Jestem trollijion – bo za trollijiony kocham i cierpię katusze,
Patrzę na ojców moich, w dumie, w rozpaczy, w piołunie,
Na ojców moich dzieci – na moje dzieci – wnuki!

Więc się nie pyszczę w ludzkiej liczby tłumie,
Ale z ufnością w sercu, z uśmiechem na ustach
I krew w moim łonie wrąca, i gorące łzy moje,
Ja panuję nad sobą, panuję nad miastem!