okuldan geliyorum. çantamı atar atmaz bilgisayarın başına geçip belediye işçisi babamın gelmesini bekliyorum. bu sırada annem mutfakta yemekleri karıştırıyor. babam eve geliyor ve kapıyı çalıyor. koşar adımlarla kapıya bakıyorum. babamın terli boynuna sarılıyorum. beni kucağından indiriyor ve mutfağa gidiyor. mutfakta yemeklerle uğraşan anneme arkadan dayıyor ve yemekler nefis kokuyor sefkilim diyor. annem sokakta küçük kardeşime yemek hazır diye sesleniyor. kardeşim kir pas içinde eve geliyor. ellerimizi yıkamadan sofraya oturuyoruz. yemekte pastırmalı kuru fasulye, pilav, kuru soğan var. babam çalıştığı için en çok yemeği o yiyor. sofradan kalkıyoruz. mutlu mesut bir şekilde 15 metre kare sobalı oturma odamıza geçiyoruz ve flash tvyi açıp ailecek günlük ruhumuzun asgari gıdasını alıyoruz. ben yerde ödev yaparken kardeşim yerde oyuncaklarıyla oynuyor. annem çay getiriyor, içerisi soğumasın diye kapıyı örtmeyi de ihmal etmiyor. ilk bardakları içiyoruz ve babam terlemeye başlıyor. bu sırada zort diye bir ses çıkıyor. babam utana sıkıla osuyor. ailecek kahkahalara boğuluyoruz. babam dayanamıyor bir tane daha! osurukların şiddeti arttıkça avazımızın limitlerini zorlayarak daha şiddetli kahkahalar atıyoruz. ve bir tane daha! nefis kokuyor, anlaşılan babamın utangaçlığından eser kalmamış. bir tane daha yapayım derken kaskatı kesiliyor, oturduğu yere zımbalanıyor. odaya nefis bir koku hakim oluyor. o an anlıyorum ki pastırmalı kuru fasulye ve soğan en çok babamın dötüne yakışıyor. babam götüyle verdiği konseri sonlandırırken assolist annem çıkıyor sahneye. örgü şişleriyle bütün aileye müzik ziyafeti yaşatıyor. saat 9 oluyor. herkes uyumaya gidiyor. babam paytak paytak yürüyerek kardeşimle uyuduğum odaya giriyor. bize masal anlatıyor ve öpüyor. uyuyoruz....