Recent reviews by Sezolas

Otistik oyun

Barro 2020'den sonra seriye ara vermiştim, yeni oyunu duyurulduğunda dönmenin vakti geldiğini anladım ve Türkiye Barro derneği genel başkanı Onur Hoca sayesinde de resmi olarak geri dönebildim.

Öncellikle SC Jogos'a bu başyapıt oyun serisi için teşekkür ediyorum.

Oyunun fizikleri ve görselliği arada 3 ay olmasına rağmen gayet güzel bir gelişim yaşamış. Trackler ve araçlarda hayet çeşitli ve tatmin edici bir zorluk sunuyor. Bu incelemeye devam edersem gözlerime hakim olamayacağım için kısa kesiyorum.

Oynayın, oynatın!

Barro F...

Kiwami 1, sonrası bıkkınlık ve hayal kırıklığından sonra seriye bir süre ara verdim. Doğru zaman geldiğini hissettiğimde ise Kiwami 2 ile geri başladım ve en azından ana hikaye ve görev dizaynları konusunda aradığımı bulduğumu söyleyebilirim.

Hikaye Kiwami 1'den 1 yıl sonrasında başlıyor. Kiryu ve Haruka birlikte yaşıyor ve birbirlerine destek çıkıyorlar. Bir mezar ziyareti sırasında önceki oyunda Tojo Klanının başına gelen Tereda, Kiryu'dan yardım ister ve ardından gelişen bir kaç olay sırasında bu isteğini reddedemeyecek bir durumda kendini bulur. Bu istek vasıtasıyla Kiryu kendi geçmişi ile Tojo Klanı ise geçmişte yaptığı hareketlerin sonuçları ile yüzleşmek durumunda kalacaktır.

En kısa özetiyle böyle diyebiliriz hikaye için. Kiwami 1 için iyi olsa bile hâlâ Yakuza Zero seviyesine çıkamıyor her konuda (gene olay örgüsü, karakterler, vs.). Hikaye konusunda eksi diye bileceğim konuların başında bana göre Kiwami 1'de olan ana kötü karakterin yeterince etkisini görememiz. Genellikle oyunun başında ve sonlarında görürüz, ama yeterince etkisini görebildiğimizi düşünmüyorum bu yol ile. Oyunda ana kötü karakter dışında etkileyici bir karakter yok, ne yazık ki. Zero bu konuda da Kiwami 1 ve 2'den üstün.

Oynanışa geçersek orada da ne yazık ki bir downgrade yapılmış gibi hissettim. Yeni geçilen Dragon Engine sayesinde her ne kadar animasyon ve görsel kalite artsa da, mekaniksel olarak tek bir stille geri düşülmüş ve genel hareket yelpazesi de fazla gelmedi, fazla ise bile o hareket çeşitliliğini hissedemedim. Hareket yelpazesi demişken onları nasıl açacağınızı kısaca özetlemek gerekirse: Her dövüş, yan görev ya da completion listte verilen görevleri tamamlayarak elde ettiğimiz tokenlar sayesinde açabiliyoruz. Dövüş mekaniklerinde azalmaya gidilse bile Heat Action seçenekleri ve çeşitliliği arttırılmış. Dragon engine sayesinde heat actionları çevre ile daha entegre bir şekilde yapabiliyorsunuz ve bu da daha iyi bir tatmin hissi veriyor.

Kısaca yan görevlerden bahsedersek önceki iki oyuna göre çoğunluğu sönük geldi. Tek tük güzel yan görevler olsa da ne yazık ki çoğunluğunda öyle bir kalite korunamamış.

Son olarak teknik kısımlar: Dragon Engine'e geçilmesi ile animasyonlar ve görsel kalitede büyük bir artış olmuş. Işıklandırma ve dövüş animasyonları en kolay görebileceğiniz şeylerden biri. Fakat ne kadar iyi gözükse de optimizayon yapamayınca onun havası çok çabuk sönüyor. Özellikle Kamurocho'da sıkça fps drop yaşadım.

Kiwami 2, her ne kadar Kiwami 1'den iyi olsa da Zero kalitesine çıkamamış.

Okuduğunuz için sağ olun.

Omori, 2013 yılında Omocat tarafından yayımlanan webcomic'i kendini temel alıyor. 2014 yılında Omocat tarafından kickstarter başlatılıyor ve başarılı oluyor. Oyunun geliştirilme süresi ise 6 yıl sürüyor. Bu süreçte oyun, bir çok değişikliğe uğruyor. Başta görsel roman yapmak isteseler de bu fikirden vazgeçip oyunu Mother kafasında bir şeye çeviriyorlar. Bunun gibi bir kaç değişiklik ile de oyunu şuan ki haline getiriyorlar.

Hikayeyi anlatmadan önce söylemek istediğim şey: hikaye genel olarak Silent Hill 2'den esinlenilmiş. Hikaye konusunda Silent Hill 2'yi seviyorsanız bu oyununda hikayesini sevebilirsiniz.

Asıl hikayeye geçecek olursak, oyunumuz Omori adındaki birinin "White Space" adı verilen bir bölgede kendi başına yaşarken, ara sıra karşısına çıkan bir kapı ile arkadaşları ile de maceraya çıkabilmektedir. Bir gün aynı şekilde arkadaşları Hero, Kel, Aurbey ve Basil ile oynarken. Basil'in kaybolduğunu fark ederler ve aramaya başlarlar.
Dışarıdan ne kadar tatlı dursa da ilerledikçe oyun anksiyete ve depresyon konuları üstünde durmaya başlıyor. Ve hikayenin sonu oyunda yaptığımız bazı üstü kapalı seçimler doğrultusunda değişiyor. Toplam 3 son bulunuyor.

Oynanışa geçecek olursak: Ortada devrimsel bir şey yok. Takımımız da sabit 4 kişi oluyor. Bu 4 kişi level atladıkça yeni skiller kazanıyor ve o skill setleri istediğiniz şekilde ayarlayabiliyorsunuz. Savaşlarda düşmanlarla karşı avantaj ya da dezavantaj sağlayan mekanik "Mutlu,Üzgün,Sinirli ve Normal" statüsü. Her birinin, farklı buffları ve debuffları var. Bir kaç mekanik daha var fakat onlar pek kritik şeyler değil. Başta da dediğim gibi devrimsel bir şeyler yok.

Hikayeyi ve oynanışı anlattığıma göre eksi olarak gördüğüm şeylerden kısaca bahsedeyim. Öncellikle hikayede eksik olarak gördüğüm şeyler: Hero ve Kel karakterlerinin yeterince işlenmemesi. Aurbey, Basil ve Omori'yi yeterince anlatılmışken onların yeterince işlenmemesi biraz ağızımı ekşitmişti. Diğer bir sıkıntım ise oyundaki genel hantallık. Bu hantallığa başka bir oyundan örnek verecek olursam Pokemon Fire Red'in speed hack olmadan ki hızı. Özellikle savaşlarda oyundan çok kopartan bir olay bu. Başka bir oyundan kopartan olay ise oyunun son 10 saati(son 2 dungeon'ı) gereksizce uzamış. Dediğim gibi son 2 dungeon'ı kısaltıp Hero ve Kel'e ayrılabilirdi.

Son olarak söyleyeceklerim, oyunu oynarken eğlensem de ne yazık ki benim için özel bir yeri olamadı. Ama bu oyunu kötü yapmaz 32 TL'lik fiyatını hak ediyor.

Son olarak bu oyunu oynayıp, hikayesini severseniz Silent Hill 2'yi de oynamanızı ya da izlemenizi şiddetle tavsiye ederim.

Konami'nin inatla Castlevania oyunlarını pc'ye getirmemesinden dolayı, bir çok kişi SotN, Aria of sorrow gibi kaliteli metroidvania'ları legal bir şekilde ulaşamadığı için deneyimleyemiyor. O tarz kişilerin yardımına indie yapımcılar yetişiyor; Hollow Knight, Blasphemous, Owlboy gibi yapımlar ile illegal yollara başvurmak istemeyen kişiler için metroidvania oyun yapıyorlar. Record of Lodoss War-Deedlit in Wonder Labyrinth- bu tarz bir indie oyun.

Çoğu metroidvania oyunu gibi, bu oyunda da hikaye bir amaç değil fakat diğer İgavania oyunlarına kıyasla hikaye daha detaylı bir biçimde işleniyor.

Hikayemiz Deedlit adındaki bir High Elf'in kendini bilmediği bir yerde bulması ile başlıyor. Biraz gezindikten sonra yıllar önce öldüğünü sandığı kocasını görüyor ve peşinden gidiyor. Kocasını bulma umuduyla, Wonder Labyrinth'in içinde çeşitli düşmanlarla kapışıp, yeni yetenekler ediniyor. Ve oyun bir cliffhanger ile bitiyor, o yüzden 2.bir oyunun geleceğini işaret ediyor. Diğer Metroidvania'lara kıyasla hoşuma gitmeyen bir durum ise oyunda sadece tek bir son olması. Çeşit çeşit sonlar olsaydı aklımda 1 puan daha verebilirdim.

Bir metroidvania oyunundan bekleneceği üzere oyunda yeterince yetenek ve boss var. Öncellikle oyundaki spirit mekaniğinden bahsedelim: Oyunda iki çeşit büyü ruhu var, Ateş ruhu ve rüzgar ruhu olarak. İki ruhunda kendine has avantajları var. En basit örnek: Bazı düşmanların ateşe direnci varken, rüzgara olmaması gibi, ya da ateş ruhunun, havada süzülemez iken rüzgar ruhunun süzülebilmesi gibi. Silahlar konusuna gelirsek:
Şahsen oyunda yeterince farklı silah çeşidi olduğunu düşünmüyorum, özellikle SotN ile karşılaştırınca. Yakın menzilli silahlarda sadece iki tip var; düz bir çizgide vuran ve geniş vuran silahlar ve her biri bana aynı tadı verdi. Diğer silah türü olan ok ise daha da kötü genel olarak sadece hasarı ya da aynı anda attığı ok miktarı değişiyor. Bu oyunda Aria of Sorrow ya da Symphony of the night'da ki silah çeşitliliğini alamadım. Fakat büyü çeşitliliği konusunda ona yaklaşabiliyor. Kullanabileceğiniz 6 farklı büyü var. Bu büyüleri SotN'da ki gibi rastgele tuşlara basarken öğrenmek yerine, haritada gezerek buluyorsunuz. Oyunun bosslarına oyunu benim için 2,3 puan yukarı çıkartan şey oldu. Oyunda 8 tane birbirinden eğlenceli boss savaşı var. Açık ara oyunun 7.bossu favorim cidden çok tatlı bir zorluk ile mekanikleri kullandırtıyor.

Oyunun diğer bir sevdiğim yanı ise bölüm tasarımları. Çok güzel dizayn edilmiş, neredeyse hiç bir zaman aynı yerleri geçiyormuş gibi hissetmedim. Ve haritayı gezmenizi oyun yeterince iyi bir şekilde ödüllendiriyor.

Oyunun sanat tasarımı cidden çok hoş, bossların ve karakterimiz Deedlit'in tasarımı çok hoşuma gitti. Sprite'lar da aynı şekilde akıcı ve güzel gözüküyor.

Müziklere de ise aradığımı pek bulamadım, bana fazla hitap edemedi. Aria of Sorrow'un OST'leri kadar bile sevmedim pek.

Kısacası metroidvania açlığınızı gidermek için çok ideal bir oyun. Okuduğunuz için teşekkür ederim.

SC Jogos'un Barro serisi'den önce yaptığı bu başyapıt, ne yazık ki Barro'nun gölgesinde kalıyor. Neredeyse Barro kadar kaliteli bir oyun. Barro'da yaşadığınız duyguları veremez ama benzer duygular yaşatabilir.

Ninja Stealth III...

Persona 4, hayatımda geçirdiğim en iyi 76 saatti. Ve kesinlikle 2016'dan beri beklediğime değdi. fazla uzatmadan başlayalım.

Öncellikle senaryo ile başlamak gerekirse: karakterimiz 1 yıllığına Inaba adlı küçük bir kırsal kasabaya gidiyor. Geldikten bir kaç gün sonra cinayetler başlar. Cinayetlerin Midnight channel ile bağlantılı olmasından şüphelenen karakterimiz ve Yosuke adlı arkadaşı gece yarısı bu teoriyi denemek için kanalı izler. Karakterimiz içinden gelen bir ses ile televizyona dokunur ve televizyonun içine girebildiğini fark eder. Ertesi gün, karakterimiz olanları Yosuke'ye anlatır ve televizyona girmeyi denerler ve girerler. Ve bur girişleri büyük olayların başlangıcı olur. Karakterimiz "Persona" adlı yeteneğini uyandırır ve insanların içinde bastırdığı, reddettiği duygularının cisimleştiği mekanlara gidip, insanların reddettiği tarafları ile yüzleşmelerini sağlar. Bu yolda, çok iyi arkadaşlar edinecek ve dünyanın kaderini belirleyecek olaylara da dahil olacaktır...

Senaryo klasik JRPG senaryosu. Ne fazla ne az. Klasik bir JRPG'den farklı olarak, karakterleri kesinlikle ortalamanın çok üstündeler. Her biri yaşayan, nefes alan kişiler olduğunu anlıyorsunuz. Kesinlikle bu oyunu sırf karakterleri için bile alabilirsiniz. Bu karakterleri tanımak için boş zamanlarınız'dan feragat edip onlarla zaman geçirip, EKİBİNİZDEKİ karakterin de Persona'larını geliştirebiliyorsunuz. Tabi ki geliştirmenin tek avantajı onların Persona'ları değil, sizin de fusion'ladığınız personalar ekstra exp alıyor. Bu da kullanabileceğiniz ekstra yetenek demek. Oyunda senaryo olarak sevmediğim kısımlardan biri katilin yeterince işlenememesi. Katili kimliğini öğrendiğimizden 3 saat sonra onu yeniyoruz ve onun hakkında çok az şey öğrenebiliyoruz. Diğeri ise olay örgüsünün oyunun ilk yarısı için hep aynı ilerlemesi. Midnight Channel'da biri çıksın, onu bulmak için ipucu ara, kurtar, iyileşmesini bekle, iyileştikten sonra sorgula, çoğu kişi de bir şey hatırlamıyor oluyor, sonra bu tekrarlansın. Bi süre sonra bu olay sizi oyundan koparan bir detay.

Oynanışa gelirsek, oynanış iyi. Sadece iyi demekle yetinebiliyorum. Mekanikler ne kadar iyi olsa da, kendine has özel bir şeyi yok. Biraz anlatayım: oyunda 7 element ve 1 fiziksel hasar var. Neredeyse her Persona'nın bir zayıflığı, güçlü olduğu ve saldırıları yansıtabildiği bir element var. Kimi Persona için bu ateştir ya da rüzgar'dır. Ne zaman takımınızdan biri düşmana: zayıf olduğu element ile ya da kritik hasar verirse vuran takım arkadaşınız bir tur daha alır ve eğer tüm düşmanlar düşerse "All-Out Attack"adında partiniz deki tüm karakterlerin fiziksel vurduğu özel bir saldırı yapabiliyorsunuz. Ve her savaş sonrasında rastgele bir şekilde "Shuffle Time" adında bir ödüllendirilme sistemi ile karşılaşıyorsunuz. Shuffle Time da Persona, Skill card alabiliyorsunuz. Bir kaç dezavantajlı kart(Alacağınız Exp ve parayı yarıya indirmek ya da tamamen alamamk vs), da alıp daha fazla Skill card ve Persona alabilirsiniz . Ama bu sistem fazla uzun ömürlü olamıyor maalesef ki. Oyunun 2. yarısında "Öfff gene mi karşıma çıktılar" cümlesini baya söylüyorsunuz. Üstüne dungeon dizaynlarının da tamamen koridor olması gelince çok bayıyorsunuz.

Oyunun müzikleri cidden çok iyi özellikle Heaven OST'si beni benden aldı. Ve bu sadece bir tanesi. Oyunun sonunda ki "Never More" atmosfere çok iyi olup size, duygu dolu anlar yaşatıyor. Fakat ne kadar iyi OST'ler olsa da kötü olanlar da var. Bunun en büyük örneği: Game OST'si cidden kulak kanatan bir bir OST. Ama genel olarak iyi şarkılar, kötü olanlardan daha fazla. Dinleyin, dinlettirin!

Oyunun belli kısımlarında sunumu güçlendirmek için anime tarzı cutscene'ler görüyoruz. Bana göre bu tarz anime cutscene'lerinin sayısı artırılmalıydı. "Gerekli miydi?" diye sorarsanız, Pek değil ama sahnelerdeki vuruculuğu daha da artırmak için iyi olabilirdi. Ve şunu söylemeliyim ki, oyunun sunumu iyi. Anime tarzı sadece daha artırmak için iyi olabilirdi.

Uzun lafın kısası, bu oyun bir başyapıt. Sizi ağlatacak, oyunun sonunda o karakterlerden ayrılmak sizin için bir işkence olacak. Umarım bu oyunu alır, oynarsınız ve bu oyunun bana yaşattığı duyguları yaşarsınız...

Güzel oyun ama Zero kadar iyi değil.