Інсталювати Steam
увійти
|
мова
简体中文 (спрощена китайська)
繁體中文 (традиційна китайська)
日本語 (японська)
한국어 (корейська)
ไทย (тайська)
Български (болгарська)
Čeština (чеська)
Dansk (данська)
Deutsch (німецька)
English (англійська)
Español - España (іспанська — Іспанія)
Español - Latinoamérica (іспанська — Латинська Америка)
Ελληνικά (грецька)
Français (французька)
Italiano (італійська)
Bahasa Indonesia (індонезійська)
Magyar (угорська)
Nederlands (нідерландська)
Norsk (норвезька)
Polski (польська)
Português (португальська — Португалія)
Português - Brasil (португальська — Бразилія)
Română (румунська)
Русский (російська)
Suomi (фінська)
Svenska (шведська)
Türkçe (турецька)
Tiếng Việt (в’єтнамська)
Повідомити про проблему з перекладом
Lodz, Poland 
3 
1 
Pewnego dnia, po długiej przerwie, postanowiłem wrócić do Smite. Włączyłem grę, pełen nostalgii i nadziei na dobrą zabawę. Bez większego zastanowienia wszedłem do kolejki trybu Szturm. Przecież to tylko losowa rozgrywka, co może pójść nie tak?
Wyszukiwanie trwało chwilę (gra w to 40osób), aż w końcu… znaleziono mecz. Wszedłem do gry i wtedy zobaczyłem go - Crisu. Potężny gracz, prawdziwa legenda, istny demon pola bitwy. Nim zdążyłem dobrze rozejrzeć się po mapie, już leżałem w piachu. Każda próba kontrataku kończyła się katastrofą. Cios za ciosem, śmierć za śmiercią – Crisu mnie zniszczył.
Z podkulonym ogonem opuściłem mecz. To była moja ostatnia rozgrywka w Smite. Już nigdy więcej nie popełnię tego błędu.