Określenie "czarna dziura" utworzone zostało całkiem niedawno. Wprowadzono go w 1969 roku przez amerykańskiego uczonego John Wheeler. Pomysł czarnych dziur pojawił się około 200 lat wcześniej. Pierwszą osobą, która mówiła o występowaniu ich był w roku 1783 John Michell oraz prawie równocześnie Pierre Simone de Laplace. Pokazali oni, iż ciało niebieskie o dostatecznie ogromnej masie oraz gęstości produkowały tak mocne pole grawitacyjne, że światło nie było by w stanie się oddalić. Mimo tego, że nie bylibyśmy w stanie zobaczyć ich świata bylibyśmy w stanie je odkryć na skutek ich przyciągania grawitacyjnego. Dla nich czarne dziury były tylko nie świecącymi ciałami niebieskim. Nie wiedzieli oni, iż nic nie może się przemieszczać szybciej aniżeli światło. Według teorii Newtona siła przyciągania grawitacyjnego jest wprost proporcjonalna do iloczynu mas obydwu ciał oraz odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości. Weźmy pod uwagę sytuację, w której zmniejszony zostanie promień. Wtedy g na powierzchni wzrośnie (odległość od wewnątrz malała). Na podstawie teorii Newtona pomniejszenie promienia dwa razy zwiększy grawitacje cztery razy, według Einsteina jeszcze bardziej! Ma to sens, w momencie gdy ciało niebieskie zostanie ściśnięte tak bardzo, iż siła grawitacji będzie super silna- wówczas różnica pomiędzy dwoma teoriami będzie bardzo duża. Pierwsza zakłada, iż siła będzie dążyła do nieskończoności, w momencie gdy promień będzie dążyć do zera, druga, w momencie gdy staje się równy tzw. promieniowi grawitacyjnemu. Wielkość tego promienia zdefiniowana jest przez masę ciała. Dla naszej planety promień grawitacyjny wynosi 1 cm, natomiast dla Słońca 1 km!