Recent reviews by Gotam

Gra jest dosyć krótka, ale warta swojej ceny. Idealna na jeden wieczór. Nawet jeśli nie bawią Cię testy osobowości i tym podobne, to myślę, że wciąż warto zagrać dla samej historii.

Część będąca testem osobowości traktowałbym z przymrużeniem, jednak to samo mógłbym powiedzieć o praktycznie każdym teście dostępnym w internecie.

Pomimo, że ludzie nie wierzyli, że Bloober Team będzie w stanie dowieźć tak kultową grę jak Silent Hill 2, jak wierzyłem w polskie studio od samego początku. I wygląda na to, że miałem rację, bo zrobili oddając należyty szacunek pierwowzorowi.

Od razu przyznam się bez bicia, nie grałem wcześniej w żadną odsłonę SH, chociaż oglądałem gameplay'e.
Mówiąc to, Remake SH2 okazał się tym, czym wyobrażałem sobie, że Silent Hill jest.

W grze panuje nie tylko gęsta mgła, ale i atmosfera. Muzyka i ambient potęgują ciężki klimat. Niepokój podkręca fakt, że przeciwnicy mogą się czaić za każdym rogiem, a o tych ukrywających się radio nas nie informuje. Przez to zawsze, gdy podchodziłem do przedmiotów do zebrania, miałem się na baczności, a mimo to nawet mnie, starego wyjadacza horrorów, gra miejscami zaskoczyła. Nawet zdarzyło mi się wzdrygnąć.

Mówiąc już o przeciwnikach, nie mógłbym nie wspomnieć o systemie walki w grze. Jest zdecydowanie lepiej niż w oryginale. Walka jest dynamiczniejsza, chociaż wciąż prosta, a używanie broni palnej jeszcze bardziej ją upraszcza. Ot, prosty system ciosu i uniku, gdzie podczas uniku najwyraźniej dostajemy klatki nieśmiertelności. Co do ciosów, to na szczęście nie możemy spamować ataku. Daje to pewne poczucie rytmiczności walki. Chociaż dla pewnych graczy samej walki może być nieco za dużo, osobiście myślę, że jest jej w sam raz. No może z wyjątkiem więzienia, tam walka zaczyna być nieco nużąca.

Walki z bossami znacznie bardziej mi się podobają w tej wersji gry.

Gra niestety jednak ma nieco drewniane animacje i grafikę, która wydaje się spóźniona o kilka lat, a pomimo tego SH2 cierpi na problemy z optymalizacją. To akurat mam nadzieję, że zostanie poprawione po premierze, gdyż chociaż sam jestem w stanie przymknąć na to oko (gra działa u mnie w 60 klatkach na ustawieniach średnich w 2k, z spadkami w niektórych momentach), nie każdy gracz byłby do tego skłony. I nie powinien.

Podsumowując: Gra bardzo mi się podoba i czekam z nadzieją na uwspółcześnione wersje pierwszej i trzeciej części.

W grze można rozbijać szyby - 9/10

> Enter matchmaking queue

> Asian lady starts talking

> "So you need to get back in the game? earn some money?"

> "I have information about an armored transport carrying a payload of rare earth elements.."

> Queue music is bopping

> Spend 20mins in queue hoping to finally find a game

> Requeue in an attempt to fix it

> Asian lady starts all over again - "so you need to get back in the game?"

> I need to get into the game in the first place

> Matchmaking error

> I got robbed - 10/10

Meow meow, meow meow meow. Meow, meow meow meow meow. Meow meow meow meow. Meow, meeeooow meow. Meow, meow meow meow meow meow! Meow, meow, meow. Meow meow, meow meow. Meow, meeroow! Meow meow meow. Meow meow meow. Meow, meow meow meow. Meow meow meow meow meow. Meow meow, meow meow! Meow, meow meow meow.

Thousands of knights suffer from girth and length of their swords daily, due to unreasonable expectations of dragons. This leads to dissatisfying crusades, which causes feeling of inadequacy, depression and anxiety.
Not everyone is Cloud Strife. Respect your knight's combat experience, not the size of their weapon.

AAAAH! I NEED A MEDIC BAG! ARGH! I'M DYING! SOMEBODY DROP A MEDIC BAG!

Counter Strike'a nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Gra wypuszczona pierwotnie jako mod do Half Life'a rozwinęła się znacznie od czasów siermiężnego CS'a 1.6, do którego kultowości przyczyniły się ówczesne kafejki internetowe. Do dnia dzisiejszego ukazały się liczne mniej lub bardziej udane odsłony tej serii, aż w końcu gra osiągneła swoje ostatnie stadium jakim jest wydany w 2012 roku Counter Strike: Global Offensive. Nie znaczyło to jednak, iż pozostanie ona nie zmienna. Gra zyskała rozgłos nie tylko dzięki niezwykłemu potencjałowi E-sportowmu, ale także dzięki skinom, które z miejsca zdobyły serce jednych graczy, a u drugich stając się nieskończonym powodem do narzekań. O ile na początku skiny dotyczyły jedynie modelów broni palnej i białej, tak dziś możliwość dostosowania naszego ekwipunku wedle życzenia i zasobności portfela jest znacznie szersza. Możemy wyposażyć się w liczne odznaki, rękawice, a nawet modele postaci. Jednakże poza rzeczami stricte wizualnymi możemy dostosować także dźwięki, zakupiwszy odpowiedni zestaw utworów.

Z punktu widzenia rozgrywki, jaki koń jest każdy widzi. Wciąż ulubionym trybem graczy pozostaje tryb turniejowy, w którym drużyny terrorystów oraz antyterrorystów liczące po pięciu graczy każda starają się jako pierwsze zdobyć 16 wygranych rund. Tutaj do wyboru są dwa tryby: podkładanie bomby oraz odbijanie zakładników.

W pierwszym trybie, który jest znacznie popularniejszy, drużyna terrorystów ma za zadanie podłożenie bomby na jednej z dwóch stref detonacji, a następnie obrona jej do czasu wybuchu. Natomiast zadaniem antyterrorystów jest oczywiście przeszkodzenie im w tym.

Odbijanie zakładników różni się nieznacznie. W tym trybie to terroryści przechodzą do defensywy, gdyż ich zadaniem jest niedopuszczenie do odbicia zakładników. Antyterroryści zaś muszą najpierw przebić się do zakładników, a następnie dostarczyć przynajmniej jednego z nich do strefy ewakuacji.

Poza tym istnieje tryb równie kompepetywny, który różni się tylko tym, że zamiast typowych meczy 5v5 jest on bardziej kameralny, bo składający się z łącznie czterech graczy.

Poza tym gra posiada popularny obecnie tryb battle royale, którego zasad chyba nikomu tłumaczyć nie trzeba.

Gra posiada także liczne tryby rozgrywki casualowej, czyli typowy deathmath, uproszczony, wyścig zbrojeń, demolka, latający scout, a także inne niestandardowe tryby dostępne na serwerach społeczności.

Ostatecznie wychodzi z tego mieszanka, którą się albo kocha, albo nienawidzi. Nie można też zapomnieć o tym, iż gra świetnie się sprawdza jako kurs języka rosyjskiego oraz tureckiego

Nie będę ukrywać, że sięgnąłem po ten tytuł licząc na łatwego pełniaka, jednak gra okazuję czymś więcej niż kolejną okazją do zaliczenia 100% osiągnięć.

W grze wcielamy się w tytułową Samathę, która jest na pierwszy rzut oka zwyczajną nastolatką, mieszkanką akademika, jednak z grona jej rówieśniczek wyróżnia ją przynajmniej jedna rzecz. Mianowicie cierpi na przypadłość, którą jest dotknięta ok. 7-9% populacji błękitnej planety - na fobię społeczną.

Sama rozgrywka nie jest specjalnie skomplikowana, zwyczajnie przeklikujemy kwadratowe okienka dialogowe, co jakiś czas podejmując decyzje, od których zależy to czy uda nam się pomyślnie wykonać zadanie. Jeśli już o zadaniu mowa, na czym ono polega? Mamy ocalić rodzinę, przyjaciółkę, miłość naszego życia? Może pokonać jakiegoś złoczyńcę? A może za pomocą zdolności kontrolowania czasu ocalić nadmorską mieścinę i przy okazji zrobić parę fotek oldschoolowym polaroidem? NIE!
Otóż naszym zadaniem jest... zrobienie sobie jedzenia, gdyż jest już późny wieczór, za oknem ciemno, więc wypadałoby w końcu coś zjeść. W tym momencie zapewne myślicie: ,,Dobra, co może być trudnego w pójściu do kuchni i przygotowaniu posiłku typu instant?". Otóż Drogi Czytelniku, jak już wspomniałem wcześniej, Samantha cierpi na fobie społeczną, a los sprawił, że jedyną kuchnią w budynku jest wspólna kuchnia na końcu korytarza, a skoro jest wspólna to niewykluczone, iż przebywają w niej ludzie, których oceniające spojrzenia zapewne śledzą każdy ruch naszej protagonistki.

Podsumowując, gra dobrze pokazuje codzienność ludzi z fobią społeczną. To jak proste zadanie, które jest wykonywane publicznie może stać się dla nich karkołomnym wyzwaniem, a może nawet być niewykonalne. Przyjemna oprawa audiowizualna, prostota rozgrywki oraz jej krótkość (ok. godzina wystarczy na zaliczenie gry wraz z wszystkimi osiągnięciami) sprawiają, że gra jest idealną propozycją na krótszy wieczór.