Recent reviews by Brother STX

Fantastyczny zbiór pasjansów od studia Zachtronics, które słynie (albo słynęło, bo chyba zakończyli działalność) z tworzenia unikatowych i bardzo dopracowanych gier logicznych. Mamy tutaj 8 różnych wariacji pasjansa, 7 z nich pochodzi z innych gier od Zachtronics, ale ostatni pasjans o nazwie Fortune's Foundation (swoją drogą najciekawszy) został stworzony na potrzeby tej kolekcji. W sumie co tu dużo pisać, jest to po prostu rewelacyjna kolekcja tego typu gier karcianych, zwłaszcza dla kogoś, kto lubi trochę pogłówkować. Świetnie się sprawdza jako zajęcie przy słuchaniu podcastów, audiobooków, czy po prostu jako zajęcie do porannej/popołudniowej kawy. Oczywiście nie każdy z pasjansów musi nam się podobać. Jednak z mojego doświadczenia nawet początkowo mało ciekawe wersje zyskują jeśli poświęcimy im troszkę więcej czasu. Np. początkowo bardzo mnie irytował Cribbage Solitaire, a teraz to jeden z moich ulubionych. Wisienką na torcie tej kolekcji jest wcześniej wspomniany pasjans Fortune's Foundation, który choć początkowo bardzo skomplikowany daje największa frajdę przy układaniu.

Moja lista od najlepszego do najgorszego prezentuje się tak:
1. Fortune’s Foundation (trudny, złożony w zasadach, ale najciekawszy)
2. Sawayama Solitaire (proste zasady, ale daje sporo przyjemność z ułożenia)
3. Sigmar’s Garden (bardzo prosty, taki na szybko do ułożenia, wręcz układamy wzrokowo)
4. Cribbage Solitaire (początkowo nielubiany, z czasem się przekonałem)
5. Shenzhen Solitaire (dosyć trudny, przyjemnie się układa, ale nie wracam tak często)
6. Kabufuda Solitaire (na poziomie ekspert OK, ale mechanika prosta i z czasem się nudzi)
7. Proletariat’s Patience (ładny, ale zbyt prosty w swojej mechanice i nie daje tej satysfakcji)
8. Cluj Solitaire (ciekawy, ale męczący, może to przez oprawę?)

Warto jednak dodać, że nawet najmniej przeze mnie lubiany Cluj Solitaire to nadal fajny pasjans, po prostu w zestawieniu z lepszymi przegrywa :)

Bardzo polecam The Zachtronics Solitaire Collection. Jest też wersja mobilna, która praktycznie niczym się nie różni w porównaniu do tej ze Steam (też kupiłem) i dla niektórych może być lepszym rozwiązaniem (możliwość ułożenia pasjansa w poczekalni albo nad jeziorem to fajna sprawa). Polecam!

Dodam jeszcze, że mój czas na Steam jest zaniżony bardzo mocno przez granie off-line. Myślę, że może to być ponad 100h, rozważcie to jeśli chcecie zrobić wszystkie osiągnięcia :)

In my opinion, the most underrated platform game on Steam. I'm already 40 years old, I've played a lot of platformers in my life and I consider Mute Crimson in the top 10 in its genre.

Basically, I can't say a bad word about this game, additionally Mute Crimson DX is enriched with new levels, new graphics and other elements.

The game is incredibly responsive and smooth in gameplay. Simply masterful.

I highly recommend it to platformer fans, but not only them.

Przyznam szczerze, że dałem się nabrać na wysoką ocenę recenzji na Steam. Tak to już jest z systemem ocen 0-1 gdzie nie ma nic pośredniego. Właśnie w przypadku Terminator: Resistance ocena mieszana byłaby najlepsza do określenia tego, co oferuje ten produkt.

Gra jest po prostu bardzo sztampowa. Jedyne co w niej unikalnego to fakt, że jest na licencji uniwersum Terminatora. Pewnie, da się w to pograć, czasami nawet wciągnie na dłuższe sesje, ale ostatecznie po wyjściu z gry ma się wrażenie, że ten czas można było wykorzystać lepiej (naprawdę łatwo znaleźć lepszą produkcję w bogatej bibliotece Steam). Wysoka ocena to po prostu wynik tego, że fani uniwersum Terminatora dostali w końcu grę, która nie jest totalnym crapem.

Technicznie jest znośnie, grafika jest taka sobie, a muzyka nie wyróżnia się niczym szczególnym, fabuła bardzo prosta. Mechanika gry jak już wcześniej wspomniałem bardzo oklepana, jest lekki rozwój postaci, trochę craftingu, ulepszeń broni, ale nic głębokiego. Projekt poziomów też taki sobie, choć są lepsze momenty, kiedy mapy są bardziej otwarte co pozwala podejść do przeciwnika na różne sposoby. Misje, jak łatwo się domyśleć, polegają w lwiej części na dotarciu do jakiegoś punktu, zebranie/włączenia/zniszczenia czegoś, jakaś interakcja z NPC i powrót do bazy. Wiecie, to nic złego, że twórcy operują na czymś już kompletnie znanym (i chyba lubianym), ale gracze z większym stażem mogą poczuć zmęczenie materiału. Zwłaszcza, że Terminator: Resistance to gra bardzo łatwa. Na normalnym poziomie trudności to w zasadzie wyzwanie jest znikome, na trudnym poziomie jest znacznie lepiej, ale odnawiający się pasek zdrowia, duża ilość amunicji i tak mocno wszystko ułatwiają.

Co mi się podobało? Fakt, że gra osadzona jest w uniwersum Terminatora. Na pewno przytłaczający klimat w nocnych, miejskich lokacjach. Misje poboczne polegające na likwidowaniu posterunków Skynetu... i to chyba wszystko.

Wystawiam ocenę pozytywną, bo gra nie zasługuje na negatywa, ale jeśli szukacie czegoś w miarę świeżego jeśli chodzi o gatunek FPS i nie macie parcie na klimaty Terminatora to radziłbym poszukać czegoś innego.

Świetna gra, w sumie ma się wrażenie, że ogląda się dobry serial z tym, że tu mamy możliwość wyboru różnych ścieżek. Fabuła jest wciągająca, postacie ciekawe, a wszystko jest okraszone dobrą oprawą audiowizualną. Rozgrywka jest bardzo wciągająca, ale nie jest to gra długa, więc jeśli nie mamy zamiaru powalczyć o osiągnięcia albo zobaczyć inne zakończenia to zabawa może się skończyć po 6 godzinach. Mimo wszystko warto. Polecam.

Dobra, bardzo dynamiczna strzelanka z widokiem z góry. Oprawa graficzna choć ascetyczna to jednak tworzy pewien specyficzny klimat. Bardzo dobra muzyka. Sama rozgrywka to typowy rogalik. Po drodze możemy odblokowywać nowe umiejętności, ale po przegranej zaczynamy od zera (no prawie). W trybie normalnym poziom trudności jest OK, przy odrobinie chęci i treningu można przejść grę w parę godzin (~10). Niestety nie ma róży bez kolców i OTXO ma też swoje wady. Największa to brak punktów zapisu. Ja wiem, że to taki typ gry, swoje lata mam i sporo gier roguelike już ukończyłem, ale tutaj jakoś tak bardziej odczuwałem stratę czasu jak ginąłem w ostatnich etapach. Najbardziej odczuwalne jest to w trybie Sober (bez kupowania ulepszeń) oraz w trybie Impossible (gdzie możemy zginąć od jednego trafienia). Żeby ukończyć te tryby i odblokować osiągnięcia trzeba poświęcić naprawdę dużo czasu, a im człowiek starszy tym tego czasu ma mniej :) Stąd minus za brak opcji save (całe szczęście jest opcja zapisz i wyjdź, chociaż tyle).

Tak swoją drogą tego typu gry czasem powodują, że gracze szukają obejść w celu ułatwienia sobie rozgrywki. To tylko świadczy o tym, że takie mechaniki (czyli brak zapisu) nie zawsze działają na korzyść grywalności. W OTXO np. można pomóc sobie robiąc backup plików z zapisem, który powstaje po wyjściu z gry lub spowalniając grę ograniczając jej klatki na sekundę. Czy takie rozwiązania są OK? To już tylko i wyłącznie kwestia podejścia gracza.

Mimo wszystko polecam OTXO, jest to dobra gra.

Świetny remaster, studio Nightdive znowu dowiozło. Mamy tu wszystkie oficjalne dodatki, Q2 w wersji na N64 i jeszcze całkiem nowy dodatek Call of the Machine. Technicznie jest też super, bardzo płynnie, sporo nowych ustawień graficznych, poprawione modele i wszystko działa od strzała na nowych komputerach i systemach. Fani Q2 na pewno będą zachwyceni, ale ja fanem nie jestem i też się dobrze bawię ogrywając całość na poziomie Hard. Co do samego Q2 to moim zdaniem nie jest to tak dobra gra jak Q1 (Q1 miał zdecydowanie lepszy klimat, taki gęsty i mroczny), ale to jest bardzo subiektywna opinia i może podyktowana tym, ze Q1 był jedną z pierwszych gier FPS w prawdziwym środowisku 3D w jakie grałem, więc siła nostalgii mogła zrobić swoje :)

EDIT:
Nowa kampania Call of the Machine 10/10.

Bardzo dobra gra logiczna, która potrafi wciągnąć na wiele godzin. Jest bardzo angażująca, ale jednocześnie pozostawia miejsce na np. słuchanie muzyki, podcastów czy audiobooka. Świetny sposób na relaks po pracy lub nawet jako zajęcie do porannej kawy. Wykonanie jest bardzo dobre, wszystko jest przejrzyste, dobrze zorganizowane, sterowanie świetne, muzyka i dźwięki też. Jest tu też sporo zawartości (w tym warsztat gdzie możemy udostępniać swoje puzzle). Jedynie mogę się przyczepić do czcionki i trochę ascetycznego interfejsu (w sensie wyglądu), ale to bardzo subiektywne odczucie. Wydaje mi się też, że modele, które odkrywaliśmy w Picross 3D były ciekawsze (były też animowane) i rzucały większe wyzwanie, ale bez wątpienia Voxelgram to kawał dobrej gry logicznej przy której na pewno spędzę wiele godzin. Polecam!

Prosta gra taktyczna z naleciałościami gier mobilnych jeśli chodzi o interfejs i sterowanie. Brakuje tu pewnych rozwiązań QoL, które znacznie poprawiłby rozgrywkę za pomocą myszy. Nie doświadczymy tu długiej i wciągającej rozgrywki, ale parę godzin można miło spędzić, choć przyznam, że czasem irytowały mnie pewne rozwiązania (losowość, niejasne zachowania wroga, czasem nieczytelne sytuacje przez zakrywające się jednostki i takie tam). Przejście gry to kwestia paru godzin na poziomie normal, później można powalczyć o osiągnięcia i rozwój postaci, ale szybko wszystko staje się powtarzalne i mało interesujące. To jedna z tych gier gdzie gdybym mógł to wystawiłbym ocenę mieszaną.

Była niepewność, potem ekscytacja, potem hype, a ostatecznie skończyło się na rozczarowaniu. Nie będę się tu bardzo rozpisywał, bo w grze spędziłem trochę ponad 2 godziny, ale uwierzcie, że to wystarczy, żeby stwierdzić, że WRC nie jest następcą Dirt Rally 2.0.

Parę szczegółów:
* Model jazdy niby taki sam jak w DR2.0, ale jednak odczucia są inne (ma się wrażenie, że auto to poduszkowiec) .
* Menu i cała prezentacja gry jest tak miałka, że aż szkoda gadać. Wygląda to wszystko jak jakiś domyślny szablon graficzny.
* Obiekty na trasie take jak znaki drogowe, drewniane płotki i małe drzewka to dla naszego auta jak betonowe słupy.
* Optymalizacja leży i kwiczy. Nie było momentu kiedy przejechałbym jakiś odcinek bez przycięć i spadków fps.
* Oprawa graficzna!!! No nie rozumiem, serio, nie rozumiem!!! Jak to możliwe, że gra wygląda gorzej niż Dirt Rally 2.0. Wszystko jest brzydkie, rozmazane, bez szczegółów (modele pojazdów znacznie gorsze niż w DR2.0).
* Trasy (te które przejechałem) są słabe, nudne, jakby wygenerowane w jakimś edytorze. Ma się wrażenie, że jedzie się w jakimś tunelu, po płaskiej i ubitej drodze.
* Zawartość dostępna tylko dla posiadaczy EA Play. Kupujesz grę za pełną cenę na premierę i okazuje się, że nie dostajesz pełnego produktu.

Oczywiście nie jest to gra jakoś super zła i pewnie po paru aktualizacjach będzie lepiej z optymalizacją i może coś tam poprawią. Jest tu też sporo zawartości (trasy i auta), ale moim zdaniem nie jest to krok do przodu w stosunku do DR2.0, a bardziej 2 kroki wstecz.

Kolejny przykład tego, że nie warto kupować gier na premierę, zwłaszcza od EA. Może kiedyś wrócę do WRC jak cena spadnie, wyjdzie parę poprawek na przestrzeni kolejnych miesięcy, a moje oczekiwania spadną do 0, ale na chwilę obecną nie polecam. DR2.0 to nadal najlepsza gra rajdowa.

Mam mieszane odczucia co do tej gry. Z jednej strony ciekawy pomysł i realizacja, z drugiej strony powtarzalność i męczący progres związany z grindowaniem. Jeszcze w głównym wątku jest to do przełknięcia, ale DLC już mnie wymęczyło. Nie wystawię oceny negatywnej, bo gra jest OK i może się podobać, ale u mnie nie klikło i tyle.