Recent reviews by Matilyas

Dönemine göre inanılmaz bir seviyede çıkan BioShock Infinite, bence hikâye bakımından aşırı güzel, karmaşık ve ilgi çekici bir oyun. Oynanışı biraz küt ve kısa olsa da, dönemine ve sunmayı hedeflediği kısa deneyime göre gayet doyurucu. Günümüzde fiyatı yüksek olabilir, ancak indirimde kesinlikle bir şans verilebilir.

Çıkışı ne kadar rezalet olsa da Cyberpunk 2077, günümüzde manzaralarıyla ve ortalamanın üzerinde bir hikâyeye sahip oluşuyla hâlâ oynanabilecek en iyi AAA kalitede oyunlardan biridir. Hikâyesi ve içinde bulunduğumuz evren oldukça etkileyici ve doyurucu. Çeteleşmeler, insanların yaşadığı sorunlar, sınıf farkı gibi unsurlar bize gerçekten yaşayan bir evrenin içinde olduğumuzu hissettiriyor.

Arabalar, yan görevler, müzikler ve seçimler gayet yeterli. Ancak oyunda yer almasına rağmen kullanılamayan pek çok unsur da var. Örneğin oyunda DVD benzeri bellekler (BD’ler) bulunuyor. Bu belleklere girip anıları yaşayabildiğimiz bir sistem mevcut, fakat bunları alabiliyor olmamıza rağmen serbest şekilde kullanamıyoruz; yalnızca hikâyenin bir bölümünde kullanılıyor ve bir daha karşımıza çıkmıyor.

Ayrıca her ne kadar kötü bir örnek olsa da oyunda sadece iki tane esc**t karakter bulunuyor. Madem eklediniz, birkaç tane daha ekleyebilirdiniz; eklemeyecekseniz de hiç koymamanız daha mantıklı olurdu diye düşündüğüm zamanlar oldu.

Yine de tüm bu eksiklerine rağmen, günümüzde oynanabilecek en kaliteli oyunlardan biri. Kesinlikle öneriyorum.

(NOT: Fotoğraf modu ekleyelim diyen elemanı ödüllendirin. Günümüzde bir çok oyunda eksik olan inanılmaz güzel bir özellik)

Tüm oyunların atası sayılan Half-Life 2’yi oynamayan kimse kalmasın; kesinlikle bir şans verilmeli. Bu dönemde oynarsanız biraz sıkılabilirsiniz, ancak oyun piyasasının temel taşlarından biri olan Half-Life 2’nin kesinlikle bir fırsatı hak ettiğini düşünüyorum. O dönem için devrim niteliğindeki oyun motoru, fizik sistemi ve çizgisel hikâye anlatımıyla gerçek bir milat olmuş, efsane bir yapım.

Eski bir Rus askeri olan Niko Bellic’in Amerika’ya, kuzeninin yanına gelip düzgün bir hayata başlama çabasını anlatan bu güzel oyunda, kuzeni Roman’ın çıkardığı sorunları toparlamaya çalışırken kendimizi GTA IV’ün kasvetli dünyasında buluyoruz. Diğer GTA oyunlarına göre çok daha karanlık bir tema işlemesi ve döneme damga vuran oyun motoruyla, çıktığı dönemde büyük ses getiren efsane bir hikâye sunuyor.

Niko, bizden biri gibi: savaşın karanlık yüzünü görmüş, hayatı boyunca zorluklarla mücadele etmiş ve pembe hayallerle geldiği Amerika’da yabancılık hissiyle baş etmeye çalışan bir adam. Bu yönüyle karakter, oyuncuya güçlü bir bağ kurma imkânı veriyor.

Bu oyun, tüm GTA’lar arasında en sevdiğim oyundur. DLC’leri hakkında çok bilgim yok ancak kısa ve güzel olduklarını söyleyen pek çok kişi var; dilerseniz onları da deneyebilirsiniz. Yine de asıl aradığınızı size verecek olan şey ana hikâyedir. Kesinlikle oynamanız gereken bir yapım.

2015’te çıkmış diğer indie oyunlardan kendini ayırmayı başaran, Metroidvania türünün en iyi örneklerinden biri olan Hollow Knight’ı herkes sevse de ben pek sevemedim. Oyunu yalnızca kötü sona ulaşacak şekilde bitirebildim çünkü boss savaşları beni gerçekten çok bunaltıyor. Mantıksız hareketler yüzünden defalarca ölüp sinir olduğum anlar oldu.

Ancak “Yiğidi öldür, hakkını yeme” demişler. Keşif hissi ve atmosferi gerçekten çok etkileyici ve doyurucu.

Öncelikle oyun, rogue-like türünde farklı bir yol izleyen ve inanılmaz derecede bağımlılık yapan bir yapım. Yolda, metrobüste vb. yerlerde oynayan birçok kişi gördüm; fakat bana göre mantıklı değil, çünkü oyun oldukça uzun soluklu. Uzun yolculuklarda oynamak daha uygun olabilir.

Oyun ilk başladığınızda zor gelebilir; yaklaşık ilk 30 saate kadar gönlünüzce eğlenebileceğiniz bir deneyim sunuyor. Ancak 30 saatten sonra oyunun kendini tekrar etmeye başladığını söyleyebilirim.

Oyunda oynayabileceğiniz çeşitli eller bulunuyor: sıralı floş, dört benzer, ful, floş, kent, set, döper, per ve yüksek kart. Oyunu henüz oynamadıysanız bu terimler başlangıç rehberi izlemenizi gerektirebilir; bu yüzden oyunu almadan önce mutlaka bir başlangıç rehberi izlemenizi öneririm. Bu eller arasında genellikle set, döper ve ful daha sık kullanılıyor, çünkü diğer elleri bir turda oluşturmak oldukça güç. Her el farklı çarpanlar sağlıyor. Sürekli aynı elleri oynamamak ve jokerlerle uyumlu kombinasyonlar kurmak da bir hayli zor.

Mağazada “gezegen kartları” adı verilen bir paket var. Bu paketten çıkan kartlar, belirli bir el türünün seviyesini yükseltmenizi sağlıyor. Örneğin döperiniz seviye 1’deyken 2×10 çarpanı veriyor olsun (örnek amaçlı). Döper gezegen kartını seçtiğinizde seviye 2 oluyor ve çarpanı örneğin 3×20’ye yükseliyor.

Oyuna başladığınızda beş farklı deste bulunuyor. Bu desteler oyuna başlarken çeşitli avantajlar sunuyor. Örneğin mavi deste ile başlarsanız her bahiste 4 olan oynama hakkınız 5’e çıkıyor. Bu destelerle maç kazandıkça yeni desteler açılıyor ve bunlar “eğlence desteleri” olarak geçiyor. Bu desteler açıldığında bahsettiğim diğer eller (floş, sıralı floş vb.) daha aktif olarak kullanılabiliyor, çünkü size bambaşka bir oyun deneyimi sunuyorlar. Örneğin siyah deste ile kazanırsanız damalı deste açılıyor. Bu desteyle 26 maça ve 26 kupaya sahip olarak başlıyorsunuz. Renkler aynı olduğundan oyunu floş veya sıralı floşa yönlendirmek daha kolay oluyor.

Bu destelerle oyun kazanmak daha kolay olsa da yeni bir deste açamıyorsunuz. Sadece kırmızı, sarı, mavi, siyah ve yeşil destelerle kazanırsanız yeni bir deste elde ediyorsunuz. Ancak herhangi bir deste ile oyunu kazandığınızda sonsuz oyun modunu açabiliyorsunuz. Bu modda bahisler yükseliyor ancak oyun bitmiyor. İşte bu noktada eğlence desteleri oyunu oldukça kolaylaştırıyor.

Şimdi biraz da şans sisteminden bahsedeyim. Herhangi bir deste ile oyuna başladığınızda doğru jokerlerin gelmemesi kazanma şansınızı ciddi biçimde düşürüyor. Örneğin mağazaya gelen ilk jokerin “floş oynarsan 100 fiş verir” tarzında olduğunu düşünün. Ancak hiç floş oynayamıyorsanız —ki floş yapmak oldukça zor— bu joker size hiçbir katkı sağlamıyor. Elinize floş oluşturmanızı sağlayacak kartların gelmesi çok düşük bir ihtimal. Zaten kazandığınız ellerden sınırlı miktarda para kazanırken ilk jokerin floş üzerine kurulu olması, oyunu floşa bağlamanızı gerektiriyor ve bu da oyunu oldukça zorlaştırıyor. Bu nedenle defalarca yeniden başlamak bir süre sonra yorucu olabiliyor.

Önerim oyuna başlamadan önce başlangıç rehberi izlemeniz. Umarımım incelememin size yardımı dokunmuştur ^^.

İlk bitirdiğim Metroidvania oyunu olmasının yanı sıra, sadece bitirmekle kalmadım; %100 tamamlayarak bitirdim. İlk oyununu iki yıl önce oynamayı denemiştim ama başaramamıştım. Beni bir Metroidvania tutkunu yapan oyun Silksong oldu. İlk oyuna göre çok daha fazla eğlendim, çünkü ilk oyun başlangıçta bana biraz boş hissettirmişti.

Hollow Knight tutkunlarının çoğu ilk oyunu ikinciye kıyasla daha çok seviyor; ancak ben öyle bayılarak oynayamadım. Silksong’da ise oyunun açılışından sonuna kadar her şeyini adeta süpürüp yuttum ve bunu yaparken gerçekten çok keyif aldım. Oyunun zorluk seviyesi ve ekonomisi hakkında pek çok şikayet olsa da bana göre o kadar da zor değildi. Elbette zorlayıcı boss’lar ve yaratıklar vardı ama bir süre kafayı yedikten sonra alışıp geçebiliyorsunuz. (Bazı bossları kesmem 3-4 günümü aldı)

Team Cherry'in 7 yılda bir şaheser çıkarıp 20 dolarlık fiyat etiketiyle, ülkemizde de 8 dolara kadar indirmiş olmaları gerçekten hakkı ödenemez bir cömertlik. Bu oyun, 8 doları fazlasıyla hak eden bir başyapıt. Her oyuncunun hayatında en az bir kez deneyimlemesi gereken bir oyun.

Not: Groal the Great adlı boss’un konumunu, bench ile arasındaki mesafeyi ve bulunduğu biyomu tasarlayan kişiye gerçekten diyecek söz yok; i'm in your walls.

The Witcher 3, 10 yıllık bir oyun olmasına rağmen günümüzde hâlâ güncelleme alan ve rahatlıkla oynanabilecek yapımların başında geliyor. Zamanında Yılın Oyunu (GOTY) ödülünü alan bu RPG, türünün en ünlü ve en iyi örneklerinden biridir. Ben oyunu bu dönemde oynama fırsatı buldum; başlarda biraz sıkılsam da oyun açıldıktan sonra bayıla bayıla oynadım.

Dövüş sistemi, yetenek ağacı, craft mekaniği, müzikleri, gezilecek bölgeleri ve hikâyesiyle gerçekten her detayı inanılmaz. Özellikle “fotoğraf modu ekleyelim” diyen kişiye ödül vermeliler. Oyun 10 yıl önce çıkmasına rağmen günümüz oyunlarının bile zor yakalayabildiği manzaralara sahip. Fotoğraf moduyla bu manzaraları 100 kat daha güzel yakalayıp zevkten dört köşe olabiliyorsunuz. Artık oynadığım oyunlarda “fotoğraf modu var mı yok mu” diye bakıyorsam, bu tamamen The Witcher 3 sayesinde. Steam hesabımda fotoğraf paylaşmak bir hobi hâline geldi.

CD Projekt Red adeta bir şaheser ortaya koymuş; oynaması da bize kalmış. Hikâye ve seçimler gerçekten hissettiriyor. Seçimler hikâyeyi çok derinden etkilemese bile, ben etkisini hissediyordum.

Bu oyunu alacaksanız, kesinlikle DLC'lerini de alın. DLC’ler, şu ana kadar çıkmış en dolu hikâyelere sahip ek paketler arasında. Hem hikâye hem yeni karakterler hem de yeni olaylar açısından fazlasıyla doyurucu. Hearts of Stone karanlık bir tema sunarken, Blood and Wine rengârenk ve inanılmaz bir dünyada yepyeni bir hikâye ve gezilecek yerler sunuyor.

Bu dönemde bile oynanan, Yılın Oyunu olmuş bu şaheser kesinlikle deneyimlenmeli. Alacaklara şimdiden iyi oyunlar diliyorum.

(SPOİLER: Allah’ım, keşke sadece Triss’e “Seni seviyorum.” deseydim...)

1. oyunun üzerine ekleyebilecekleri her şeyi eklemişler. Daha uzun binalar, daha detaylı parkur alanları, yeni mekânlar, yeni easter egg’ler, keşfedilecek yerler, silahlar vb. birçok yenilik bulunuyor. İlk oyunda olduğu gibi, zombilerden etkilenen insanların yaşadığı hayatı ve çeteleşmeyi görebiliyoruz; bu da bize bu dünyanın gerçekten “yaşayan” bir evren olduğunu hissettiriyor. Yan karakterler başarılı ve hikâyedeki bazı kilit noktalar oldukça etkileyici.

Oyunda beğenmediğim tek şey hikâye anlatımı. Ne yazık ki hikâye oldukça sıkıcı ve zayıf. Aiden’ın geçmişi ne kadar kasvetli ve ilgi çekici olsa da, bunun hikâyeye doğru şekilde yedirilemediğini düşünüyorum. Yine de 1. oyunun hayranıysanız, kesinlikle deneyin; pişman olmazsınız.

(SPOİLER): Aga bu son bossu kim yapmış? Bir kez öldürüyorum, evrim geçiriyor; onu da kesiyorum, bir kez daha evrim geçiriyor. Bu sefer zıplayıp kaçıyor, bir kez daha kesiyorum ancak ölüyor.

Bu oyun tam bir klasik. Hayatınızda hiç clicker oyunu oynamadıysanız, bu oyuna kesinlikle bir şans vermelisiniz. Oyun öyle bir bağımlılık yapıyor ki, arkada film izleyerek bir haftada 100 saat oynadım ve 74 bölümlük bir animeyi bitirdim. Öncelikle oyun çok çeşitli ve fazlasıyla bağımlılık yapıcı. Auto clicker’ınızı açıp yan ekranda film izlerken düşen altın kurabiyeyi görünce, dopamin patlaması ve heyecanla farenizi alakasız bir yere sürükleyip “LAN ALTIN KURABİYEYİ KAÇIRACAM” diye paniklediğiniz an, unutulmaz bir anı olarak aklınızda kalabilir.

Şu zamana kadar bu kadar kısa sürede bu kadar çok saat oynadığım başka bir oyun olmadı. Seni asla unutmayacağım büyükanne…