Miłego czytania🙂

Po powrocie do Port Saidu pan Rawlison zabrał Nel do ojczystej Anglii i osiadł tam na stałe. Staś ukończył szkołę w Egipcie, potem pojechał do Zurychu na studia. Uzyskawszy dyplom inżyniera, podjął pracę przy budowie tuneli w Szwajcarii. Przez te wszystkie lata dzieci prowadziły ze sobą serdeczną korespondencję. Po dziesięciu latach Władysław Tarkowski podał się do dymisji i wyjechał z synem do Anglii, by spotkać się z Nel oraz jej ojcem. Spędzili wakacje w letnim domu Rawlisona. W tym czasie Nel była już śliczną osiemnastoletnią panienką, a Staś dwudziestoczteroletnim mężczyzną. Pobrali się i po śmierci pana Rawlisona wyruszyli w długą podróż szlakiem swych przygód, które przeżyli przed laty w Afryce. Po powrocie do Europy osiedlili się na stałe w Polsce (już wolnej) wraz z panem Tarkowskim.r

Cudownie ocalone dzieci doczekały się wreszcie spotkania z ukochanymi ojcami. Wracali wspólnie do Suezu wygodnym statkiem francuskim. Całymi godzinami siedzieli w kabinach i opowiadali szczegółowo o kolejnych etapach swej wędrówki, niebezpiecznych przygodach, cierpieniach w niewoli u Sudańczyków.

Zakończenie
Radość z tego spotkania była wprost nie do opisania. Napojeni i nakarmieni uczestnicy karawany długo wypoczywali, zanim odzyskali siły. Opowieściom nie było końca. Pożegnanie z Kalim wywołało nową falę wspomnień i ogromne ilości łez.

W drodze powrotnej Staś dowiedział się o śmierci Mahdiego (zmarł na zawał). Władzę po nim objął okrutny Abdullahi. Jego rządy wzbudziły falę buntów. Oficerowie przewidywali szybki koniec rządów dyktatora. Wysłano depeszę do zrozpaczonych ojców. Zaplanowano spotkanie w Mombasie. Podróż miała trwać około miesiąca.

Rozdział 46
Mężczyźni ci byli członkami ekspedycji rządowej, badającej stoki góry Kilimandżaro. Wiedzieli o porwaniu dzieci, ale byli pewni, że dawno już zmarły. Żal im było sympatycznego Polaka i ślicznej dziewczynki, lecz dawno stracili nadzieję na ich ocalenie. Po trzech miesiącach wędrówki rozbili obóz nad jeziorem. Zauważyli tu latawce wysłane przez Stasia. Byli wstrząśnięci faktem, że dzielny chłopiec uratował siebie i małą towarzyszkę z niewoli i wędrują przez bezkresne obszary Afryki. Przerwali postój i wyruszyli na pomoc. Poszukiwania nie dały żadnego rezultatu. Dopiero raca wysłana przez chłopca naprowadziła ich na ślad dzieci.

Nagle, gdy zawiał chłodniejszy wiatr od wschodu, Saba poderwał się i zaczął węszyć. Zaszczekał, potem pędem pobiegł przed siebie. Wrócił po pewnym czasie, bardzo niespokojny. Najwyraźniej wzywał Stasia, by ten poszedł za nim. Chłopiec nagle oprzytomniał. Pełen nadziei wypuścił w niebo czerwoną racę. Po chwili ujrzał na ♥♥♥♥♥♥ inne. Zrozumiał, że nadchodzi ratunek. Półżywi ludzie ostatkiem sił zerwali się i biegli w kierunku światła. Na ich powitanie szedł szereg Murzynów z zapalonymi pochodniami. Na ich czele Staś rozpoznał kapitana Glena i doktora Clary'ego. Byli to dwaj oficerowie angielscy, poznani przez dzieci w pociągu.