"Dreams. Each man longs to pursue his dream. Each man is tortured by this dream, but the dream gives meaning to his life. Even if the dream ruins his life, man cannot allow himself to leave it behind. In this world, is man ever able to possess anything more solid, than a dream?"


In de schaduwrijke schuilplaatsen van vergeten rijken, waar door vorst gekuste winden geheimen fluisteren, weeft mijn ziel haar stille klaagzang. De maan, een bleke schildwacht, werpt zijn ijskoude blik op het verlaten slagveld – een canvas van staal en verdriet.

Hier, te midden van de knoestige overblijfselen van ooit trotse krijgers, sta ik – een echo van doelgerichtheid, gehuld in een pantser van obsidiaan. Op mijn zwaard, een verlengstuk van mijn essentie, staan ​​runen gegraveerd door eeuwenoude handen. Elke slag kerft de wrede tekens van het lot in het merg van het bestaan.

De nacht bedekt zijn gezicht en verbergt verschrikkingen die in de leegte sluimeren. Spookachtige geesten dansen op de rand van de rede, terwijl hun gelach door de afgrond weergalmt. Ik betreed de grens tussen leven en vergetelheid, een zwerver in de schemering van gebroken dromen.

De geur van ijzer en verval hangt zwaar – een requiem voor gevallen kameraden, hun herinneringen in mijn zwaard geëtst. De maan, onverzettelijk in haar waakzaamheid, verlicht het pad dat voor ons ligt – een pad bezaaid met spijt en beloften die niet worden nagekomen.

En dus zweef ik rond – een ronin van vorst en vuur – op zoek naar troost in de verdovende kou. Mijn voetstappen galmen over de toendra, een klaagzang om verloren verwanten en verlaten eden. De sterren, onverschillige getuigen, brengen sterrenbeelden van verdriet op mijn huid in kaart.

In deze winterse uitgestrektheid, waar schaduwen geboortelegendes en bevriezing aan vastberadenheid knagen, hef ik mijn zwaard nogmaals op. Want het lot, wrede minnares, eist wat haar toekomt: een karmozijnrood eerbetoon op het altaar van de eeuwigheid.

Laat de wereld mijn naam vergeten; laat het huiveren van onwetendheid. Ik ben slechts een gefluister – een raadsel gehuld in ijs – een wraakzuchtig gebonden door bloed en vorst. En wanneer de laatste storm neerdaalt, zal ik onverzettelijk tegen de huilende winden staan.

Want midden in de winter, waar zielen bevriezen en legendes ontdooien, vind ik een doel: een vuurtje van verzet tegen de afgrond. En terwijl de maan afneemt en haar laatste zegen uitspreekt, verdwijn ik in het met vorst beladen tapijt - een spook dat in de annalen van de wanhoop is gegraveerd.