"Polski pięściarz, zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) i kick-bokser, promotor boksu, a także osobowość medialna.

Dwukrotny wicemistrz Polski juniorów w kick-boxingu (1998, 1999). W 2001 zadebiutował w boksie zawodowym. W trzech pierwszych walkach poniósł porażkę, potem wygrał 12 pojedynków z rzędu, przy czym tylko jeden przeciwnik posiadał dodatni bilans zwycięskich walk. W 2008 przegrał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie walkę z Andrzejem Wawrzykiem o międzynarodowe mistrzostwo Polski w wadze ciężkiej. W 2016 zdobył tytuł mistrza Europy federacji WKU w kickboxingu (formuła K-1).

Wczesne lata
Urodził się 13 marca 1979 w Częstochowie. Ma siostrę, Ewę[2]. Jako młody chłopiec brał udział w szkolnych przedstawieniach artystycznych[3]. W 1998 zdał egzamin dojrzałości w Zespole Szkół Muzycznych w Częstochowie (grał na kontrabasie)[4]. Ukończył pedagogikę (wychowanie muzyczne) na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie[5][6].

Gdy miał 9 lat, rozpoczął treningi karate. W drugie klasie liceum rozpoczął treningi kick-boxingu[7]. W 1998 i 1999 był wicemistrzem Polski juniorów w kick-boxingu w formule light contact[8]. Łącznie stoczył dwanaście walk, spośród których wygrał osiem[9].

Od młodości pasjonował się boksem, gdyż uważał tę dyscyplinę za „esencję męskiej rywalizacji”. Pięściarstwo zaczął trenować później zważywszy na brak odpowiednich warunków do trenowania. W 1999 zwyciężył memoriałowy turniej im. Wincentego Szyińskiego, a w 2001 został wicemistrzem Małopolski[9]. Walcząc amatorsko, stoczył tylko pięć pojedynków, z czego cztery wygrał[7].

Kariera
Boks zawodowy
W zawodowym boksie zadebiutował 30 kwietnia 2001, przegrywając przez nokaut z Peterem Simko, który miał bilans 0-11[10]. W kolejnych dwóch walkach również poniósł porażki przed czasem, z kolejno z rozpoczynającym zawodową karierę Dawidem Kosteckim i ukraińskim zawodnikiem Artemem Czernowem[11]. Wtedy też poznał Jerzego Kuleja, który zainteresował się młodym bokserem[12]. Dzięki jego pomocy zaczął odnosić pierwsze sukcesy zawodowe[12].

27 marca 2004 w Radomiu pokonał Roberta Górskiego, wygrywając po raz pierwszy na zawodowych ringach. Spotkanie zostało zakontraktowane na cztery rundy. Przeciwnik wytrzymał jednak tylko dwie, po czym poddał się[13]. Następnie pięściarz dwukrotnie zwyciężył Roberta Gacka, który wcześniej stoczył tylko jedną walkę[11]. W kolejnych dwóch walkach wygrał ze Słowakiem Milanem Bečákem mającym na koncie jedno zwycięstwo i 12 porażek oraz Amerykaninem Dougem Phillipsem[14]. Doug był jedynym pieściarzem pokonanym przez Najmana, który posiadał dodatni bilans w boksie zawodowym[15]. 25 marca 2006 zrewanżował się Peterowi Simce za porażkę sprzed niespełna pięciu lat, który miał bilans 2-30. Zwycięską passę kontynuował, walcząc z zawodnikami ze Słowacji i Białorusi (Piotrem Sapunem, bilans 10-11, Imrichem Borkiem, bilans 2-27 i Alfredem Pollákem, bilans 0-8)[11][14]. Następnie ponownie odniósł zwycięstwo nad Sapunem i Borkiem[14], po czym 9 lutego 2008 znokautował w drugiej rundzie Štefana Ciroka[16].

W latach 2004-2008 wygrał dwanaście walk z rzędu, efektem czego był występ w walce przeciwko Andrzejowi Wawrzykowi, której stawką było zawodowe międzynarodowe mistrzostwo Polski w wadze ciężkiej. 19 kwietnia 2008 w katowickim Spodku został znokautowany przez Andrzeja Wawrzyka już w drugiej rundzie tego pojedynku[17]. Opierając się o dane zawarte w internetowym portalu BoxRec, przed otrzymaniem szansy walki o międzynarodowe mistrzostwo Polski, Najman walczył z pięściarzami o łącznym bilansie 39-175.[18] Gala zdobyła rozgłos m.in. dzięki udziałowi Najmana w programie Big Brother VIP[19]. Kariera bokserska Najmana jest przedmiotem dyskusji m.in. na kanale YouTube o nazwie: "Kanał Sportowy" prowadzonym przez znanego polskiego dziennikarza sportowego Mateusza Borka.[20]

Starty w MMA i debiut w roli promotora
W 2009 podpisał kontrakt na walki na zasadach MMA z organizacją KSW. Z powodu kontuzji odwołano jednak jego debiut na gali KSW XI (12 maja 2009 przeciw Jahmai Satischowi). Nastąpił on 11 grudnia 2009 na KSW 12 przeciwko Mariuszowi Pudzianowskiemu, z którym przegrał w 43. sekundzie[21]. Trenerem Najmana przed KSW XII był Robert Kostecki.

W 2010 w swoim drugim występie w MMA podczas gali KSW 14: Dzień Sądu Najman przegrał z Przemysławem Saletą na skutek duszenia. Przez długi czas był stroną przeważającą, tłukąc rywala przez kilka minut. Ostatecznie przeciwnik znalazł się w pozycji górnej i zakończył walkę dźwignią[22]. Do walki odniósł się między innymi Jerzy Kulej, krytykując pracę sędziego ringowego, która miała przełożyć się na wynik pojedynku[23].
Ja bym protestował, ale Marcin się z tym pogodził. On powiedział, że czuje się moralnie zwycięzcą, bo miał mistrza Europy na deskach. [][23]

W październiku 2010 uzyskał licencję promotora Wydziału Boksu Zawodowego PZB[24][9]. Wspólnie z Łukaszem Głowackim utworzył grupę promotorską NG Promotions, organizującą serię imprez pod szyldem „Fight Night”[25]. 29 października 2010 zorganizował w Skarżysku-Kamiennej swoją pierwszą galę boksu zawodowego, w której on sam wystąpił[26][27].

Powrót do boksu i MMA
W 2013, po czteroipółletniej przerwie powrócił do walk bokserskich, a jego przeciwnikiem został Martin Pacas. Najman wygrał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie. Do momentu przerwania pojedynku posłał rywala trzykrotnie na deski[33]. 30 listopada 2013 na gali boksu Fight Night 7 - „Obrona Częstochowy” w Częstochowie, Najman pokonał przez TKO reprezentanta Bośni i Hercegowiny Alexowa Serbicowa (0-1) w trzeciej rundzie[34].

25 października 2014 zorganizował w Częstochowie pożegnalną walkę Andrzeja Gołoty[35]. 27 grudnia powrócił do walk w formule MMA. W walce z Michałem Dobiasem zwyciężył przez duszenie gilotynowe w 46. sekundzie[36][37].

W 2015 założył grupę promotorską NW Promotion. Jego nowym wspólnikiem został Robert Walczak[38].

28 sierpnia 2016 w Częstochowie podczas gali Boxing Night 12[39] Zdobył Mistrzostwo Europy organizacji WKU w K1 po walce z Jahmaim Satischem. Po szybkiej wymianie ciosów, w 36. sekundzie walki, Satisch stracił przytomność, co zakończyło pojedynek[40][41]. 25 maja 2018 wystąpił w zorganizowanej przez siebie Narodowej Gali Boksu rozegranej na Stadionie Narodowym. Po zakończeniu 4 rundy w konfrontacji z łotewskim pięściarzem, Rihardsem Bigisem, zgłosił kontuzję ręki sędziemu, który natychmiastowo przerwał walkę[42]. 27 kwietnia 2019 w Starachowicach przystąpił do rewanżowej walki z Bigisem i ponownie przegrał zgłaszając kontuzję - tym razem w pierwszej rundzie, po czym ogłosił zakończenie kariery oraz chęć stoczenia pożegnalnej walki na zasadach K-1[43].

8 czerwca 2019 na FFF 1, gali MMA na której walczyli polscy celebryci, w walce wieczoru został pokonany przez Pawła „Trybsona” Trybałę przez TKO w pierwszej rundzie po upływie 41 sekund[44][45]. 26 października podczas gali Fame MMA 5 w Ergo Arenie w walce wieczoru znokautował Piotra Witczaka znanego pod pseudonimem „Bonus BGC” w pierwszej rudzie[46]. 28 marca 2020 na gali Fame MMA 6 został znokautowany w pierwszej rundzie przez kulturystę, Piotra „Bestię” Piechowiaka[47].

5 września 2020 podczas gali „Fame MMA 7: Popek Monster vs. Stifler”, zwyciężył pojedynek w pierwszej rundzie z Dariuszem „Daro Lwem” Kaźmierczukiem, poprzez odklepanie rywala po ciosach w matę[48].

"