Hayal edin, interaktif bir film izliyorsunuz ve 66 saat boyunca oyunu oynayarak hikayesini henüz tamamlamış olduğunuzu. Birkaç DLC ve bazı yan görevler hala yapılacak.

Oyunun hikayesinde, bazı şeyler bizim Türk dizilerinden, filmlerinden aşina olduğumuz entrikalara benzerlik gösterse de, örneğin: (SPOILER Babamızın Radzig olduğu ortaya çıkması gibi... ) Oyun, büyük bir vurgun yaşadığımızı düşünse de, bizim zaten bazı şeylerin farkındaydık ve yine de oyun içinde bulunması güzeldi.

Bazen bir yerden bir yere koştururken, tam olarak ayak adamlığını kazanmışken, yine de görevleri yerine getiriyor ve akışa kendimizi bırakıyorduk. Şu adamı alman gerek yoksa yapamam derler, git haritanın diğer ucuna adamı almaya, adam yok şu olmadan gelemem der, git onu hallet derken, bazen yeter be dedirtse de, oyun bizi oynatıyordu çünkü görevleri istediğimiz gibi yapabiliyor, istersek yardım ediyor, istersek etmiyorduk.

Bunun dışında, gerçekçi savaş sistemi ve konuşma yeteneğimize bağlı olarak kavga edip geçebildiğimiz görevleri hiç kan dökmeden de halledebiliyorduk. Bence, oyunun bu kadar başarılı olmasının bir nedeni de buydu. Haritasında birçok şehir olmasına rağmen, genellikle ihtiyaçlarımızı Sassau ve Rattay'da karşılıyorduk. Bu iki büyük şehir en altta olduğu için, haritanın üstündeki şehirler sanki haydut kampları gibi çok uğramadığımız yerlere dönüşse de, oralara uğradığımızda fast travel sistemi yerine kendimiz yürümeyi seçtiğimizde, yolda karşılaştığımız haydutlardan tutun mezarlara, yardıma ihtiyacı olan sivillere, ilginç bölgelere, hazinelere, kuş yuvalarına, soygunlara, kaçak avcılara, geyiklere, tavşanlara, yolda yürüyen sıradan insanlara, bilmece soran kişilere, duello yapmak isteyen şövalyelere, yıkılmış at arabalarına, aralarda saklanmış harabe evlere, nehir kenarlarındaki kaçak içkilere, haydut kamplarına, haksızlığa uğramış ve yardım bekleyen kadınlara, Kuman kamplarına rastlayabiliyorduk. Bazen yollarda temizlediğimiz kamplardan yorulduktan sonra bir tavernaya geçip dinleniyorduk. Üzerimizde parlak zırhımız varsa (tabii ki temizse) insanların saygısı artıyordu, belki de şık bir kıyafet giydik, insanlar bize bakıyordu, odamıza geçip yerleşiyorduk. Birkaç dakika içinde, elinizde biranızla sohbet ederken, aşağıda zar atıyorduk. İnsanlar, şık ve güçlü bir insan olduğunuz kadar, sohbetinizin nezaketini de beğeniyordu, halk sizi seviyor, sayıyor ve destek çıkıyordu. Tıpkı hikayelerde anlatılan şövalyeler gibi. Akşam güzel bir yemek yiyip zorlayıcı bir sabah için erkenden yatağa geçiyorduk. Güneşin ufuktan doğmasıyla uyanıp, tavernadan atımıza atlayıp toprak yoldan uzaklaşıyorduk... Her şeyiyle harika bir yolculuktu.

Bu dolu dolu geçen saatleri, bir de Skyrim'de geçirmiştim ve burada geçirmek, bence, Skyrim'de geçirdiğim zamanlardan daha eğlenceliydi. Pazarlık etmek, kendi şehrimizi kurmak (DLC gerektirir) gayet eğlenceli, uğraştırıcı ve düşündürücüydü. Bu, eğlenceli bir HİKAYE VE ROL YAPMA OYUNU, FİLMİ DENİLEBİLİR.

İndirimde kesinlikle yakalayın, bu deneyim muhteşem bir deneyim, azıcık doğayla kendinizi baş başa bırakın.

86. SAAT EDİT: Hala DLC'leri yapmaya devam ediyorum ve yan görevlerle uğraşıyorum. Yeni çıkan A WOMAN'S LOT DLC'sini daha deneyimleyemedim, ancak oynamaya devam ettikçe ekleyeceğim.

99 SAAT EDİT: Woman's Lot'u da oynamak nasip oldu, tam bitirmeden ekran kartımın başka nedenlerden yanması dolayısıyla oyundaki serüvenimi uzun süre önce noktalamak zorunda kaldım. Şu an kişisel bilgisayarım, nostaljik bir performans gösterebildiği için kendimi eski oyunlara verdim ve nostalji yaşıyorum. Eski oyunları oynayabiliyorum sadece. Keşke şu korona günlerinde gerçek hayatta dışarıya çıkamazken, Kingdom Come'da Henry ile beraber kendimi yollara ve maceralara vurabilseydim."