Εγκατάσταση Steam
Σύνδεση
|
Γλώσσα
简体中文 (Απλοποιημένα κινεζικά)
繁體中文 (Παραδοσιακά κινεζικά)
日本語 (Ιαπωνικά)
한국어 (Κορεατικά)
ไทย (Ταϊλανδικά)
Български (Βουλγαρικά)
Čeština (Τσεχικά)
Dansk (Δανικά)
Deutsch (Γερμανικά)
English (Αγγλικά)
Español – España (Ισπανικά – Ισπανία)
Español – Latinoamérica (Ισπανικά – Λατινική Αμερική)
Français (Γαλλικά)
Italiano (Ιταλικά)
Bahasa Indonesia (Ινδονησιακά)
Magyar (Ουγγρικά)
Nederlands (Ολλανδικά)
Norsk (Νορβηγικά)
Polski (Πολωνικά)
Português (Πορτογαλικά – Πορτογαλία)
Português – Brasil (Πορτογαλικά – Βραζιλία)
Română (Ρουμανικά)
Русский (Ρωσικά)
Suomi (Φινλανδικά)
Svenska (Σουηδικά)
Türkçe (Τουρκικά)
Tiếng Việt (Βιετναμικά)
Українська (Ουκρανικά)
Αναφορά προβλήματος μετάφρασης
儿子俯下身,轻轻说:“爸,你说什么呢?没事的!院长都说了,你身体无大碍,再住几天就可以回家了。”
他情绪更糟,不能自抑:“儿啊,你不要再骗我了!这次这么多人来看我,你那么忙都专程赶回来了,我一定是大限到了,活不了几天了!”
儿子笑了笑,在他耳边轻轻地说:“爸,我调回本市当市委书记了。”
又住进了医院,病是老毛病,单位、邻居、朋友见惯不惊,没有几个来看望他的,很是落寞。
这次,他有不祥的预感,住院才不几天,人们就络绎不绝的来看望他。
有单位的领导、同事,有邻居、朋友,有些过去从不来往,甚至很少说话的人也来了。大家都是大包小包的拿着,鲜花、水果、各种包装精美的营养品堆了一病房。大家还都说着同样的安慰话,连医院领导也亲自过来问长问短,医护人员从未有过的热情周到,更使他惶恐不安。
他喃喃自语,看来这回是真的不行了!
看望他的人愈是宽慰他,他愈是心冷……
很快,在外地工作整年很难回家的儿子也都赶了过来,事情不是明摆着的吗?
_...:=,`' ︵ т ︵ X彡-J
<` 彡 / ミ ,_人_. *彡 `~
`~=:: Y
i. .:
.\ ,。---.,, ./
ヽ /゙''```\;.{ \/
Y `J..r_.彳 |
{ `` ` i
\ 𝓗𝓪𝓿𝓮 𝓪 𝓵𝓸𝓿𝓮𝓵𝔂 𝓭𝓪𝔂