Zacznę od kwestii organizacyjnej. Mianowicie jestem fanem Counter-Strike'a w odsłonie "klasycznej", czyli 1.6. W tę wersję grałem latami i do niej mam sentyment. Wszelkie późniejsze próby (CS: Source, Condition Zero) stworzenia czegokolwiek z tej marki uznaję za głupotę i bezsensowne grzebanie w dobrej produkcji.

No dobra, swoje powiedziałem, ale świat idzie jednak dalej, a stary CS jest już naprawdę stary. Na Global Offensive postanowiłem więc spojrzeć nie tylko przez pryzmat napisania tej recenzji, ale ocenienia, czy oto przyszedł godny następca dawnego króla.

Z grami takimi jak Counter-Strike w ocenie jest pewien problem, bowiem to już przestają być gry. Mamy tu do czynienia z platformami e-sportowymi i oceniać je to tak jakby oceniać na przykład piłkę nożną, w której dochodzą nowe usprawnienia (ot, jak chociażby nowy system wykrywający, czy piłka wpadła do bramki, który wykorzystany ma być podczas Mistrzostw Świata w Brazylii).

W ogólnym rozrachunku Counter-Strike: Global Offensie to próba odnalezienia złotego środka pomiędzy wygodą gry, a wsparciem dla ogromnej zaangażowanej społeczności. Nikt nie wybaczyłby Valve, gdyby ci zabronili tworzenia i wykorzystywania modów oraz własnych map, zaś nowi gracze mogliby poczuć się zagubieni w gąszczu niejasnych oznaczeń serwerów i konieczności pobierania dodatkowych plików przy nieoficjalnych grach. Problem rozwiązano więc dosyć skutecznie - grę podzielono. Już z poziomu menu wybieramy, czy chcemy bawić się na zasadach przyjętych ogólnie, czy wchodzimy w dzicz prywatnych serwerów i setek przeróżnych modów.

Warto w tym momencie zaznaczyć, że nawet wybierając grę z predefiniowanymi ustawieniami nie jesteśmy skazani na dwa klasyczne tryby gry - atak bombowy i zakładnicy. Te oczywiście są, i to w dwóch konfiguracjach (turniejowy klasyczny, gdzie ogień przyjacielski jest włączony, a przenikanie przez przyjaciół wyłączone, oraz turniejowy uproszczony, gdzie jest odwrotnie - strzelać do swoich można bez obaw, a także śmiało przez nich przechodzić), ale prócz nich Global Offensive oferuje nam tryby Demolka i Wyścig Zbrojeń, które są znacznie dynamiczniejsze od tych nam już znanych.

O co chodzi? Wyścig Zbrojeń to tryb najbardziej dynamiczny, przede wszystkim dzięki temu, że nie czekamy na odrodzenie, tylko nasza postać po śmierci automatycznie wraca na respawn i gra toczy się dalej. Jak długo? Otóż po każdym zabiciu przeciwnika dostajemy kolejną pukawkę z arsenału 27 broni. Każdą z nich musimy zabić jednego przeciwnika. Gra kończy się więc w momencie, gdy pierwsza osoba zdobędzie fragi każdą z broni, co jest trudne o tyle, że pod koniec gra się pistoletami, a ostatnie zabójstwo trzeba przeprowadzić... nożem.

Demolka jest zaś trybem łączącym w sobie powyższy opis ze znanym rozbrajaniem bomb. Nową broń za zabicie przeciwnika dostajemy na początku każdej rundy (łącznie 10 pukawek), a celem jest podłożenie ładunku wybuchowego, bądź niedopuszczenie do tego, jeżeli stoimy po stronie antyterrorystycznej praworządności. Nieco pikanterii dodaje fakt, że mapy są tu mniejsze, a bomb site jest tylko jeden.

O klasycznych trybach nie muszę chyba pisać, bo wiele w tym aspekcie się nie zmieniło. Wciąż musimy albo zajmować się ładunkiem wybuchowym, albo zakładnikami. Wszystko na klasycznych, chociaż nieco zmodyfikowanych mapach - Dust, Dust2, Inferno, Aztec, Office, Italy, Train i Nuke. Brakuje w oficjalnych trybach niestety mojego ulubionego assaulta, ale to można już sobie odbić na prywatnych serwerach. Co do zmian - służą one głównie zrównoważeniu rozgrywki poprzez dodanie nowych przejść, czy przemodelowanie niektórych pomieszczeń. Dzięki nowej klatce schodowej i kładce przejście "dołem" na mapie dust nie jest już samobójstwem.

Mamy też oczywiście nowe pukawki, chociaż w tym wypadku nie ma się za bardzo czym chwalić. No, może lepszym zbalansowaniem mocy niektórych i znaczną głupotą przy ustalaniu mocy innych. Ot, nie da się nigdy zrobić tak, by wszystko było dobrze. Ortodoksi i tak grać będą z M4/kałachem w rękach i nic tego nie zmieni. AWP wciąż jest, wciąż można pokazać kolegom, jak jest się fajnym. Do tego zabójczy jednostrzałowy paralizator, granat zapalający/koktajl mołotowa i wabik, czyli granat symulujący odgłosy wystrzałów. Dobry do odwracania uwagi lub zastawiania pułapek.

Dodam jeszcze, że osoby całkowicie zielone w temacie CS-a i gier FPP w ogóle mogą odbyć trening w trybie szkoleniowym. Nauczą się tam podstaw obsługi dostępnego w grze wyposażenia i przejdą test, który sprawdzi ich umiejętności. Jeżeli zaś ktoś nie będzie czuł się pewny nawet po takim przygotowaniu, to Valve oddało w nasze ręce możliwość gry z botami, których poziom umiejętności ustawimy sobie według własnego uznania.

Przejdźmy jednak do aspektu najważniejszego - jak się w to gra? Cóż, to wciąż Counter-Strike z całym tego bagażem na plecach. O standardowym w dzisiejszych grach przybliżeniu w każdej broni możecie zapomnieć. Jeżeli coś nie ma celownika optycznego, to strzelasz "z biodra" i koniec. Wciąż najbardziej istotne są dwa czynniki - miejsce, w które celujesz i odrzut, który zwiększa się gdy stoisz/idziesz/biegniesz, a najmniejszy jest, gdy twoja postać przykucnie. Strzelanie w nogi czy korpus wciąż ma mało sensu, bo jeżeli nie dzierżymy w rękach karabinu snajperskiego, to w naszego przeciwnika możemy i pół magazynka wpakować, zwłaszcza jeżeli co druga kula w niego nie trafia. Counter-Strike to wciąż gra o headshoty z fizyką wystrzałów, której bliżej do 1.6, niż produktów konkurencji. To wielki plus.

Nie zabrakło też "kultowych" zagrywek, czyli skakania sobie po głowach (do opcji "strzelającego totemu" dochodziwszy), szybszego przeładowywania poprzez zmianę broni, strzelania podwójnych (a także potrójnych itd) headshotów jednym pociskiem, a także zabijania przez osłony, ściany, ścianki, drzwi itd. Zabicie przeciwnika poprzez taką przeszkodę skutkuje nawet pojawieniem się specjalnej ikonki w dzienniku zabójstw.

A propos starania się - achievementy. Obecnie mało jaka gra na platformie Steam może się bez "aczików" obejść. Nie inaczej jest z CS:GO. Tym razem jednak jest ich naprawdę sporo, bo 167. Niektóre nie stanowią wielkiego wyzwania (zabij x wrogów, czy zdobądź x kasy), ale niektóre to już poważniejsze wyzwania. Weźmy to na przykład wyzwanie "w sytuacji bez wyjścia", czyli konieczność zabicia 5 przeciwników wybuchem podłożonej przez siebie bomby. To dziś naprawdę rzadkość. Zabicie przeciwnika bronią, którą wypuścił zdarza się także nieczęsto. Powiedzmy sobie jednak szczerze - achievementy to nie jest trzon rozgrywki, a dodatek, który wielu osobom może po prostu umilić rozgrywkę. Przejdźmy więc dalej.

Oprawa, czyli kolejne zmiany. Zacznę przewrotnie od strony audio produkcji. Valve postawiło na wspomnienia i wrzuciło do Global Offensive tyle znanych z klasycznego CS-a dźwięków, ile tylko się dało. Od odgłosów kupowania, przez wyrzucanie przedmiotów, aż po wystrzały - większość dźwięków po prostu już znamy.

Nie znamy natomiast oprawy graficznej. Ta, podobnie, jak w przypadku CS: Source, oparta jest na silniku... Source. Gry nie wyglądają jednak identycznie, Global Offensive może poszczycić się ładniejszymi teksturami, modelami, cieniami... w zasadzie ładniejszym wszystkim. Nie jest to jednak poziom Battlefielda, czy nawet tworzonych od lat na tym samym silniku kolejnych części Call of Duty, ale jeżeli mówimy o produkcji mającej zastąpić dwunastoletniego poprzednika, to rzeczywiście sprawa grafiki nie jest najważniejsza.