Wśród zielonych łąk u podnóża łańcucha górskiego, na rozstaju dróg prowadzących na wschód do lasów, północ w górskie rubieże krasnoludów oraz na południe, do wielkiego Imperium stała sobie karczma. Wieczór był aż zbyt leniwy. Latające muchy zdawały się być jedynym żywym elementem w wielkiej acz pustej izbie. Stoły stały, wyczekując gości a karczmarz leniwie wycierał brudną szmatką brudny kufel. Na niektórych balach podtrzymujących dach znać było ślady wczorajszej bitki: świeżo zastygnięta krew z ludzkich twarzy i głów, gdzieniegdzie wbity ząb, czy dwa, a nawet uszczerbienia po otarciach różnego rodzaju ostrzami. "Kiedyś ta rudera się zawali - pomyślał karczmarz - Mam tylko nadzieję, że dorobię się tylu guldenów, że będę mógł w końcu przenieść się do miasta".
Nagle drzwi do karczmy otwierają się z hukiem! Poprzez drzazgi porozrzucane wszędzie widać dwie majaczące sylwetki. Karczmarz wystraszony położył dłoń na kuszy, którą zawsze trzymał pod ladą i kiedy obcy zbliżali się wolnym krokiem sprawdził jej załadowanie. Nieznajomi, którzy zdążyli już podejść do karczmarza okazali się krasnoludem i rudym człowiekiem. Przez chwilę krasnolud mierzył karczmarza wzrokiem, a po chwili uradowany ryknął: KARCZMARZ PIWA NALEJ! Podróżnicy usiedli do stołu a karczmarz co rusz donosił kolejne kufle. Przy piętnastej zmianie kufli na pełne zdziwił się, gdyż podróżnicy nawet nie wyglądali na pijanych. Śmiali się, śpiewali, a noc trwała aż do rana...