Rozdział I: Dziwna konewka
Na ulicy Ogrodowej 5, w miejscu gdzie wszystko było zawsze „w sam raz” – ani za głośno, ani zbyt cicho, ani za słodko, ani za gorzko – żyła pani Honorata Nowicka, kobieta wyjątkowa. Miała 72 lata, kochała irysy, sudoku i tajemnicze książki. Codziennie punktualnie o 5:30 rano wypijała herbatę rumiankową, mówiła "dzień dobry" sikorkom i sprawdzała, czy nie pojawiła się nowa plama na liściach róży "Królowej Małgorzaty".

Ale pewnego ranka coś ją zaniepokoiło. Konewka. Jej ulubiona metalowa konewka w kropki – ta sama, którą dostała od wnuczki na 60. urodziny – ważyła zbyt dużo.

– Co jest, do jasnej hortensji…?

Zajrzała do środka i… zamarła.

Był tam śledź. Prawdziwy. Żywy. Siedział jakby nigdy nic, z ogonem złożonym po rybiemu i wyrazem znudzenia na srebrnej twarzy. A potem, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie, mrugnął do niej.

– Dzień dobry, pani Honorato – powiedział. – Nazywam się Fryderyk. Jestem śledziem. I potrzebuję pani pomocy.

let's strategize together

+rep tactical prowess

kocham pana zbyszka

Cool shot!