Od bieguna do bieguna
Ziemia na pół się rozdziela.
Świat pokryła nocna łuna
Zapach śmierci się wydziela.

Z wnętrza powstałej szczeliny
Siedem cieni się wylęgło.
W nich są ludzkich nieszczęść winy
Z nich wszelakie zło wybiegło.

Pierwszy z przodu aż się trzęsie
Przez moc złowrogiego śmiechu.
To kuszący ludzi wiecznie
Swoją prostotą Pan Grzechu.

Drugi zaś twarz ma kamienną
Oczy pełne są zuchwalstwa.
Wargi się pod nosem śmieją
To dwulicowy Pan Kłamstwa.

Trzecia w sobie dzierży krople
Jak dwie krople do łzawienia
Podobne. Udręka, problem?
To podła Pani Cierpienia.

Czwarty cały okrwawiony
Krwią nie swą, lecz ludzi z tłumu.
Przez morderców uwielbiony
To bezlitosny Pan Bólu.

Piąty - większy od wcześniejszych.
W jego sercu spustoszenia
Ślad, też wojen tych największych.
To brutalny Pan Zniszczenia.

Szósty z wiecznie wściekłą miną.
Dziećmi jego egoiści,
Zazdrość matką niepoczciwą.
To chciwy Pan Nienawiści.

Siódmy jest najpotężniejszy,
Trwogę ludziom w serca włożył.
Niepewność, strach coraz większy!
To despotyczny Pan Grozy.

Wszyscy razem, równym krokiem
Wprost do siedlisk ludzi dążą.
Wspólnym przenikliwym wzrokiem
Po ludzkich duszyczkach krążą.

Siedem największych demonów
Siłą są nie do przebicia.
Siedmiu zabija milionów
Ty też nie ocalisz życia.