a kto umar ten nie zyje

O, Mirage, skarbnico pól bitewnych,
W piasku pustyni skryta jak sen niewinnych.
Twoje korytarze – labirynt tajemnic,
Twoje zaułki – gdzie czas traci znaczenie i sens.

W twoich murach echo rozbrzmiewa,
Jak pieśń zwycięstwa, co w sercach dojrzewa.
T w pałacu czai się w cieniu,
CT na B trzyma swą linię jak geniusz.

Twoje bombsite'y – areny strategii,
Gdzie gra to sztuka, a nie mechanika tragiczna.
Każdy pixel tu ma swą historię,
Każda cegła – marzenia i chwałę.

Mid, jak serce, pulsuje energią,
Rampa prowadzi ku nieznanym potęgą.
Short – droga szybka, lecz ryzyko w niej drzemie,
Connector spaja nadzieję z systemem.

Mirage, jesteś więcej niż tylko mapa,
Jesteś sceną, gdzie każda runda się splata
W dramat, w komedię, w epicką balladę,
Gdzie taktyka wygrywa, a emocje się kładą.

Więc kocham cię, Mirage, mój pustynny oazie,
Za chwile triumfu, za pot i łzy na bazie.
Niech twoje piaski nigdy nie przeminą,
Bo w tobie gracz znajduje swe dzieło jedyne.