Savaşın en kanlı günlerinden biriydi. Asker, en iyi arkadaşının az ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü. İnsanın başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar. Asker teğmene koştu ve şöyle dedi: 'Teğmenim fırlayıp arkadaşımı alıp geleceğim.' teğmen 'Delirdin mi?' der sonra 'Gitmeye değer mi? Arkadaşın delik deşik olmuş, büyük olasılıkla ölmüştür bile. Kendi hayatını da tehlikeye atma.' Asker yinede kararında kaldı. Asker güçlükle o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa döndü. Birlikte siperin içine yuvarlandılar. Teğmen, kanlar içindeki askeri muayene etti. Sonra onu sipere taşınan arkadaşına döndü: 'Sana değmez, hayatını tehlikeye atmana değmez,demiştim. O zaten ölmüş.' 'Değdi...' dedi asker. 'Nasıl değdi?' dedi teğmen. 'Adam ölmüş görmüyor musun!' 'Yine de değdi teğmenim. Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı. Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi.' sonra arkadaşının sözlerini hıçkırarak tekrarladı 'Jim!.. Geleceğini biliyordum!..' demişti arkadaşı. 'Geleceğini biliyor...'.

Bu hikayeyi internetin küflü bölgelerinde buldum.