Recent reviews by przemub

Ta gra ekspresowo uczyniła kolejny z rzędu popsuty dzień o niebo (hehe) lepszym.
A czym nie jest gra doskonała, jeśli nie skoncentrowaną radością?
Do tego może jest to piękny początek polskiej sceny gier doujin? Naprawdę, jestem pod ogromnym wrażeniem, autorze.

Piękna historia, piękne przesłanie, piękna muzyka (co dla mnie jest podstawą dobrej VN-ki).

Po prostu brak mi słów. Piszę na gorąco. Przepiszę może tę recenzję kiedyś na chłodno - tymczasem do sklepu pospieszajcie po Tomoyo After.

Przemub poleca.

40 minut zwieńczone wysypaniem się gry w trakcie napisów końcowych.

W grze przede wszystkim korzysta się z dobrodziejstw auto-fire i frunie się w prawo skacząc po głowach hord socjalistów. Zdrowia jest dużo, żyć i amunicji nieskończoność, poziomy nieskomplikowane, więc w masakrowaniu nic nam nie przeszkadza. Chyba że zapętlona, drażniąca muzyczka, bugi albo wysypanie się gry (u mnie na szczęście w jej trakcie tylko raz na pierwszym poziomie).

Podsumowując, nadaje się do wypróbowania zwrotów. Zapewne w gimnazjach nadawałoby się jako flaszówka na nudne lekcje informatyki.

TL;DR - Jak twierdzi internet, jest to jedna z najlepszych powieści wizualnych dla miłośników chorych historii. Jeżeli taka rekomendacja jest dla ciebie wystarczająca, nie ma co marnować więcej czasu czytając tą recenzję. Choć jeśli kiedykolwiek napisałeś "tl;dr", to ten tytuł najpewniej się dla ciebie nie nadaje.

Zaczynając czytanie, nie wiedziałem czego się spodziewać - zobaczyłem wysokie oceny na VNDB i po promocyjnej cenie kupiłem klucz. W przeciwieństwie do np. Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors (innej chorej gry tego gatunku) Higurashi When They Cry nie rzuca nas od razu w wir zdradzania i mordowania przedstawionego w bardzo obrazowy sposób - przez (dość długą) pierwszą część doświadczamy (pozornie) słodkawej komedii (pasującej zresztą do wyglądu gry), po to tylko, by gra ostatecznie wmusiła nam koncept, że nic i nikt nie jest takim, jak się na pierwszy rzut oka wydaje.

Dlatego też nie ma (i nie potrzeba) tu wyskakujących zza każdego winkla trupów, mających nas przerazić - bohater stopniowo popada w paranoję, a czytający razem z nim.

Od strony technicznej nie można tytułowi zarzucić wiele. Muzyka działa na wyobraźnię. Brakuje trochę grafik - cała akcja dzieje się na parudziesięciu zdjęciach przepuszczonych przez filtr.

Onikakushi jest tylko pierwszą częścią (prologiem) pierwszej powieści serii. W zasadzie więc jedynym powodem (nie licząc nienawiści do czytania), dla którego można by odpuścić sobie na razie ten tytuł jest fakt, że na ostateczne rozwiązanie zagadki Hinamizawy będziemy musieli poczekać do wydania trzech pozostałych. Mimo tego, prolog ten wcale nie jest krótki - spokojnie można zarezerwować sobie na niego 8-10 godzin.

Najlepiej nocnych. Ze zgaszonymi światłami. I słuchawkami na uszach.