie potrzebują takiego dodatku te budynie, których głównym składnikiem jest makaron, kasza manna, kasza jaglana, ryż, mączka sago, gotowane ziemniaki itp.[4][5][6].

Budynie gotuje się na parze w specjalnych, metalowych formach budyniowych z kominem w środku[1][2]. Formę smaruje się od wewnątrz tłuszczem i wysypuje bułką tartą[2][1]. Następnie napełnia masą budyniową do ¾ wysokości, szczelnie zamyka i wstawia do naczynia z wrzącą wodą sięgającą do ½ wysokości formy[2][1]. Całość (naczynie z wrzątkiem) również się przykrywa[2]. Podczas gotowania, które trwa (w zależności od użytych składników) od 30 do 90 minut, woda powinna lekko wrzeć[2].

W razie braku formy można masę budyniową ugotować w piekarniku, w odpowiednio dobranych naczyniach, włożonych do drugiego większego naczynia z wrzącą wodą (pod przykryciem)[7]. Dawniej zamiennie z formami budyniowymi stosowano mocne i gęste serwety[8].

Odpowiednio przygotowany budyń ma delikatną strukturę, jest suchy, pulchny i na przekroju porowaty[1][2]. Powinien odstawać od formy, a po wyjęciu z niej zachować jej kształt[2]. Gotową potrawę kroi się na kawałki i podaje polaną masłem lub sosem[1].