●▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬●▬▬▬▬▬▬▬▬๑۩۩๑▬▬▬▬▬▬▬▬▬●▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬●

ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤCanticum Perditionis

ㅤTenebrae descendunt, et anima clamat, sed caelum surdum est, non audit preces. Manus meae sanguine tinctae, sed quis curat? Deus me reliquit, et Diabolus ridet. Erravi per silvas ardentes, per flumina nigra, ubi luna non lucet, ubi spes interiit. Vocem audivi in profundo abyssi, sibilum dulce, promissa falsa. "Veni," dixit, et vestigia mea tabuerunt. "Veni," iteravit, et cordis mei pulsus cecidit.

ㅤ Non fui ultra homо, nec umbra, nec cinis, sed aliquid quod etiam inferi renuunt. Ita cecidi, sed non in mortem. Non in requiem, sed in aeternum dolorem. Et dum crucior, caelum adhuc silet. Et Diabolus ridet.

●▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬●▬▬▬▬▬▬▬▬๑۩۩๑▬▬▬▬▬▬▬▬▬●▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬●