Recep ivedik gibi bir film 80’lerde 90’larda çekilemezdi. Çekilse de ilgi görmezdi. Çünkü bir tipleme olarak “gerçek” değildi, yoktu. Ne zaman ki o tiplemeye gerçek hayatta rastlar olduk, filmi de peşi sıra geldi. Recep ivedik’in gerçeği de filmi de Akp Türkiye’sinin ürünüdür. Recep ivedik ne yapar? Kendine göre (çoğunlukla da dış menşeli) teamülleri olan bir ortama girer ve o teamülleri tanımaz, yıkmaya çalışır. Muhakkak kendisine kıl olan “muallak kılıklı geziciler”, “vesayetçi elitler” olacaktır fakat Recep ivedik onları safdışı bırakarak kendi tarzını ortama kabul ettirir. Burada bu filmlerdeki sorunun kabaca bir görüntü kirliliği olmadığını anlamak lazım. Bu filmlerde kaşınan şey çok bildiğimiz bir şeydir.

Recep, toplumun “elit” kabul edebileceği pek çok mekana gider. Örneğin bir reklam ajansına, sushi lokantasına, yoga salonuna, golf oynamaya, sosyetik davetlilerin olduğu şık bir partiye, üniversitede bir derse, kütüphaneye, tiyatroya… ve tüm bu ortamlarda mekanın dokusuna uyumsuzluğu çiğ bir zenofobi eşliğinde gözümüze sokulur. Recep bu uyumsuzluğu mahçup bir boyun eğmeyle geçiştirmez, talep eder, talebi karşılanmazsa mekanın müesses nizdıbını bozar. Starbucks’ta çay, sushi lokantasında ekmek ister, ekmek olmadığı cevabını alınca garsonu azarlar. Bir bilgisayarı parçalar. Kütüphanede görevliyle tartışır. Golf sahasında birine levyeyle saldırır. Kostüm partisinde birine bulaşır. Üniversitede hocayı azarlar. Tiyatroda sahneye atlar, oyunun akışını bozarak ortamı kendisi domine eder. Recep’in girdiği ortamlar her zaman böyle olmak zorunda değildir. Bu ortam bir gün anayasal mekanizmalar olabilir, karşı koyduğu teamüller; o şekilde işlemesi gereken yargı mekanizması olabilir. Bir gün gıda kodeksine savaş açabilir. Kamu ihale kanununa karşı çıkabilir. Bunların gereksizliğini belirten, bunları çabuk çabuk atlamak isteyen bir zihnin bayraktarı olabilir. Teamülü destekleyenler arasında, mevcut ortamda hiç bir zaman Recep’in ne kadar aptal, cahil bir hanzo olduğunu üst perdeden dile getirip onu rezil eden onu bozacak olan, ona baskın olan biri çıkmaz. Recep, üniversiteli gençlerin ensesine tokadı basar. Gençler ona teslim olur. Ortamda her zaman üstünlüğünü kurar. Olay nihayete bağlanır. Recep gücünü biraz da bu teamülleri radikal savunamayan, bunları içselleştirememiş objektiflerin sayesinde dominantlığını sağlar.

Recep ivedik’in girdiği ortamın mına koyuculuğu bir açıdan Kemal Sunal‘ın “Deli Deli Küpeli”ya da “Bekçiler Kralı”ndaki yıkıcılığa benzer. Fakat çok basit bir fark vardır. Orada Şaban’ın yıkıcılığı “sosyalist” bir yıkıcılık iken Recep ivedik’inki “faşist” bir yıkıcılıktır. Şaban, mevcut nizam yerine iğreti durmayan adilane başka bir nizam ikame ederek ve “herkes için” yıkar. Recep ivedik bildiğin bencil bir yordamsız öküzdür. Bu anlamda Şahan Gökbakar ve filmi “başarılı”dır, çünkü yeni Türkiye’ye ait bir fenomeni tespit etmiş ve sinemaya aktarmıştır. Ancak bu tiplemeye Gökbakar eleştirel bir pozisyondan bakmamıştır, aksine sempatik kılmaya, sevdirmeye çalışmıştır. Mesele de budur: Recep ivedik serisi, medeniyetsizleşmeye, kültürel çölleşmeye, okumuş adama düşmanlığa, lümpenleşmeye bir övgüdür. Dolayısıyla gerçek hayattaki Recep ivedik’ler nasıl ki birer çürüme/çöküş fenomeni ise Recep ivedik filmi de çöküş filmidir, pespayeliktir. “Türkiye islamcılığı kendi sanatını yaratamadı” denir ama yanlış, Recep ivedik bir çürütme projesi olarak Türkiye islamcılığının özbeöz çocuğudur.