τἡν μίαν Ἐρμογένης κἀγώ ποτε καὶ Κλεόβουλος
ἤγομεν εἰς κοινὴν κύπριν Ἀριστοδίκην·
ἧς ἔλαχον μὲν ἐγὼ πολιὴν ἄλα ναιέμεν αὐτός·
εἵς γὰρ ἕν, οὐ πάντες πάντα, διειλόμεθα.
Ἑρμογένης δ' ἔλαχε στυγερὸν δόμον εὐρώεντα,
ἔνθ' ἀκται νεκύων, καὶ ἐρινεοὶ ἦνεμόεντες
δινεῦνται πνοιῇ δυσκελάων ἀνέμων.
Ζῆνα δὲ θὲς Κλεόβουλον, ὃς οὐρανὸν εἰσαναβαίνειν,
τὸ ψολόεν κατέχων ἐν χερὶ πῦρ, ἔλαχεν.
γῆ δ' ἔμενε ξυνὴ πάντων· ψίαθον γὰρ ἐν αὐτῇ
στρώσαντες, τὴν γραῦν ὧδε διειλόμεθα.
—Nicharcus 11.328

Ἡ τρισὶ λειτουργοῦσα πρὸς ἒν τάχος ἀνδράσι
Λύδη,
τῷ μὲν ὑπὲρ νηδύν, τῷ δ' ὑπό, τῷ δ' ὄπιθεν,
εἰσδέχομαι φιλόπαιδα, γυναικομανῆ, φιλυβριστήν·
εἰ σπεύδεις, ἐλθὼν σὺν δυσί, μὴ κατέχου.
—Tudicius Gallus 5.49