"Lives, all mortal lives, expire. Souls go to their dooms in flame, forevermore."

Çok savaştın, hepsi cesurcaydı. Belki de farklı olmalıydı, bilemedin. Kazandın, herkesi kurtardın. Kurtarılanlardan biri alevler içerisinde yandı, bir diğeri sonradan kavuştuğu güneşli günlerinden kaçtı. Hırslarından olanlar, hayal ettiği yeri kaybedenler oldu. Yalnız kalanlar, bir canlıya hayatını adayanlar, geldiği yerden uzaklaşanlar oldu. "Değerdi, yaşadığın her şey için değerdi."

Seni kaybetmekten korkanlar, bazen de sırtını çevirdiğin birçok kişi oldu. Yolun sonuna birlikte geldiğin, sonrasında karşında sana meydan okuyanlar oldu. Onca kişiye yardım ettin, bazen hamilerinin gözlerini taşıyanlara kuklalık ettiğini fark ettin. "Değerdi, yaşadığın her şey için değerdi."

Yolda birini sevdin, yolun sonunda onunla beraberdin. Kazandın, ancak aydınlık günlerini feda ettin. Tekrar denizi görebilmek için söz verdin. "Değerdi, yaşadığın her şey için değerdi."

İyiliği savunduğunu düşündün, gözünün önündeki perdeyi çok sonradan gördün. Kızılların süslediği biriydin, bir masum için her şeyini kaybettin. Yolun hep ayrımlı oldu, peki ya sonu, gerçekten en iyisi bu muydu? Yaşadığın her şey için değer mi?
…
Baldur’s Gate 3, şu zamana kadar aldığı övgülerin her birini hak eden efsanevi bir oyun. Benim için en sevdiğim oyunlar arasında birinci sırayı daha oynadığım ilk günlerden itibaren aldı. Her şeyiyle unutamayacağım bir oyun oldu, daha iyisi gelene kadar en iyisi bu olacak. Sadece kampta hapşırana iyi yaşa deyince bile Asterion’un antipati beslemesini değiştirirlerse sevineceğim. Dokuz cehennemin hangi katından getirdiler o karakteri anlamadım.