Recent reviews by alt

Oyun çıktığı dönemde gerçekten ilgimi çekmişti fakat oynama şansı elde edememiştim. Bir kaç senedir kütüphanemde duruyordu ve zaman zaman varlığını hatırlayıp oynamak istiyordum, bugüne nasip olmuş. Önceki üç oyununu oynamadım o yüzden incelememde önceki oyunları baz almayacağım. Açılış olarak bu oyun için gerçekten ne diyebilirim bilmiyorum, oyunu oynarken o kadar fazla negatif-pozitif duyguları karmaşık yaşadım ki, gelin nedenlerini açıklayayım;


Oyunda Garrett isimli karakterimizi yönetiyoruz. Garrett sakin ve profesyonel takılan bir hırsız, hatta şehirde Master-Thief lakabıyla nam salmış. Bir gün Erin isimli başka bir hırsızla üzerinde çalıştığımız soygun sırasında bir şeyler yanlış gidiyor ve bir takım olaylar silsilesiyle oradan buraya sürükleniyoruz. Hikaye ile alakalı en büyük sorunum, oyunun başında oyun bize doğaüstü bir gücün var olduğunu gösteriyor ve oyun boyunca bu güç gizemini koruyor. Fakat sanırım Garrett ana karnından beri bu gücün varlığından haberdar olsa gerek ki pek umurunda değil. Spoiler vermeden bu kadar bahsedebiliyorum maalesef. Anlayacağınız oyunun hikayesinin elinde bulunan en büyük gizem unsurunu sadece siz merak ediyorsunuz ve sizin dışınızda kimsenin umurunda değil ve önemli de değil, bu da atmosfere çok büyük bir balta vuruyor. Atmosferden bahsetmeden önce son olarak diyaloglardan bahsetmek istiyorum, neredeyse hepsi çok kötü. Garrett'dan (Garrett zaten fazla konuşmuyor) tutun sokakta karşılaştığınız rastgele npclere kadar diyaloglar atmosferden o kadar kopuk ki bir yerden sonra rahatsız etmeye ve kulağınıza takılmaya başlıyor.

Atmosfer atmosfer dedik biraz da atmosferden bahsedelim. Oyunun atmosferi oldukça güçlü, özellikle bazı ana görevlerde çok başarılı. Distopik Steampunk bir şehir hastalıktan ölüm döşeğine gelmişken, etrafta insanların hem hayatta kalma mücadelesine hem de yönetim tarafından gördükleri zorbalığa oldukça fazla şahit oluyoruz ve oyun şehrin bu yanını oldukça iyi vermiş. Özellikle ana görevlerin hepsinin level tasarımları iyi olmasa da hepsinin görsel atmosferi oldukça başarılı. Ama oyunun her yerinde bir sorun olduğu gibi burada da var; atmosfer gücünü sadece sanat tasarımından alıyor ve bu bir yerden sonra yetersiz kalmaya başlıyor. Negatiflerde de bahsettiğim gibi level tasarımları ve oyunun atmosferinden koparan küçük buglar bazen bu deneyimi baltalıyor. Seslendirmelerin zayıf olması, ara sahne dışı diyalogların neredeyse hepsinin buglı olması ve hikaye görevlerinde bile altyazı çıkarken sesin gelmemesi, ayak seslerinin doğru düzgün çalışmaması, diyaloglarda ses kaymaları gibi ses bugları çoğu zaman beni çok rahatsız etti.


Oyunun oynanışı gerçekten çok zevkli. Garrett olarak gölgelerden gölgelere sıyrılmak, bir yerlere tırmanmak, yayımızla beraber kullandığımız farklı okları kullanmak oldukça eğlenceli. Oyunun oynanış olarak en önemli tarafı gizlilik tarafı. Ana görevlerde neredeyse her odada minimum iki farklı giriş-çıkış oluyor ve istediğiniz yoldan oyun tarzınıza göre ilerleyebilirsiniz. Gölgeler oyundaki tek dostumuz, etraftaki ışık kaynaklarını söndürerek karanlıktan ilerleyip düşmanlarımızı ister alt ediyoruz istersek de barışçıl oynayıp yanlarından geçiyoruz, her iki oynayış tarzı için de ana silahımız olan yay'a oldukça yeterli ok çeşitliliği var. Ve bu arada yüksek herhangi bir yerden aşağı atlamak istiyorsanız X'e basın, tutorialda bunu belirtmiyor oyun sanırım ya da ben görmedim 6. saatimde falan yükleme ekranında altta yazdığında öğrendim. Oyunda gizli ilerlemeyecekseniz size kötü bir haberim var... Combat gerçekten çok kötü. Tek yaptığınız v(Dodge)-r(Yakın menzil) spamlemek. Sizi farkeden ikinci düşmanla boğuşmaya başladığınızda gerçekten çok sıkılmaya başlıyorsunuz ve oyun ilerledikçe düşmanları bu şekilde alt etmek çok uzun sürüyor. Aptal gibi önce siz vuruyorsunuz sonra yapay zeka bir tane sallıyor dodge atıyorsunuz tekrar vuruyorsunuz ve blokluyor. Bu döngü düşman yere düşene kadar kendini tekrarlıyor.

Yapay zeka gerçekten çok yavan. Çoğu zaman oyunun gizlilik tarafını baltalayacak kadar kötü olmuyor fakat dolaba saklandığınızda dolabın kapağının aralığından bir dakika falan bakıştığınız oluyor ve gerçekten çok gülünç bir durum. Ancak oyunun oynanışını aşırı derecede kötü etkileyecek kadar da kötü değil.



Oyundaki ana görevler çok kötü değiller fakat pek akılda kalıcı da değiller, hikayenin çok yavan olması akılda kalıcılığını büyük ölçüde negatif etkiliyor. Oyunu bitiremedim açıkcası ancak oynadıklarımdan aklımda sadece iki görev kaldı. Aklımda kalan iki göreve gelirsek ikisi de gerçekten çok iyi tasarlanmış görevler, level tasarımından tutun hikayeyi işleyiş biçimlerine kadar bu oyunun standartlarında neredeyse mükemmel yapılmışlar. Fakat sorun bu iki görev dışındaki bütün görevlerin aşırı yavan kaldığı zaman başlıyor. Kötü değiller kesinlikle ve oyunun gizlilik oynanışı da başarılı olduğundan ötürü sıkmıyor aksine eğleniyorsunuz da ama cephaneliğimizde sunulan envai çeşit okları çoğu zaman kullanma şansı olmuyor. Oyunun başında size bir sürü mekanik öğretiyor oklarla fakat sonlara doğru bu mekanikleri level tasarımlarında neredeyse hiç kullanmamışlar. Kullanabildiğiniz yerlerde de kendinizi baltalıyorsunuz çünkü gidebileceğiniz tek optimal yolu kapatıyorlar.

Ana görevler dışında görevler arası gidip geldiğimiz açık dünya olmaya çalışan bir hub haritası gibi bir şey var oyunda. Oyundaki bütün yan görevleri de bu haritada yapıyoruz. Ancak bu harita o kadar kötü ki gerçekten oyunu kapatıp silmeyi bile aklımdan geçirdim. Çok karmaşık ve karmaşıklığı çok sinir bozuyor. Asla yolunuzu bulamıyorsunuz, oyunun size sunduğu haritada da objektifleri görebiliyorsunuz fakat yolunuz kapalı olsa bile harita size hiç yardımcı olmuyor. Yolumu bulmak için on beş dakika harcadığım bile olmuştur, çok rezil bir level tasarımı. Ana dünya bu kadar rezil olduğu için yan görevleri yapmak işkence oluyor. Yan görev demişken de tek yaptığınız gibi bir şeyler çalmak ve para kasıyorsunuz, toplanabilir eşyaları topluyorsunuz. Çok bir şey beklemeyin.



Thief, çok fazla şey olmak için çabalayıp hiçbir şey olmayı beceremiyor. Usta bir hırsız olarak büyüdüğünüz şehirde her beş dakikada bir kaybolmak istiyorsanız, geçiminizi şehirde neredeyse bulunmayan değerli çalınabilir eşyalardan ziyade çatal kaşıkla sürdürmek istiyorsanız. Tanıklık ettiğiniz hikayeden sonra damağınızda kalan bok tadı hoşunuza gidecekse gönül rahatlığıyla tercih edebilirsiniz.

Bu oyunu gerçekten sevmeyi çok denedim fakat oynarken eğlendiğimden çok sıkıldım ve sinirlerimin zorlandığı çok fazla an oldu. Sonuç olarak oyunu bitiremedim ve bir kenara attım, belki gelecekte bitiririm. Oyunu bırakmamın sebebi kesinlikle oynanılmayacak kadar kötü olması değil, sadece oyun oynamak için sahip olduğum kısıtlı vakitte başka bir şey oynamayı yeğlerim. Ama bitirsem bile bu oyun hakkındaki düşüncelerimin değişeceğini hiç zannetmiyorum, bitmesine de çok az kalmıştı zaten.İndirimde bulursanız ve paranızı harcayacak hiçbir şey bulamazsanız tercih edilebilir, çerezlik güzel gidebilir. Fakat gerçekten bir oyuna kafa yorup içine girmek istiyorsanız aşağı yukarı bu oyunun yaptığı her şeyi çok daha iyi yapan Dishonored serisine bakmanızı oldukça öneriyorum.

Disco Elysium, rol yapma oyunları arasında yerini kazımış ve özgün bir deneyim sunan nadir yapımlardan birisi. Oynadığım en iyi kitap derken kelime oyunu yapmıyordum, oyun tam anlamıyla interaktif bir kitap gibi. Günümüzde ve geçmişte var olan rol yapma yapımlarında her zaman bir çeşit aksiyon sistemi varken Disco Elysium'un oyunun yapı taşı olmuş bir aksiyon sistemi yok. Bir dedektifi oynuyorsunuz ve gerçek hayatta da bir dedektif ne kadar çok insanlarla etkileşime giriyorsa siz de o kadar çok insanlarla etkileşime giriyorsunuz. Diyaloglarında işlediği felsefik ve psikolojik unsurlar olsun, mizahı olsun kesinlikle bir rol yapma başyapıtı, kitap olsaydı eğer eminim en sevdiğim kitaplardan birisi olurdu.


Disco Elysium'un bir rol yapma oyunu olarak en güçlü kozu kesinlikle derin ve karmaşık hikayesi. Oyunda hafızasını kaybetmiş bir dedektif olarak oynuyoruz ve kendimizi bir cinayet soruşturmasının ortasında buluyoruz. Soruşturma boyunca karakterimizin geçmişi ve kişiliği yavaş yavaş açığa çıkıyor ve bu süreçte yeni tanıştığımız partnerimizle, karakterimizle aynı anda tanışıyoruz. Her ne kadar oyun bize kendi karakterimizi ''tam anlamıyla'' oluşturma imkanı sunmasa da ve hazır bir karakteri kontrol ediyor olsak da oyundaki bütün karakterlerin işleyisi hikayeye o kadar güzel yedirilmiş ki açıkcası ben sıfırdan bir karakter oluşturmadığıma bile memnunum diyebilirim. Bu adam aynı ben.


Oyun içerisinde yaptığımız bütün seçimler oyuna farkedilebilir bir etki bırakıyor. Özellikle diyaloglar sırasında söylediğimiz şeyler karakterimizin dünyadaki varlığına ve insanlar tarafından nasıl gözüktüğüne büyük ölçüde etki ediyor, yani çocuk döverseniz kesinlikle sonuçları oluyor :D Daha önceden de belirttiğim gibi oyun aksiyon unsurlarından ziyade diyalog unsurlarına odaklanıyor ve karakterimizin gelişimi, seçimlerimizin dünyaya yön verişi büyük ölçüde karakterimizin sahip olduğu özelliklere dayanıyor. Karakteriniz isterseniz bir aptal birisi, isterseniz çok zeki birisi, sakar birisi veyahut kabadayı birisi olabilir. Ya da benim gibi hep depresif dedektifi oynarsınız orası size kalmış :D



Oyunda yazı dışında pek başka bir şey olmadığından ötürü aslında oyunun işleyebilmesi için bu kategoride çok güçlü olması gerekiyor, ve Disco Elysium güçlü olmayı bırakın kendine has çok özgün bir sanat tasarımına sahip. Oyunun dünyası oldukça detaylı ve atmosferik, mekanlar arası atmosfer değişimi o kadar içine çekiyor ki insanı bi içiniz hoş oluyor mekandan mekana atlarken. Sanat tarzı, retro ve modern tekniklerle harmanlanmış ve nereye giderseniz gidin her karesi bir tuvali andırıyor. Seslendirme zaten muhteşem ve oyunun en iyi olduğu yanlardan birisi. Seslendirme performansları o kadar iyi ki en önemsiz karakter bile bu dünyada var olan gerçek bir insanı andırıyor size. Müzik de aynı şekilde kalitesiyle ön plana çıkıyor ve atmosfere büyük ölçüde katkı sağlıyor.


Mekanik olarak, bahsettiğim gibi vurdu kırdı yok. Oyunun bütün mekaniği ekrandakini okuyup cevap vermek. Böyle diyince belki size çok sıkıcı gözükebilir fakat diyalog mekanikleri sıradan rol yapma oyunlarında bulunan beceri tabanlı diyaloglar olsa bile karakterimize atadığımız ve oyun boyunca geliştirdiğimiz bu beceriler belki de aklınızdan asla geçmeyecek ve sonuçlarını asla tahmin edemeyeceğiniz diyaloglara çıkartıyor bizi. Her oynadığınızda farklı bir oyun oynuyormuşsunuz gibi hissettiriyor. Diyaloglarda yaptığınız seçimlerle her adımda hikayeye dahil oluyorsunuz ve her bir kararın önemli olduğunu büyük ölçüde hissediyorsunuz.


Disco Elysium, son zamanlarda ve belki de (bilmiyorum gelecek bize ne getirir fakat bunu söylerken çekinmiyorum) bütün zamanlarda(? anladın sen) oynayabileceğiniz, en derin ve diyalog açısından en kapsamlı rol yapma oyunu. Anlatış biçiminin eşi benzeri olmayışı şu zamana kadar oynadığımız bütün rol yapma oyunlarından ayırmaya yeter de artar bile. Psikolojik tonları, felsefik temaları ve mizahı olsun bence bu yapım sadece bir oyundan daha fazlası. Edebi ve sanatsal açıdan oyun dünyasında var olan en özgün yapımlardan birisi ve kesinlikle denemeniz gereken bir yapım.

AGAAAAIIIINNN

I am a 45 year old biker and trucker father, and probably one of the oldest people playing this game. I am a single father to my Son, who is 14 now. My son got this game for from his uncle, so we installed it on his computer and he started playing. By the end of the week he had 24 hours on this game. This was horrible for me, as it was already hard for me to find ways to spend time with my son, as he is always out with his friends or just watching YouTube. So i decided to make a Steam account and get this game to see if I could maybe play alongside him. I loaded into the game and started playing but I was stuck on what you where supposed to do. I asked my Son for help and he hosted a game for me to join. I loved it as it was the best time I had spent with my Son since my wife had died. This game has ever since brought me and my son closer again and now we actually spend time together outside the house together as well. This game reminded me that there's fun to be had in everything, and it has brought both me and my son many happy memories.

Thank you

oynayin guzel

mülteci çalıştırma ve s*k*ştirme simulasyonu

duman cikartan makineler s*kinizi mi kaldiriyor
cocukken tren thomas ve arkadaslarini izleyip ashimayi s*kmek mi istediniz
ya da ne bileyim trenleri sevmek gibi ezikçe şeyler falan mi yapiyosunuz

o zaman indirin oynayin 20 30 dakika eglenirsiniz

Bazı denge sorunları var fakat ilk oyuna kıyasla çok daha eğlenceli olmuş. İlk oyundaki random asma kültürü bu oyunda pek yok fakat bu rol confirmleme olayında bir türlü orta yolu bulamıyoruz. Town Of Salem 2'de rol confirmlemek aşırı basit, fakat ilk oyunda da zor. Kolay olduğunda Town olmayanların kazanma şansı çok fazla azalıyor Townlar iyi oynuyorsa. Zor olduğunda da baya yüksek ranklarda değilseniz garanti random asılıyorsunuz.

Neyse vesselam daha zam gelmeden alın oyun değerlenir.

98tlye almıştım geçmiş olsun dostlar

almayin