„Knurajstwo i Strusie: Krew, Jajca i Grzęzawisko”
Knur Albert miał największe jaja w całym chlewie.
Nie w przenośni. Dosłownie. Jego moszna toczyła się za nim jak dwa fermentujące ziemniaki zawinięte w folię. Inne knury szanowały go nie dlatego, że był mądry, silny czy czysty. Szanowały go, bo jego jajca wydawały dźwięk przy każdym kroku:
„PLASK... PLASK...”

– To jest dźwięk dominacji – mawiał Albert, wylegując się w błocie i paląc niedopałek, który znalazł w rynsztoku.

Ale chlew już nie był bezpieczny.
Od południa nadciągały Strusie Bojowe, znane z tego, że miały długie nogi, dłuższe szyje i nienawidziły knurów z dużymi jajami.

– To mutacja – mówili wieśniacy. – Strusie zjadają jaja jak kulki ryżowe.

Wieść niosła, że strusie przeszły przez trzy wioski, zostawiając po sobie tylko skrzeki, pierze i puste moszny.

Albert wiedział, że czas pokoju się skończył.
Zwołał naradę knurów pod starą beczką.

– Towarzysze! Dziobią nasze jajca! Depczą nasze ryje! Czy będziemy leżeć i kwiczeć?! – ryknął, a jego moszna zaszumiała jak chorągiew na wietrze.

Knury zawyły. Czas wojny nadszedł.

Bitwa o Grzęzawisko
Strusie przyszły o świcie. Ich oczy były czarne, puste, martwe. Ich pazury – błyszczące od świeżych jaj.
Albert wyszedł im naprzeciw, dumny, nagi, cały w błocie i pogardzie.

– ZOSTAWCIE MOJE JAJA ALBO BĘDZIE PLASK!

Nie zrozumiały.
Strusie nigdy nie słuchały.

I wtedy wybuchła najbardziej absurdalna bitwa w historii chlewów.
Knury rzucały się z rynien. Gryzły. Kwiczały. Albert jednym zamachem moszny uderzył trzy strusie naraz, rozwalając im dzioby jak orzechy.
Ale było ich za dużo.

Knury padały jeden po drugim. Grzęzawisko stało się polem jajczanej rzezi.

Albert, ostatni, stanął na kupie gnoju jak generał upadłego imperium.
Spojrzał w niebo.
Zamachnął się swoimi kulami ostatni raz.
I krzyknął:

— JAJCA SĄ WIECZNE!

Struś przebił go dziobem.