Bayram namazını kılmış ve cemaatten ayrılmak üzere idi ki, uzak olmayan bir yerden silah seslerini işitti...

"Ruslar baskın yaptı!" diye haykırdı, beyaz atına atlayıp silah seslerinin işittiği tarafa doğru dörtnala gitmeye başladı...
Geride kalanlar da hemen atlarına bindiler ve hayvanlarını mahmuzladılar...
Birkaç saat önce devriyeye çıkardığı adamlarının, ileride Rus askerleri ile çarpışmakta olduğunu gördü; kılıcını çekti, arkasındaki atlılara dönüp "Basın!" diye haykırdı ve mahmuzlarını atının böğrüne, kanatırcasına gömdü...
Kurşunların ıslığı andıran sesleri ve yeri-göğü inleten tarrakalar arasında önüne çıkan iki Rus askerini kılıcıyla biçti, sonra küçük bir tepenin üzerinden etrafa ateş kusmakta olan mitralyöze doğru umursamaz, hatta intihara koşuyormuşcasına dörtnala gitmeye başladı...
İşte,tam o anda karşısına çıkan bir Rus süvarisi işaret tabancasını andıran kısa namlulu tüfeğini doğrultup tetiğe bastı.Kıvılcımlar saçarak fırlayan kurşun, kalbini paramparça etti...
Geridekiler, sırtından şemsiyeye benzer bir kırmızılığın püskürürcesine çıktığını farkettiler...
Bindiği beyaz at da yana devrildi ve beraberce yere savruldular...
O anda gözünün önünden akıp geçen hatıralar silsilesine daldığı için acı hissetmiyordu, belki vurulduğunun bile farkına varmamıştı...
İstanbul'da, "Yaşa!" diye haykıran yüzlerce kişinin arasında beyaz bir atın üzerinde Bâb-ı Âli'ye doğru ilerlediğini gördü... Sonra bir anlığına Dolmabahçe Sarayı'nda, büyük avizelerin aydınlığı salonlarda dolaşıp temennah edenlere nazikçe mukabele eder gibi oldu, derken İstanbul'dan çok ötelere uzandı, Sarıkamış'ın ayazını iliklerinden de derinde hissetti...
Sarıkamış'tan tekrar İstanbul'a döndü...
Şimdi, Kuruçeşme'de sarayı andıran büyük bir yalının haremindeki geniş salonda idi... Seneler boyu devam etmiş hasretin nihayete ermesinin sevinciyle derinden ve candan gülümseyen iri mavi gözlü genç bir kadın ellerini uzatmış, onu bekliyordu...
Koşarcasına iri mavi gözlü o kadına doğru yürüdü, uzanmış ellere gözyaşı katılmış bir hasret busesi kondurduve o andan itibaren artık hiçbirşeyi duyamaz, göremez, hissedemez oldu...
Önünde bir anda açılan ve o zamana kadar hiç hissetmediği kadar ferahlık veren devasa beyaz boşluğa ilerledi, buluttan da parlak gibi görünen boşluğa adımını attı, daha da ötelere gitti,gitti,gitti ve derinlerde hayal halini alıp kayboldu...
Meçhul seyahatine devam edip sonsuz gibi görünen beyaz boşluğun çok daha ilerisine vardığında Rus mitralyözünün sustuğunu etraftan "Paşa şehid oldu!" haykırışlarının geldiğini ve hıçkırıklara karışan tekbirlerin göklere yükseldiğini işitemiyordu...
Henüz 41 yaşındaydı...
Macera dolu ömürünün bu son serencamı günler sonra ölüm tutanağı haline getirilecek, sararmış bir kağıda "Şehid-i muhterem Enver Paşa Hazretleri pek mukaddes ve yüksek bir maksat peşinde Buhara'da, Belcivan Vilayeti'nin Çegan isimli mahalleinde 14 Ağustos 1922 günü kurban bayramının ikinci günü öğle vaktine yakın bir zamanda temiz kanını toprağa akıta akıta, kahraman ve mert bir şekilde şehadet rütbesine nail olmuştur" diye yazılıp mühürlenecekti!

Şehit olduğu yer : Pamir Dağlarının Çegan Tepesi'nin Abıderya Köyü