W grze prowadzimy Mairu Hibisu na drodze do utworzenia szkolnego klubu który, jak można się domyśleć z tytułu, ma zajmować się komedią. Wygląda to tak, że podczas gry poznajemy kilka postaci i musimy je nakłonić do dołączenia. Robimy to przez sukcesywne podejmowanie z nimi interakcji i stopniowym poznawaniu ich charakterów czy historii.

Gameplay nie jest ani skomplikowany, ani trudny, co powiedziałbym wychodzi grze na dobre, bo nie o niego tu chodzi. Co prawda uzyskanie najlepszego zakończenia najpewniej wymagać będzie dwóch podejść, ale gra nie zmusza do głowienia się jak rozplanować swoje ruchy, a jak już ukończymy ją raz, pozwala nam zachować swoje umiejętności przy kolejnych rozgrywkach.

Czas na najważniejsze – czyli historię i postaci. Jest przyjemnie i cieszę się, że poznałem ten tytuł, ale też nie będzie to coś co będę wspominać po latach.

Największym atutem była dla mnie główna bohaterka. Jej bazę stanowi standardowy dziwak/żartowniś w stylu Konaty z Lucky Star, z tą różnicą, że dla Mairu komedia jest rzeczywistym hobby, a może nawet czymś trochę więcej. Tak więc żartuje ona prawie cały czas, ale też tworzy własne skecze i generalnie poświęca komedii autentyczny wysiłek. Nawet jej dziwna fryzura nie jest wynikiem zaniedbania, a świadomie stworzonym efektem komediowym (a przynajmniej tak twierdzi Mairu).

Pozostałe postaci aż tak mocne nie są. Mają swoje lepsze i gorsze strony, mają troszkę głębi, ale generalnie najlepiej sprawdzają się jako paliwo dla żartów Mairu.

Tak jak dialogi czytało się dobrze, tak później brakowało mi czegoś więcej. I to w sumie byłaby moja największa skarga na grę. Jest całkiem fajnie, ale to tyle. Można iść dalej (przynajmniej do czasu gdy nie ogram kontynuacji).