Bir kuklanın insan olmayı öğrenmesi yolunda ki macerası ve hikayesi.

Öncelikle oyunda ki mekanlar terk edilmiş ve harabeye dönmüş bir halde olmasına rağmen oraları keşfederken bir an olsun insana yalnızlık duygusu çektirmiyor, en azından bana çektirmedi. Etrafta çok fazla düşman varken ve dost diyebileceğimiz neredeyse kimse yokken bile her mekan bana kendimi oldukça rahat hissettirdi, sanki bildiğim bir yolda yürüyor gibiydim. Kalbime dokunan ve kendi yaşadığım duyguları tam anlamıyla ifade eden birçok ana denk geldim ve o sahnelerde kalbim cız etti, ben bu hissi biliyorum anlamında yüzümde buruk bir gülümseme oluştu… Mesela insanın bir yakınını kaybetmesinin neler hissettirdiği gibi, insanın hislerinin anlaşıldığı o kısacık anların ne kadar kıymetli olduğunu bilirsiniz.
İnsani duyguları öğrenmek isteyen bir kuklaya bizim de maceramız boyunca yeni yeni öğrendiğimiz ve deneyimlediğimiz duyguları onunla paylaşmamız çok özeldi… Terk edilmiş ve ölmek üzere olan bir kuklanın tek ve en yakın arkadaşı olmak ve ona umut vermek çok hüzünlü ve tatlı bir ayrıntı olmuş. Bir güzel detay da oyunun başlarında kuklayken otelde ki kedinin yanımıza yaklaşmaması ama insan olmaya yaklaştıkça bize kendini sevdirmesi ve en sonunda kedinin kucağımıza atlaması oldu… Otelin ve güzeller güzeli Sophia’nın da ev gibi ve sıcacık hissettirmesi, bizi kurtarması ve bize yol göstermesi de bu maceranın en hoş taraflarından biriydi.
Bir de bizi insanlığa yaklaştıran kararlar aldıkça atan ve sıcacık olan kalbimiz benim kalbimi de sıcacık hissettirdi. Hiçbir şey hissetmediğimiz bir kuklayken en sonunda duyguları olan bir insana dönüşmemizi anlatan bu hikaye çok dokunaklı ve tatlıydı, her anına bayıldım. Lies of P her daim kalbimde özel bir yere sahip olacak oyunlar listesine girdi bile ve evet oyunu tabii ki de tavsiye ediyorum.