Znam historię,
O śmiałych rycerzach walczących w otchłani
O snach, co na rafach koszmarów ginęły
O świcie, który znikał w dali.

O odwadze, co w strach się zamienia
I cnotach, które znikły przed nami
O lękliwym drżeniu kamienia
I zemście, co lęgnie się pod powiekami.

O szermierzach nadchodzących z dali
Tych, co Prawo i Siłę w sercach mieli
Co ze złem zmierzyć się nie bali
I do boju szli dzielni, weseli.

Lecz Światło nie oczyści drogi
Gdzie piekielne bestie się srożą
Imienia ich nie wypowiesz bez trwogi
Bo imię to napełnia dusze grozą.

Razem walczyli i razem ginęli
Opowieść przetrwała o ich męstwie
O zdradzie, rozpaczy i krwi
O skradzionym przez Zło zwycięstwie.

Bohaterowie zostali zdradzeni
Przez tych, których przyjaciółmi zwali
Jednym zostało hańbiące złoto
Innym gdzieś kurhan w oddali.

W chwale już śpią waleczni woje
Lecz nie wszystkim w świetle pisany sen
A lepiej było w boju srogim paść
Niż skryć się na wieki w złowrogi cień.

By śluby złamać starczyło mu sił
I złoto miał przed oczami
Nie wrócą nigdy chwały dni
Samotna śmierć czai się przed nami.

Mam w uszach wdów i sierot krzyk
A tych, co w otchłani się zgubili
Barda żałosny wołał śpiew
Lecz oni w przeklętym tkwią dziś śnie.

Na nieskończonej warcie czekają wciąż
Aż śmierć im ukołysze skronie
Czy wiecznie potrwa bez celu straż?
A gniew wciąż w martwych oczach płonie!

Jeden za wszystkich nie znaczy nic
Bo jeden wszystkich tam zniewolił
Śmierć będzie tylko cichym snem
I śmierć honor zachować pozwoli.

Razem walczyli i razem ginęli
I razem święte złożyli śluby
I wszyscy czekać muszą wytrwale
Z winy tego, co przywiódł ich do zguby.

Nie znałem ich, lecz pieśń tę znam
O rycerzach z dni, co przeminęły
A wyzwolenie ich pradawne moce
W złodzieja dłoniach kiedyś zaklęły.